Αρχική » Τα δικά μου
Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου
Η ώρα της αναχώρησης, δεν ήταν και η πιο εύκολη…

Δεν θέλω να «φύγω» εύκολα από αυτό το θέμα. Μπορεί να μεσολάβησαν τα χθεσινά «δημοσιογραφικά», επειδή έτσι συνηθίζουμε, χρόνια τώρα, να κάνουμε τις Παρασκευές, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι θα αφήναμε μια τέτοια ανθρώπινη στιγμή να απουσιάζει από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Την Πέμπτη το πρωί, προνοητικά ξεκινήσαμε πολύ νωρίς για το αεροδρόμιο. Αν και η πτήση τους ήταν στις 12:10, φύγαμε από το σπίτι στις 8:30!

Και καλά κάναμε… Διότι όταν μπήκαμε από τη Λένορμαν στον Κηφισό προς την Αττική Οδό και μέχρι εκεί, είχε τόση κίνηση που χρειαστήκαμε μιάμιση ώρα! Φοβερό, αλλά το εκπληκτικό είναι πως κάποια στιγμή, εκεί που είχαμε πια απογοητευτεί, «άνοιξε» ο δρόμος και φτάσαμε μάλιστα σχετικά νωρίς στον προορισμό μας. Φυσιολογικές ανθρώπινες αντιδράσεις και συναισθήματα. Άγχος, χαρά, χαμόγελα και… κλάματα που έφευγαν τα παιδιά μας!

Το SUBARU μας έβγαλε ασπροπρόσωπους όλες αυτές τις μέρες. Συνεχώς στο δρόμο από τον Ιούνιο, ούτε για μια στιγμή δεν πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας αν και έκλεισε τα 23α του. Τη Δευτέρα που μας έρχεται, έχω ραντεβού με το συνεργείο για ένα τσεκάπ και ένα σέρβις, Το χρειάζεται… Κι αυτός ζωντανός οργανισμός είναι. Και πόσες φορές, αυτό το καλοκαίρι, δεν πήγε και δεν ήρθε στο αεροδρόμιο, για να παραλάβει ή να αφήσει ανθρώπους μας στο ταξίδι τους!
Αποχαιρετισμός στην «Μεταξού» για Κώστα και Άννυ

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο Κώστας και η Άννυ θα είναι μαζί μας, καθοδόν προς το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», είτε μέσα στο αεροπλάνο για την επιστροφή τους στον Καναδά. Οι μέρες των διακοπών τους, ολοκληρώθηκαν. Το σημερινό σημείωμα έχει αυτό το νόημα. Ένας αποχαιρετισμός από ένα δείπνο που είχαμε την Τρίτη το βράδυ στη «Μεταξού», ένα μαγαζί που μας αρέσει πολύ.

Θέλαμε να έχει ένα πολύ όμορφο χρώμα αυτή η βραδιά. Η «Μεταξού» είναι πολύ κοντά μας. Με τα πόδια πήγαμε. Και περάσαμε πολύ ωραία, κάτω από τους ήχους με την παραδοσιακή μουσική αυτής της ομάδας των νέων παιδιών. Το μαγαζί γέμισε ασφυκτικά και μέσα και στα τραπέζια της αυλής και έξω στον πεζόδρομο. Για να έρχεται τόσος κόσμος, από όλη την Αθήνα, δεν μπορεί, κάτι καλό θα έχει.

Στις 9 βέβαια ήμασταν λίγοι. Δείτε τη φωτογραφία που τράβηξε ο Κώστας εκείνη την ώρα. Πριν ακόμα έρθει ο Γιάννης που άργησε λιγάκι στο ραντεβού, έχοντας λόγους πολύ σοβαρούς. Μετά έγινε ο χαμός. Και κατά τις 10:30 έρισαν να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς. Εμείς φύγαμε κατά τις 11, πολύ ικανοποιημένοι και από το περιβάλλον και από το μενού και από το σέρβις. Ήταν πολύ καλή η επιλογή της Σούλας. Φεύγοντας τα παιδιά πήραν μαζί τους κάτι πολύ όμορφο από την Ελλάδα.
Ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα και τα «θέλω» μας

Έχω την ευθύνη της ενημέρωσης αυτού του site και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Το εγχείρημα, αν και μου αρέσει, δεν καθόλου εύκολο, μιας και έχεις να κάνεις με μια σκληρή πραγματικότητα και με τον εσωτερικό σου κόσμο που νιώθει καλά μέσα του. Ναι, με συγκλονίζει όλη αυτή η υπόθεση των τελευταίων ημερών που αφορά στην απώλεια ανθρώπινων ζωών και στην καταστροφή που έχουν υποστεί άνθρωποι, κυρίως στη Θεσσαλία. Επέλεξα να μιλήσω γι’ αυτά με «αλλιώτικες» φωτογραφίες. Όπως αυτή από ένα ξημέρωμα στη Μάνη.

Ξέρω, ύστερα από 13 χρόνια εμπειρίας, πως «διαβάζουν» οι περισσότεροι στα social media Τους εκλύει μια φωτογραφία και καθ’ υπερβολή, ίσως διαβάσουν και δέκα, άντε το πολύ 20 λέξεις ως λεζάντα κάτω από αυτήν, αν είναι «φλύαροι». Υπάρχουν όμως και οι λίγοι, οι εκλεκτοί που γι’ αυτούς αξίζει να διαθέσεις χρόνο, να γράψεις και να εκφραστείς. Τώρα εσείς τα διαβάζετε όλα αυτά κάτω από τη φωτογραφία του Άντονη στο αεροδρόμιο, καθώς έφευγε και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με όσα λέμε.

Όπως δεν έχει σχέση και ο Δημήτρης, που περιμένει στην ουρά για την αναχώρηση του. Αποτελούν για μας όμορφες αναμνήσεις από τον καιρό που ήταν εδώ, κοντά μας για δεκαπέντε μέρες. Και εξισορροπούν όλα τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνουμε αυτές τις μέρες, την αρχή με τις φωτιές κι αμέσως μετά, με τις πλημμύρες. Φυσικά δεν «πέφτουμε» από τα σύννεφα. Τα περιμένουμε όπως και τα χειρότερα που θα έρθουν. Αλλά, πώς να το κάνουμε, πρέπει να είμαστε όρθιοι για να τα αντιμετωπίσουμε.
Η μάχη για ζωή δίνεται σε όλα τα μέτωπα, ακατάπαυστα!

Στο δύσκολο περιβάλλον που ζούμε, υπάρχουν μερικά πράγματα που μας γεμίζουν αισιοδοξία, έτσι ώστε να μην καταβαλλόμαστε, να μην το βάζουμε κάτω και να συνεχίσουμε να παλεύουμε με αξιοπρέπεια, προκειμένου να μένουμε όρθιοι, απέναντι στις προκλήσεις. Μας το θύμισε αυτό το μικρό αγριόχορτο που βρήκε χώρο να αναπτυχθεί στη λίγη σκόνη που έγινε χώμα στο πλακάκι της εξώπορτάς μας.

Ταπεινό και ήσυχο, χρειάστηκε να σκύψουμε αρκετά για να το προσέξουμε. Ανάμεσα στα πλακάκια του μικρού πεζοδρομίου, έξω από την πολυκατοικία μας. Είναι εκεί, ζωντανό, να μας δίνει μαθήματα για το πώς να ενεργούμε με φρόνηση και λογική, για να αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες καταστάσεις. Με τρομερή δύναμη και αντοχή! Ερώτημα: Την έχουμε εμείς αυτή τη δύναμη, όταν νιώθουμε τα πόδια μας να κλονίζονται;

Μάθημα ζωής από ένα αγριόχορτο που του έλαχε να ζήσει στο κέντρο μιας μεγαλούπολης, που δεν έχει και σε πολύ μεγάλη εκτίμηση κάθε μορφή ζωής. Αλλά δεν τα παράτησε, δεν το έβαλε κάτω, δεν έσκυψε το κεφάλι ταπεινωμένο από τις τόσες δυσκολίες και τους καύσωνες που είχε να αντιμετωπίσει χωρίς καμιά προφύλαξη. Επιμένει να δηλώνει την παρουσία του, ζωντανό! Ας παίρνουμε μαθήματα. Το χρειαζόμαστε στους άνυδρους καιρούς που ζούμε.
Ξημερώματα, με τον πρώτο ήλιο, σε ένα υπέροχο μέρος

Μερικές μέρες στη Μάνη, το χρειαζόμασταν. Ήταν στο πρόγραμμα και κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε για να το απολαύσουμε. Με μια μικρή πίεση ήταν το ταξίδι μας, μιας και έπρεπε να πάμε ως το αεροδρόμιο για να διευθετήσουμε κάποια πράγματα, πριν φύγουμε, αλλά χάρη στον Κώστα, τον οδηγό μας, όλα πήγαν καλά. Και να ‘μαστε τώρα στη Μάνη! Εδώ μας βρήκε το ξημέρωμα. Εδώ γράφτηκε και από εδώ έγινε η πρώτη ανάρτηση στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.

Σηκώθηκα γύρω στις 5:30. Νύχτα ακόμα έξω. Έφτιαξα καφέ και κάθισα να γράψω, περιμένοντας το ξημέρωμα. Θέλω να δω από πού θα βγει ο ήλιος. Να ζήσω τις πρώτες στιγμές, την ώρα που χαράζει η καινούρια μέρα, με τον ορίζοντα ανοιχτό από παντού. Και αναπνέω καθαρό αέρα. Όχι κάπνα, όχι την αποπνικτική ατμόσφαιρα της Αθήνας, από τις φωτιές γύρω. Μ’ αρέσει αυτή η απόλυτη ησυχία. Και το απολαμβάνω. Ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι, κάνει ακόμα πιο όμορφα τα πράγματα.

Κάθομαι έξω στο αίθριο του σπιτιού που μένουμε. Έχει τέσσερις μικρούς προβολείς στο πέτρινο τραπέζι του σπιτιού που μένουμε που με βοηθούν στο γράψιμο, ένα ικανοποιητικό σήμα από την COSMOTE, οπότε, όλα συνηγορούν στο να ξεκινήσω όμορφα τη μέρα μου, μέσα στα σχέδια που έχει κάνει η παρέα. Δεν ανησυχώ, δεν βιάζομαι, προσαρμόζομαι με τους ρυθμούς των άλλων και ζω την κάθε στιγμή, έτσι ακριβώς όπως είναι, ως σημαντική.
Ταξιδεύει, με ημερήσιο πλοίο για την επιστροφή, η Μαλάμω

Για πότε πέρασε ο καιρός, ούτε που το κατάλαβε η Μαλάμω με τον Νικο, το σύζυγο της, καθώς πριν δυο μήνες και πλέον, αποφάσισαν να πάνε στο χωριό Θραψανό, το χωριό μας, να αλλάξουν λίγο περιβάλλον και να ξανανιώσουν, ιδιαίτερα η Μαλάμω μας, να αναβιώσει αναμνήσεις από εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Και τώρα, ήρθε η ώρα της επιστροφής στην Αθήνα. Μπορώ να την νιώσω. Θα ήθελε να καθίσει κι άλλο, αλλά βλέπεις στις 28 παντρεύεται η εγγονή της, Μαρία.

Μαζί της και ο Νίκος, ο άνδρας της, πέρασε καλά. Ηρέμησε, ησύχασε, έζησε κι αυτός πράγματα κι ας μην είναι ο δικός του τόπος. Κάποια, ωστόσο, τα αισθάνεσαι από ένστικτο, όταν βλέπεις τον άνθρωπο σου να είναι καλά και γεμάτος ενέργεια. Χαρήκαμε κι εμείς πολύ και ας μην είμαστε εκεί, μαζί τους. Μέσα από τις φωτογραφίες που μας έστελνε η Στασούλα, μοιραστήκαμε πολλές όμορφες στιγμές της.

Κάποιες από αυτές τις στιγμές τις κάναμε θέμα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Ξαναδείτε μερικές ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Κάποιες άλλες τις κρατήσαμε για τον εαυτό μας. Προσωπικές! Βαλμένες στην καρδιά μας, ανεξίτηλα… Καλό ταξίδι σας εύχομαι, καλή μου. Να ‘ναι μπουνάτσα ο καιρός, στο ημερήσιο ταξίδι σας και να φτάσετε ξεκούραστα, όσο γίνεται, σπίτι σας. Και να το ξανακάνετε! Θα χαρώ πολύ να συμπέσουμε κάποια στιγμή και μαζί…
Χαιρόμαστε, έστω και από μακριά, να βλέπουμε το σπίτι μας

Ανθισμένες βουκαμβίλιες! Ότι πιο όμορφο μπορούσαμε να φανταστούμε για το πατρικό μου στο χωριό. Αν και ο πάγος ενός χειμώνας τις έκαψε, αυτέ ξανάνοιξαν και μεγάλωσαν και άπλωσαν και ομόρφυναν τον τόπο. Ας είναι καλά η Στασούλα μας που τις φροντίζει, όπως και όλο το σπίτι. Τώρα που μένουν στο σπίτι τους η Μαλάμω με τον Νίκο, έχω πιο συχνά φωτογραφίες από εκεί. Και νιώθω σα να είμαι εκεί.

Το σπίτι είναι όμορφο κι αυτή την εποχή και πάντα. Αυτό δεν θα αλλάξει επειδή είναι στην καρδιά μου πάντα. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε να πάμε. Το χρειαζόμαστε. Και πρέπει να γίνουν και κάποιες μικροδουλειές για τη συντήρηση του. Κι αυτή τη φορά σκεφτόμαστε να το οργανώσουμε ακόμα καλύτερα. Μακάρι να τα καταφέρουμε. Μας λείπουν και οι άνθρωποι μας. Ιδανικό θα ήταν τώρα που είναι εκεί και η Μαλάμω μας. Αν και φεύγουν στις 22 Αυγούστου, ελπίζω να ξαναγυρίσουν γρήγορα..

Δε χορταίνω να βλέπω τις ανθισμένες βουκαμβίλιες. Θυμάμαι πώς τις πήραμε κι από πού και τις φυτέψαμε κάνοντας σχέδια, τι ονόματα τους δώσαμε, και με τι αγάπη τις φροντίσαμε να μεγαλώσουν, τις απλώσουμε, να τις δέσουμε. Και πόσο στεναχωρηθήκαμε, όταν «πάγωσαν» από τα χιόνια μια χρονιάς! Αλλά δεν είναι μόνο η ομορφιά τους, είναι και η τρέλα τους, το να αγνοούν τα προβλήματα και να προχωρούν μπροστά. Πεισματάρες και ανεξάρτητες!
Καλά να περάσετε και σήμερα έχοντας την ευλογία του Θεού μας.