Ένας κήπος – ψυχή, στην Αναστασιά Σερρών

Καθώς ο ήχος της βροχής αγγίζει τη σκεπή σαν μια απαλή μελωδία και ο αέρας σιγοψιθυρίζει μέσα στα κλαδιά, ταξιδεύω. Δεν χρειάζεται να πάω μακριά. Ο προορισμός είναι ένας τόπος εσωτερικής χαράς και γαλήνης ψυχής, κι η αφετηρία… Ο κήπος του φίλου μου, του Ηλία, στην Αναστασιά Σερρών. Η φθινοπωρινή μέρα είναι γεμάτη χρώματα που συγκινούν. Τα πολύχρωμα φύλλα των δέντρων βάφουν τον ουρανό, προσφέροντας ένα θέαμα ζεστό και καθησυχαστικό. Ανάμεσα στα πλούσια πράσινα φύλλα, ξεχωρίζουν τα ρόδια, βαθυκόκκινα και στρογγυλά, να κρέμονται βαριά από το δέντρο.

Κάποια από αυτά είναι ήδη σκασμένα, αποκαλύπτοντας τους λαμπερούς, πορφυρούς σπόρους τους. Ο Ηλίας, με το χαμόγελό του, βρίσκεται ακριβώς κάτω από το ρόδι, σαν να είναι ο φύλακας αυτού του μικρού παραδείσου. Η εικόνα του, με φόντο τη γενναιοδωρία της φύσης, είναι μια απόδειξη της ομορφιάς και της απλότητας της ζωής. Κάθε φορά που απολαμβάνω τέτοιες στιγμές, συνειδητοποιώ ξανά την αστείρευτη Αγάπη του Υψίστου Δημιουργού για τον άνθρωπο. Μια αγάπη που δεν έχει όρια, που εκφράζεται μέσα από την τέχνη της Φύσης. Είχε, πράγματι, πολύ γούστο όταν δημιουργούσε κάθε χρώμα, κάθε ήχο, κάθε καρπό.

Ο παράδεισος του έβδομου ορόφου στη Νισαίας…

Κάποιες φορές, η ομορφιά δεν κρύβεται στους μεγαλόπρεπους κήπους των προαστίων, αλλά αναδύεται απρόσμενα, μέσα στην καρδιά της πόλης, κόντρα στη γκρίζα πολυκατοικία και τη φασαρία. Αυτή ακριβώς την αίσθηση εισπράξαμε χθες, ανεβαίνοντας στον έβδομο όροφο της πολυκατοικίας στη Νισαίας, στα Σεπόλια, στο σπίτι του Κώστα και της Άννυς. Δεν ήταν απλώς ένα μπαλκόνι. Ήταν ένας μικρός, καταπράσινος παράδεισος, μια όαση που είχες την αίσθηση ότι εκτεινόταν πάνω από τις στέγες της Αθήνας.

Ο Κώστας και η Άννυ που αγαπούν το πράσινο και την ηρεμία, έχουν μετατρέψει αυτό τον υπαίθριο χώρο σε ένα αληθινό καταφύγιο. Μπαίνοντας, σε υποδέχεται ένα πλούσιο τείχος από φυτά. Στα αριστερά, μια μεγάλη, γεμάτη ζωντάνια Σεφλέρα (Schefflera), με τα δίχρωμα φύλλα της, λειτουργεί ως φυσική κουρτίνα, φιλτράροντας το φως και την θέα προς τους γύρω δρόμους, δημιουργώντας μια αίσθηση ιδιωτικότητας. Τα φύλλα της, σε αποχρώσεις του κίτρινου και του βαθύ πράσινου, λαμποκοπούν απαλά.

Πιο δεξιά, ένας πανέμορφος Χαμαίρωψ (Chamaerops humilis), ο γνωστός νάνος φοίνικας, στέκεται επιβλητικός μέσα στην πήλινη γλάστρα του, με τα κομψά, βενταλοειδή φύλλα της να κουνιούνται ρυθμικά με το αεράκι. Δίπλα τους, ένας ακόμη θάμνος με μικρά, λαμπερά πράσινα φύλλα, πιθανότατα κάποιο Ευώνυμο (Euonymus), προσθέτει στην πυκνότητα του πράσινου. Στην άλλη πλευρά του μπαλκονιού, η πανδαισία των χρωμάτων συνεχίζεται. Η ματιά πέφτει πάνω στις φλογερές, κόκκινες μπιγκόνιες. Τα άνθη τους, σαν μικρές φωτιές, ξεχωρίζουν μέσα στο σκούρο πράσινο, σχεδόν μπρονζέ φύλλωμά τους.

Είναι μια έκρηξη χρώματος που φωνάζει «καλοκαίρι» ή «άνοιξη», φωτίζοντας το σκούρο μεταλλικό κάγκελο. Ακριβώς πίσω από τις μπιγκόνιες, ένα ασημένιο-πράσινο δεντρολίβανο ή λεβάντα – αρωματικά φυτά που ευδοκιμούν στα αθηναϊκά μπαλκόνια – γεμίζει τον αέρα με τη γλυκιά, μεσογειακή μυρωδιά του, προσθέτοντας μια νότα αγροτικής Ελλάδας στην αστική ζούγκλα. Το πραγματικό, όμως, μαγευτικό στοιχείο είναι η θέα. Από τον έβδομο όροφο, η Αθήνα απλώνεται σαν χάρτης κάτω από τα πόδια σου. Πίσω από το πλούσιο πράσινο των φυτών, φαίνονται οι ατέλειωτες ταράτσες των Σεπολίων και των γύρω συνοικιών.



























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…