Αρχική » Τα δικά μου

Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ

Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…

Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
012115
Τα σχόλια σας!
Μια αναγκαία υπόμνηση!
Το να εκφράζεται κανείς εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι πολύ σπουδαίο για
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να μας γράφετε. Μόνο που, για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.
Είναι λογικό να πρέπει να τα δει πρώτα ο διαχειριστής και να απομακρύνει κάποιο, αν -λέμε τώρα- μπορεί να είναι υβριστικό…

Το καλοκαίρι είναι εδώ με καύσωνες

Ζούμε σε περίεργες και παράξενες εποχές. Αλλά όπως και να έχει το πράγμα, το καλοκαίρι έφτασε! Και ο Ιούνιος, αν και ασταθής, μέχρι στιγμής, βοηθάει αρκετά να το νιώσουμε.
Μια ζέστη, μια κρύο. Οι συννεφιές ίσως να μη βοηθούν, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε αυτό. Πάντα ένας ήλιος δυνατός, θα κάνει τη διαφορά!
Περιμένουμε υπομονετικά να δούμε αυτή την εποχή στην πλήρη ανάπτυξη της και ελπίζουμε η συνέχεια να μας δικαιώσει, ακόμα περισσότερο. Η φωτογραφία είναι φετινή, από την Πάρο
Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ είναι εδώ για να καταγράφει όμορφες στιγμές
Σεπτέμβριος 2023
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930  

Ένα site που φτιάχτηκε μέσα στην πανδημία, όταν η Σούλα αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι που αγαπάει και λατρεύει να φτιάχνει. Τα χειροποίητα κοσμήματα! Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ

Η αγγειοπλαστική παράδοση του Θραψανού Ηρακλείου Κρήτης

Η πλούσια και μακραίωνη παράδοση της αγγειοπλαστικής τέχνης στο χωριό Θραψανό Ηρακλείου το έχει αναδείξει ως το μεγαλύτερο κέντρο αγγειοπλαστικής στην Κρήτη, σταθμό για την ιστορία της νεότερης ελληνικής κεραμικής τέχνης. Σήμερα, στο χωριό εξακολουθούν να λειτουργούν εργαστήρια που κατασκευάζουν ακόμα μικρά και μεγάλα αποθηκευτικά αγγεία, γνωστά ως «θραψανιώτικα πιθάρια», τα οποία διακινούνται τόσο στην Ελλάδα, όσο και το εξωτερικό.

Η ώρα του δειλινού...

Αναμφισβήτητα είναι η πιο όμορφη ώρα! Η ώρα του δειλινού. Φτάνει να είσαι εκεί. Την κατάλληλη ώρα, στο κατάλληλο μέρος και να απολαμβάνεις, λεπτό το λεπτό όλη αυτή την εξαιρετική εικόνα που δεν διαρκεί και πολύ.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, να ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο. Και να το εκτιμάς!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από το καθετί και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.

Μια ανάσα καλοκαιρινή στην Τζιά

Δυο μέρες μόλις, στα τελειώματα του Αυγούστου του 2022, καταφέραμε να πάμε στη Τζιά, καλεσμένοι φίλων μας προκειμένου να μας φιλοξενήσουν. Και περάσαμε τόσο όμορφα που θα το κουβεντιάζουμε για καιρό.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!

Ραδιόφωνα

Πατήστε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ  κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ για να ακούσετε επιλεγμένα, μουσικά, διαδικτυακα ραδιόφωνα που εκπέμπουν και στα FM... Άρα, μπορείτε να τα ακούσετε και από ένα συμβατικό ραδιόφωνο ή από το κινητό σας...

Πρωτοσέλιδα εφημερίδων:

Οι εφημερίδες της Κρήτης:

Αξιόλογα Site:

Στο Πήλιο, Μάιος του 2022

Ήταν ένα ταξίδι μέσα στον Μάη… Έκανε ακόμα την ψυχρούλα του αλλά το απολαύσαμε. Είχαμε ένα απωθημένο και το ικανοποιήσαμε. Πριν μερικά χρόνια που είχαμε πάει ένα Παρασκευο Σαββατο Κύριακο δεν το χαρήκαμε, δεν το περπατήσαμε επειδή το πρώτο πρωινό που σηκωθήκαμε βρήκαμε ένα χιόνι καμιά 20ριά πόντους στρωμένο.
Στην κεντρική σελίδα του αρχείου του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε  αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Αγγειοπλάστες του σήμερα

Από γενιά σε γενιά περνάει αυτή η τέχνη, του αγγειοπλάστη. Κι αν την αγκάλιαζε λίγο η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα. Στη φωτογραφία είναι ο πατέρας μου, Λευτέρης του Κουμαλή, ως αγγειοπλάστης. Τον ακολούθησε ο γιός του, ο Κωστής Θεοδωράκης και ο εγγονός του, ο Μανώλης Βολυράκης και δίπλα του ο γιος του, ο Αγησίλαος. Δείτε ΕΔΩ ένα πολύ όμορφο δημοσίευμα από το το περιοδικό "Κ" που συνοδεύει κάθε Κυριακή την έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Για να καταλάβετε τι λέω…

Οι γονείς μου, Λευτέρης και Παπαδιώ

Ο πατέρας μου και η μάνα μου, ο Λευτέρης και η Παπαδιώ, σε μια φωτογραφία από το γάμο της Ελένης, της κόρης της Γεωργίας μας. Ήταν σε ένα κέντρο στα Πεζά, όπου έκαναν το γλέντι. Για πάντα στην καρδιά μου, ως ότι πιο ακριβό έχω. Ανυπομονώ να τους ξαναδώ στο νέο κόσμο!

Το σπίτι μας στο χωριό

Σχεδόν τα κατάφερα να φτιάξω το σπίτι στο χωριό, κληρονομιά από τους γονείς μου, αν και μου κόστισε πολύ. Έχει ακόμα κάποιες δουλειές που πρέπει να γίνουν, αλλά σιγά-σιγά.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι, εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε και μας τον έκανε δώρο. Είναι το σπίτι μας όπως ήταν τότε! Η υπογραφή λέει, 1992!
Τα αδέλφια μου. Λιγοστεύουμε!

Μια οικογενειακή φωτογραφία που έβγαλα με τα αδέλφια μου στο γάμο τη Πόπης, της κόρης του Κωστή μας. Επάνω από αριστερά η Γεωργία μας, δεν ζει πια. Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για αυτήν. Κάτω, από αριστερά, η Στασούλα μας, δείτε για αυτήν ΕΔΩ, δίπλα της η Μαλάμω, δείτε γι’ αυτήν ΕΔΩ και δίπλα της ο Κωστής μας, που και εκείνος δεν ζει πια, δείτε ΕΔΩ.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος τ. 168

Αυτή είναι η εφημερίδα των συνταξιούχων των ΗΣΑΠ τ. 168 ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος που κυκλοφορεί τώρα. Για να τη δείτε πατήστε ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ το τ.167 ΕΔΩ το τ.166, ΕΔΩ το τ. 165, ΕΔΩ το τ.164, εδώ ΕΔΩ το τ. 163, ΕΔΩ το τ.162. Τριάντα χρόνια αδιάλειπτης έκδοσης από τη γέννηση της, είναι μια μεγάλη επιτυχία. Παλιότερα τεύχη μπορείτε να τα δείτε σε PDF αρχείο, πηγαίνοντας στο Αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε κι ΕΔΩ το site του Σωματείου που επιμελούμαστε...

“Τύπος των συνταξιούχων σιδηροδρομικών” τ. 438

Έτοιμο και το 438 φύλλο... Δείτε το ΕΔΩ Κι ΕΔΩ το τ. 437, ΕΔΩ το τ. 436, ΕΔΩ το τ. 435, ΕΔΩ το τ. 434,  ΕΔΩ το τ. 433, ΕΔΩ το τ. 432, ΕΔΩ το τ. 431,  ΕΔΩ το τ. 430, ΕΔΩ το τ. 429, ΕΔΩ το τ. 428, ΕΔΩ το τ. 427, ΕΔΩ το τ. 426, ΕΔΩ το τ. 425, ΕΔΩ το τ. 424, ΕΔΩ το τ. 423, ΕΔΩ το τ. 422, ΕΔΩ το τ. 421, ΕΔΩ το τ. 420, ΕΔΩ το τ. 419, ΕΔΩ το τ. 418, ΕΔΩ το τ. 417, ΕΔΩ το τ. 416, ΕΔΩ το τ. 415, ΕΔΩ το τ. 414, ΕΔΩ το τ. 413, ΕΔΩ το τ. 412, ΕΔΩ το τ. 411, ΕΔΩ το τ. 410, ΕΔΩ το τ. 409, ΕΔΩ το τ. 408, ΕΔΩ το τ. 407, ΕΔΩ το τ. 406, ΕΔΩ το τ. 405 ΕΔΩ το τ. 404 ΕΔΩ το τ. 403 ΕΔΩ το τ. 402, ΕΔΩ το τ. 401, ΕΔΩ το τ.400, ΕΔΩ το τ.399, ΕΔΩ το τ.398, ΕΔΩ το τ.397, ΕΔΩ το τ.396, ΕΔΩ το τ.395 ΕΔΩ το τ.394  ΕΔΩ το τ.393 ΕΔΩ το τ. 392, ΕΔΩ το τ. 391, ΕΔΩ το τ. 390, ΕΔΩ το τ. 389, ΕΔΩ το τ. 388, ΕΔΩ το τ. 387, ΕΔΩ τ. 386 και το 385 ΕΔΩ. Σε συνάρτηση μάλιστα με το Blog, δείτε το ΕΔΩ, είναι αυτό που λειτουργεί τώρα, με πιο συχνή ενημέρωση...

Ο τόπος που αγαπώ

Αγαπώ την Κρήτη και το χωριό μου, το Θραψανό… Γράφω γι' αυτά με μια νοσταλγία. Είχα κάποτε σχέδια. Δεν είμαι βέβαιος πια, αν μπορώ να τα πραγματοποιήσω. Όταν όμως αλλάξουν τα πράγματα θα ήθελα να περνάω εδώ μερικούς μήνες, κυρίως καλοκαιρινούς. Είναι ο τόπος μου. Οι ρίζες μου. Οι αναμνήσεις μου…

Χρηστικά Site:

Γνωρίζοντας την Αθήνα!

Ένα από τα πράγματα που θα δείτε να κάνουμε σ' αυτό το site είναι ότι προσπαθούμε να γνωρίσουμε την Αθήνα. Τους τόπους που κινούμαστε, που περπατάμε, που πορευόμαστε.
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Νίκος Ελ. Θεοδωράκης

Θα χαρώ πολύ να δω εκτεταμένα τις απόψεις σας. Γράψτε μου εδώ: nikosth2004@yahoo.gr

Για την επικοινωνία μας στείλτε μου SMS στο τηλέφωνο 6932212755 που εξυπηρετείται από την VODAFON. 


Είμαστε στον 20ο χρόνο!
Ποιος είναι ο δημοσιογράφος, Νίκος Ελ. Θεοδωράκης, που έχει την ευθύνη της ενημέρωσης και διαχείρισης αυτoύ του Site σε καθημερινή βάση; Δείτε ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ δείτε επίσης λίγα πράγματα για την ιστορία αυτού του ιστότοπου.

Περάσαμε υπέροχα στην Τέμενη Αιγίου

Τελικά τα καταφέραμε και περάσαμε όμορφα, τη μια βδομάδα, από 10-17 Σεπτέμβρη του 2022 που πήγαμε στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Πετύχαμε αυτό που θέλαμε. Να ξεκουραστούμε, να αλλάξουμε παραστάσεις, να φορτώσουμε τις μπαταρίες μας για το χειμώνα που έρχεται και που όλα δείχνουν ότι θα έχεις ένα μεγάλο βαθμό δυσκολίας, καθώς όλα γύρω μας, ακριβαίνουν και η ανασφάλεια τα κάνει όλα χειρότερα. Ευτυχώς η ελπίδα μας για κάτι καλύτερο έχει πολύ ισχυρή βάση.

Δείτε μερικά δημοσιεύματα που κάναμε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ

Η ώρα της αναχώρησης, δεν ήταν και η πιο εύκολη…

Δεν θέλω να «φύγω» εύκολα από αυτό το θέμα. Μπορεί να μεσολάβησαν τα χθεσινά «δημοσιογραφικά», επειδή έτσι συνηθίζουμε, χρόνια τώρα, να κάνουμε τις Παρασκευές, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι θα αφήναμε μια τέτοια ανθρώπινη στιγμή να απουσιάζει από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Την Πέμπτη το πρωί, προνοητικά ξεκινήσαμε πολύ νωρίς για το αεροδρόμιο. Αν και η πτήση τους ήταν στις 12:10, φύγαμε από το σπίτι στις 8:30!

Και καλά κάναμε… Διότι όταν μπήκαμε από τη Λένορμαν στον Κηφισό προς την Αττική Οδό και μέχρι εκεί, είχε τόση κίνηση που χρειαστήκαμε μιάμιση ώρα! Φοβερό, αλλά το εκπληκτικό είναι πως κάποια στιγμή, εκεί που είχαμε πια απογοητευτεί, «άνοιξε» ο δρόμος και φτάσαμε μάλιστα σχετικά νωρίς στον προορισμό μας. Φυσιολογικές ανθρώπινες αντιδράσεις και συναισθήματα. Άγχος, χαρά, χαμόγελα και… κλάματα που έφευγαν τα παιδιά μας!

Το SUBARU  μας έβγαλε ασπροπρόσωπους όλες αυτές τις μέρες. Συνεχώς στο δρόμο από τον Ιούνιο, ούτε για μια στιγμή δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας αν και έκλεισε τα 23α του. Τη Δευτέρα που μας έρχεται, έχω ραντεβού με το συνεργείο για ένα τσεκάπ και ένα σέρβις, Το χρειάζεται… Κι αυτός ζωντανός οργανισμός είναι. Και πόσες φορές, αυτό το καλοκαίρι, δεν πήγε και δεν ήρθε στο αεροδρόμιο, για να παραλάβει ή να αφήσει ανθρώπους μας στο ταξίδι τους!

Αποχαιρετισμός στην «Μεταξού» για Κώστα και Άννυ

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο Κώστας και η Άννυ θα είναι μαζί μας, καθοδόν προς το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», είτε μέσα στο αεροπλάνο για την επιστροφή τους στον Καναδά. Οι μέρες των διακοπών τους, ολοκληρώθηκαν. Το σημερινό σημείωμα έχει αυτό το νόημα. Ένας αποχαιρετισμός από ένα δείπνο που είχαμε την Τρίτη το βράδυ στη «Μεταξού», ένα μαγαζί που μας αρέσει πολύ.

Αυτή η εικόνα δεν έχει ιδιότητα alt. Το όνομα του αρχείου είναι metaxu2.120923-768x1024.jpeg

Θέλαμε να έχει ένα πολύ όμορφο χρώμα αυτή η βραδιά. Η «Μεταξού» είναι πολύ κοντά μας. Με τα πόδια πήγαμε. Και περάσαμε πολύ ωραία, κάτω από τους ήχους με την παραδοσιακή μουσική αυτής της ομάδας των νέων παιδιών. Το μαγαζί γέμισε ασφυκτικά και μέσα και στα τραπέζια της αυλής και έξω στον πεζόδρομο. Για να έρχεται τόσος κόσμος, από όλη την Αθήνα, δεν μπορεί, κάτι καλό θα έχει.

Στις 9 βέβαια ήμασταν λίγοι. Δείτε τη φωτογραφία που τράβηξε ο Κώστας εκείνη την ώρα. Πριν ακόμα έρθει ο Γιάννης που άργησε λιγάκι στο ραντεβού, έχοντας λόγους πολύ σοβαρούς. Μετά έγινε ο χαμός. Και κατά τις 10:30 έρισαν να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς. Εμείς φύγαμε κατά τις 11, πολύ ικανοποιημένοι και από το περιβάλλον και από το μενού και από το σέρβις. Ήταν πολύ καλή η επιλογή της Σούλας. Φεύγοντας τα παιδιά πήραν μαζί τους κάτι πολύ όμορφο από την Ελλάδα.

Ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα και τα «θέλω» μας

Έχω την ευθύνη της ενημέρωσης αυτού του site και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Το εγχείρημα, αν και μου αρέσει, δεν καθόλου εύκολο, μιας και έχεις να κάνεις με μια σκληρή πραγματικότητα και με τον εσωτερικό σου κόσμο που νιώθει καλά μέσα του. Ναι, με συγκλονίζει όλη αυτή η υπόθεση των τελευταίων ημερών που αφορά στην απώλεια ανθρώπινων ζωών και στην καταστροφή που έχουν υποστεί άνθρωποι, κυρίως στη Θεσσαλία. Επέλεξα να μιλήσω γι’ αυτά με «αλλιώτικες» φωτογραφίες. Όπως αυτή από ένα ξημέρωμα στη Μάνη.

Ξέρω, ύστερα από 13 χρόνια εμπειρίας, πως «διαβάζουν» οι περισσότεροι στα social media Τους εκλύει μια φωτογραφία και καθ’ υπερβολή, ίσως διαβάσουν και δέκα, άντε το πολύ 20 λέξεις ως λεζάντα κάτω από αυτήν, αν είναι «φλύαροι». Υπάρχουν όμως και οι λίγοι, οι εκλεκτοί που γι’ αυτούς αξίζει να διαθέσεις χρόνο, να γράψεις και να εκφραστείς. Τώρα εσείς τα διαβάζετε όλα αυτά κάτω από τη φωτογραφία του Άντονη στο αεροδρόμιο, καθώς έφευγε και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με όσα λέμε.

Όπως δεν έχει σχέση και ο Δημήτρης, που περιμένει στην ουρά για την αναχώρηση του. Αποτελούν για μας όμορφες αναμνήσεις από τον καιρό που ήταν εδώ, κοντά μας για δεκαπέντε μέρες. Και εξισορροπούν όλα τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνουμε αυτές τις μέρες, την αρχή με τις φωτιές κι αμέσως μετά, με τις πλημμύρες. Φυσικά δεν «πέφτουμε» από τα σύννεφα. Τα περιμένουμε όπως και τα χειρότερα που θα έρθουν. Αλλά, πώς να το κάνουμε, πρέπει να είμαστε όρθιοι για να τα αντιμετωπίσουμε.

Η μάχη για ζωή δίνεται σε όλα τα μέτωπα, ακατάπαυστα!

Στο δύσκολο περιβάλλον που ζούμε, υπάρχουν μερικά πράγματα που μας γεμίζουν αισιοδοξία, έτσι ώστε να μην καταβαλλόμαστε, να μην το βάζουμε κάτω και να συνεχίσουμε να παλεύουμε με αξιοπρέπεια, προκειμένου να μένουμε όρθιοι, απέναντι στις προκλήσεις. Μας το θύμισε αυτό το μικρό αγριόχορτο που βρήκε χώρο να αναπτυχθεί στη λίγη σκόνη που έγινε χώμα στο πλακάκι της εξώπορτάς μας.

Ταπεινό και ήσυχο, χρειάστηκε να σκύψουμε αρκετά για να το προσέξουμε. Ανάμεσα στα πλακάκια του μικρού πεζοδρομίου, έξω από την πολυκατοικία μας. Είναι εκεί, ζωντανό, να μας δίνει μαθήματα για το πώς να ενεργούμε με φρόνηση και λογική, για να αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες καταστάσεις. Με τρομερή δύναμη και αντοχή! Ερώτημα: Την έχουμε εμείς αυτή τη δύναμη, όταν νιώθουμε τα πόδια μας να κλονίζονται;

Μάθημα ζωής από ένα αγριόχορτο που του έλαχε να ζήσει στο κέντρο μιας μεγαλούπολης, που δεν έχει και σε πολύ μεγάλη εκτίμηση κάθε μορφή ζωής. Αλλά δεν τα παράτησε, δεν το έβαλε κάτω, δεν έσκυψε το κεφάλι ταπεινωμένο από τις τόσες δυσκολίες και τους καύσωνες που είχε να αντιμετωπίσει χωρίς καμιά προφύλαξη. Επιμένει να δηλώνει την παρουσία του, ζωντανό! Ας παίρνουμε μαθήματα. Το χρειαζόμαστε στους άνυδρους καιρούς που ζούμε.

Ξημερώματα, με τον πρώτο ήλιο, σε ένα υπέροχο μέρος

Μερικές μέρες στη Μάνη, το χρειαζόμασταν. Ήταν στο πρόγραμμα και κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε για να το απολαύσουμε. Με μια μικρή πίεση ήταν το ταξίδι μας, μιας και έπρεπε να πάμε ως το αεροδρόμιο για να διευθετήσουμε κάποια πράγματα, πριν φύγουμε, αλλά χάρη στον Κώστα, τον οδηγό μας, όλα πήγαν καλά. Και να ‘μαστε τώρα στη Μάνη! Εδώ μας βρήκε το ξημέρωμα. Εδώ γράφτηκε και από εδώ έγινε η πρώτη ανάρτηση στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.

Σηκώθηκα γύρω στις 5:30. Νύχτα ακόμα έξω. Έφτιαξα καφέ και κάθισα να γράψω, περιμένοντας το ξημέρωμα. Θέλω να δω από πού θα βγει ο ήλιος. Να ζήσω τις πρώτες στιγμές, την ώρα που χαράζει η καινούρια μέρα, με τον ορίζοντα ανοιχτό από παντού. Και αναπνέω καθαρό αέρα. Όχι κάπνα, όχι την αποπνικτική ατμόσφαιρα της Αθήνας, από τις φωτιές γύρω. Μ’ αρέσει αυτή η απόλυτη ησυχία. Και το απολαμβάνω. Ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι, κάνει ακόμα πιο όμορφα τα πράγματα.

Κάθομαι έξω στο αίθριο του σπιτιού που μένουμε. Έχει τέσσερις μικρούς προβολείς στο πέτρινο τραπέζι του σπιτιού που μένουμε που με βοηθούν στο γράψιμο, ένα ικανοποιητικό σήμα από την COSMOTE, οπότε, όλα συνηγορούν στο να ξεκινήσω όμορφα τη μέρα μου, μέσα στα σχέδια που έχει κάνει η παρέα. Δεν ανησυχώ, δεν βιάζομαι, προσαρμόζομαι με τους ρυθμούς των άλλων και ζω την κάθε στιγμή, έτσι ακριβώς όπως είναι, ως σημαντική.

Ταξιδεύει, με ημερήσιο πλοίο για την επιστροφή, η Μαλάμω

Για πότε πέρασε ο καιρός, ούτε που το κατάλαβε η Μαλάμω με τον Νικο, το σύζυγο της, καθώς πριν δυο μήνες και πλέον, αποφάσισαν να πάνε στο χωριό Θραψανό, το χωριό μας, να αλλάξουν λίγο περιβάλλον και να ξανανιώσουν, ιδιαίτερα η Μαλάμω μας, να αναβιώσει αναμνήσεις από εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Και τώρα, ήρθε η ώρα της επιστροφής στην Αθήνα. Μπορώ να την νιώσω. Θα ήθελε να καθίσει κι άλλο, αλλά βλέπεις στις 28 παντρεύεται η εγγονή της, Μαρία.

Μαζί της και ο Νίκος, ο άνδρας της, πέρασε καλά. Ηρέμησε, ησύχασε, έζησε κι αυτός πράγματα κι ας μην είναι ο δικός του τόπος. Κάποια, ωστόσο, τα αισθάνεσαι από ένστικτο, όταν βλέπεις τον άνθρωπο σου να είναι καλά και γεμάτος ενέργεια. Χαρήκαμε κι εμείς πολύ και ας μην είμαστε εκεί, μαζί τους. Μέσα από τις φωτογραφίες που μας έστελνε η Στασούλα, μοιραστήκαμε πολλές όμορφες στιγμές της.

Κάποιες από αυτές τις στιγμές τις κάναμε θέμα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Ξαναδείτε μερικές ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Κάποιες άλλες τις κρατήσαμε για τον εαυτό μας. Προσωπικές! Βαλμένες στην καρδιά μας, ανεξίτηλα… Καλό ταξίδι σας εύχομαι, καλή μου. Να ‘ναι μπουνάτσα ο καιρός, στο ημερήσιο ταξίδι σας και να φτάσετε ξεκούραστα, όσο γίνεται, σπίτι σας. Και να το ξανακάνετε! Θα χαρώ πολύ να συμπέσουμε κάποια στιγμή και μαζί…

Χαιρόμαστε, έστω και από μακριά, να βλέπουμε το σπίτι μας

Ανθισμένες βουκαμβίλιες! Ότι πιο όμορφο μπορούσαμε να φανταστούμε για το πατρικό μου στο χωριό. Αν και ο πάγος ενός χειμώνας τις έκαψε, αυτέ ξανάνοιξαν και μεγάλωσαν και άπλωσαν και ομόρφυναν τον τόπο. Ας είναι καλά η Στασούλα μας που τις φροντίζει, όπως και όλο το σπίτι. Τώρα που μένουν στο σπίτι τους η Μαλάμω με τον Νίκο, έχω πιο συχνά φωτογραφίες από εκεί. Και νιώθω σα να είμαι εκεί.

Το σπίτι είναι όμορφο κι αυτή την εποχή και πάντα. Αυτό δεν θα αλλάξει επειδή είναι στην καρδιά μου πάντα. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε να πάμε. Το χρειαζόμαστε. Και πρέπει να γίνουν και κάποιες μικροδουλειές για τη συντήρηση του. Κι αυτή τη φορά σκεφτόμαστε να το οργανώσουμε ακόμα καλύτερα. Μακάρι να τα καταφέρουμε. Μας λείπουν και οι άνθρωποι μας. Ιδανικό θα ήταν τώρα που είναι εκεί και η Μαλάμω μας. Αν και φεύγουν στις 22 Αυγούστου, ελπίζω να ξαναγυρίσουν γρήγορα..

Δε χορταίνω να βλέπω τις ανθισμένες βουκαμβίλιες. Θυμάμαι πώς τις πήραμε κι από πού και τις φυτέψαμε κάνοντας σχέδια, τι ονόματα τους δώσαμε, και με τι αγάπη τις φροντίσαμε να μεγαλώσουν, τις απλώσουμε, να τις δέσουμε. Και πόσο στεναχωρηθήκαμε, όταν «πάγωσαν» από τα χιόνια μια χρονιάς! Αλλά δεν είναι μόνο η ομορφιά τους, είναι και η τρέλα τους, το να αγνοούν τα προβλήματα και να προχωρούν μπροστά. Πεισματάρες και ανεξάρτητες!