Κάθε πρωί, ανοίγοντας την πόρτα του μπαλκονιού, η ματιά πέφτει πρώτα στη βουκαμβίλια. Είναι εκεί, απλωμένη σαν πολύχρωμο κύμα που ξεχύνεται από τη γλάστρα και σκαρφαλώνει στα κάγκελα, καλύπτοντας το χώρο ανάμερα στο δάπεδο και την ταράτσα του επάνω διαμερίσματος. Ανθισμένη όσο ποτέ, με τα λεπτεπίλεπτα πέταλά της σε τόνους του κόκκινου να λούζεται στο φως, μοιάζει να φέρνει ένα κομμάτι νησιού στο κέντρο της Αθήνας.
Τα μεσημέρια, η σκιά της πέφτει απαλά στο πλακάκι, δημιουργώντας χορευτικά μοτίβα με τον ήλιο. Τα πουλάκια δεν χάνουν ευκαιρία να φωλιάσουν μέσα στα κλαδιά της, κι ο αέρας μοσχοβολά – όχι έντονα, μα με μια διακριτική, σχεδόν ανεπαίσθητη ευωδιά που φέρνει μνήμες καλοκαιριού. Και για σκέψου τώρα τέτοιες εικόνες να τις βλέπεις ένα τέταρτο με τα πόδια από την Ομόνοια
Η βουκαμβίλια μας δεν είναι απλώς ένα φυτό· είναι μια καθημερινή υπενθύμιση ότι ακόμα και στην πόλη, η ομορφιά βρίσκει τον τρόπο να ανθίσει. Και η Σούλα τη φροντίζει με πολύ αγάπη. Της αλλάξαμε γλάστρα και της δώσαμε χώρο να αναπτυχθεί ξανά, την κλάδεψε και ξαναπήρε γρήγορα πάνω της. Και το βλέπετε κι εσείς στις φωτογραφίες που πάρθηκαν πριν μερικές μέρες, είναι ολάνθιστη…
