Ζούμε στην Αθήνα και μοιραζόμαστε τη ζωή μας ανάμεσα στα Σεπόλια και τον Κολωνό. Συχνά κάνουμε στάσεις, για να απολαύσουμε τις στιγμές που μερικές φορές έχουν να κάνουν με τη διάθεση μας και είναι μοναδικές. Όπως εδώ, στη διάβαση 8, στη Σεπολίων που οδηγεί από την πλατεία Αττικής στον Άγιο Μελέτη. Μια μέρα που θέλαμε να περάσουμε, «έπεσαν» οι μπάρες και περιμέναμε να περάσει το τρένο και μετά να περάσουμε εμείς.
Συνηθισμένη ιστορία για τους μόνιμους κατοίκους της περιοχής. Αλλά τα συνεργεία εργάζονται για να γίνει υπόγεια η διάβαση. Και αν και μερικές φορές απογοητευόμαστε ότι δεν θα προλάβουμε να το δούμε σ’ αυτή τη ζωή, ενδόμυχα, παρακαλούμε να διαψευστούμε. Είναι και μερικά πράγματα που σε “πονάνε”. Όπως αυτή η σπασμένη πινακίδα στο μικρό παρκάκι τσέπης, Αλαμάνας και Κιλκίς, γωνία. Τι μπορεί να έφταιγε μια τόσο μικρή και διακριτική πινακίδα σε σχέση με ένα πολύ όμορφο έργο;
Ή όπως οι γλάστρες στο μπαλκόνι μας, που περιποιείται και φροντίζει με πολύ αγάπη η Σούλα. Φέτος δεν είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένη. Θα ήθελε να έχει περισσότερα λουλούδια. Κάθε Τετάρτη που πάμε λαϊκή, με την επιστροφή μας, αυτό επισημαίνει. Ότι δεν μπόρεσε ούτε αυτή τη φορά να περάσει από τον λουλουδά της και να πάρει τις προμήθειες που ήθελε. Το έχει βάλει στόχο όμως και είμαι βέβαιος ότι θα τον πετύχει. Και στο βαθμό που μπορώ, θα τη βοηθήσω κι εγώ.