Αρχείο κατηγορίας Τα δικά μου

Το φευγιό του φίλου μας Άρη Σδρόλια ή όπως του άρεσε να τον λένε, Αριστομένη, μας συγκλόνισε όλους. Επειδή έγινε με έναν τρόπο που δεν του άξιζε και επειδή είχε μια όμορφη σχέση στην καρδιά μας, καθώς είχαμε επιλέξει να κάνουμε παρέα με τον ίδιο και με τη σύζυγο του, Χάρις. Δείτε ΕΔΩ κάτι από το αρχείο μας που αφορά το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε, τα Κανάλια Καρδίτσας. Η φωτογραφία εδώ είναι από την ημέρα του γάμου του με τη Χάρις.

Συχνά βγαίναμε μαζί. Εδώ από μια έξοδο μας με τα παιδιά μας Κώστα και Άννη στην Κηφισιά. Η ιδέα του για ψαροταβέρνα εκεί, ήταν εξαιρετική και τα παιδιά ευχαριστήθηκαν πολύ από την παρέα που κάναμε, ΕΔΩ κι ΕΔΩ, μπορείτε να δείτε μια ανάρτηση από το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ που κάναμε τότε… Η απουσία του, είναι ήδη πολύ αισθητή σε όλους μας.

Κι αυτή η φωτογραφία είναι από μια βόλτα που κάναμε μαζί για περπάτημα. Είναι από το Καβούρι Βουλιαγμένης, όπου είχαμε πάει πριν από πέντε χρόνια. Έχουν καθίσει με τη Χάρις σε ένα παγκάκι να ξεκουραστούν. Ανάλογες φωτογραφίες από τις βόλτες μας μπορείτε να δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Όντως, θα μας λείψει πολύ… Προσδοκούμε όμως να τον ξαναδούμε στον παράδεισο. Κι αυτό είναι κάτι πολύ σοβαρό.

Περάσαμε μαζί πολλές επετείους από το γάμο τους. Εδώ ένα στιγμιότυπο από το «Βολιώτικο Τσιπουράδικο» στου Ψυρρή. Θυμάμαι περάσαμε υπέροχα. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ μερικές επετείους τους. Ακόμα και στη διάρκεια της πανδημίας δεν χάσαμε αυτή την ευκαιρία. Πιο λιτά και με προφύλαξη το κάναμε με κλειστή παρέα φίλων. Αυτές οι όμορφες αναμνήσεις μας κρατούν στη ζωή. Και το γεγονός ότι είμαστε κοντά στη Χάρις, για να περάσει αυτή τη δύσκολη στιγμή.

Λένε ότι η απόσταση κάπως ηρεμεί τα πράγματα. Δεν είναι αλήθεια. Μερικές φορές είναι σα να είναι δίπλα σου και ας είναι ο άνθρωπος σου στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Μας το θύμισε ο θάνατος της Λίτσας, από τη Θεσσαλονίκη που ζούσε στο Βανκούβερ του Καναδά, της συμπεθέρας μας, τη βδομάδα που πέρασε. Αν και τον περιμέναμε, έμοιαζε τόσο ξαφνικός!

Προσωπικά, τη Λίτσα δεν την είχα ζήσει πολύ. Αν και ήταν στο γάμο μας, όπως και στη φιλοξενία που μας έκανε ο Κώστας με την Άννυ, τότε, τη Λίτσα την έχω στο μυαλό μου σαν έναν πρόσχαρο άνθρωπο, όπως είναι συνήθως οι Θεσσαλονικείς, από όπου η καταγωγή της. Εδώ με το σύζυγο της Χρήστο Κουτάκη. Μαζί έζησαν κι έκαναν δυο κορίτσια. Την Άννη και τη Άντζη.

Νάτη εδώ με τις κόρες της. Αριστερά η Άτζη, δεξιά η Άννη… Την πρώτη δεν την έχω γνωρίσει πολύ, αν και την παρακολουθώ στο διαδίκτυο. Με την Άννη, όμως, έχουμε μοιραστεί πολλά πράγματα μιας και είναι η γυναίκα του Κώστα, του γιου της Σούλας. Έχουν έρθει καλοκαίρια εδώ κι έχουμε μοιραστεί στιγμές. Και δημιούργησε τις προϋποθέσεις να είναι ακόμα περισσότερο κοντά μας.

Μέσα από τα δικά της μάτια ζήσαμε όλες αυτές τις δυσκολίες που πέρασε η μητέρα της. Μιλούσε καθημερινά στη Σούλα. Ήταν η βαλβίδα αποσυμπίεσης από όλη αυτή τη δοκιμασία. Και συνεχίζει να βρίσκει απάγκιο κοντά μας. Την αγαπούμε και της συμπαραστεκόμαστε, όπως και σε όλη την οικογένεια. Η σκέψη μας είναι κοντά τους!

Το να έχω πρόβλημα με τη Vespa, είναι σα να έχω πρόβλημα με ένα μέλος του σώματος μου. Ύστερα από 19 χρόνια έχει γίνει κομμάτι του εαυτό μου και σύντροφος στις δουλειές που έχω να κάνω. Μοιραζόμαστε τόσα πράγματα, καθημερινά, αν και μερικές φορές το νιώθω πως θα μου έκανε περισσότερο καλό να περπατούσα πιο πολύ.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι μικραίνει πολύ τις αποστάσεις. Και ξέρεις πως είναι εκεί παρούσα κάθε φορά που χρειάζεσαι να μετακινηθείς μέσα στην πόλη, είτε μόνος σου, είτε με παρέα. Αλλά όπως κι εμείς, έτσι και τα μηχανήματα, καμιά φορά τα πιάνουν τα… γλυκά τους. Τις τελευταίες μέρες παρουσίασε ένα πρόβλημα με τη μίζα. Αλλά το συνεργείο του Λευτέρη Θεοδωράκη στη Λένορμαν, έλυσε το πρόβλημα.

Να είναι καλά τα παιδιά. Τους γνωρίζω, ιδιαίτερα το Λευτέρη από την εποχή που είχε το συνεργείο στη Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο Μεταξουργείο. Εκεί πήγα τη δεκαετία του 80 την πρώτη 50άρα Vespa μου. Και από εκεί, πριν από 19 χρόνια αγόρασα κι αυτή την μηχανή. Ένα σκούτερ πόλης που με έχει βοηθήσει όσο τίποτα άλλο στις μετακινήσεις μου.

Ο φίλος μου, Δημήτρης Νιργιανάκης, διατηρεί taxi στο χωριό και μ’ αυτό οργώνει την Κρήτη, μεταφέροντας κυρίως με Γερμανούς τουρίστες, μιας και είναι σε θέση να μιλάει τα γερμανικά. Μας έστειλε λοιπόν αρκετές φωτογραφίες από το χωριό, άλλες γνωστές, άλλες όχι και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτή την πρωτοβουλία. Μας κάνει έτσι να νιώθουμε πως είμαστε εκεί αυτή την εποχή…

Ή σε ένα από τα πολλά αγγειοπλαστεία που διατηρούν ακόμα πολλά νέα παλικάρια παρά το γεγονός ότι δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη στήριξη από την κυβέρνηση, σε ότι αφορά τα φορολογικά, προκειμένου να συνεχιστεί μια παράδοση που ξεκινά από πολύ πίσω στο χρόνο και φτάνει ως τις μέρες μας. Εδώ μόλις έχουν κατασκευαστεί και είναι μέσα, επειδή δεν ξέρεις πως θα γυρίσει ξαφνικά ο καιρός και μπορεί να βρέξει.

Να κάποια από αυτά την ώρα που τα βάζουν στο καμίνι για να ψηθούν. Θέλει πολύ προσοχή γιατί το άψητο, πολύ εύκολα ξαναγίνεται χώμα και πάει τσάμπα όλη η δουλειά. Δημιουργική εργασία, αλλά με ρίσκο. Την έζησα κοντά στον πατέρα μου ως παιδί και λίγο μεγαλύτερος, όσο εκείνος άντεχε και δούλευε στις βεντέμες μακριά από το χωριό ή στο πρώτο καμίνι που έκανε στο Λιγαρά και το κληρονόμησε ο ανιψιός μου Μανόλης που συνέχισε την τέχνη αυτή. Όπως και ο γιος του, ο Αγησίλαος…

Διάλειμμα για μια ρακή. Να πάρουν οι εργάτες γης μια ανάσα από το μάζεμα των ελιών. Δύσκολο το “άθλημα”. Χρειάζεται γερά εργατικά χέρια. Και πούντα; Λείπουν κάθε μέρα και περισσότερο. Καθόλου τυχαίο που εργάτης θέλει 70 ευρώ μερακάματο. Δεν είναι για πολλά μεροκάματα όλη αυτή η διαδικασία. Και η τιμή του λαδιού, λένε, φέτος θα πιάσει τα 5 ευρώ! Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ περισσότερα για το λιομάζομα από το αρχείο μας.

Καλό ακούγεται για τον αγρότη που έχει ελιές φέτος. Θα αντιμετωπίσει κάπως όλη αυτή την ακρίβεια και τον πληθωρισμό που υπονομεύουν την καθημερινότητα του. Πηγαίνοντας όμως και στο άλλο άκρο σκέφτομαι κι εκείνους τους έρμους καταναλωτές που θα πάνε στα σούπερ μάρκετ να πάρουν ένα αμφίβολης ποιότητας λάδι δε δυσθεώρητα ύψη. Κι άλλα δημοσίευμα τα από το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Έχουμε χάσει την ισορροπία μας… Αλλά κάποιοι από εμάς θα συνεχίσουμε να είμαστε ευχαριστημένοι αν από τη μικρή παραγωγή μας βγάλουμε το λάδι της χρονιάς μας. Άνθρωποι που μπορούν να εκτιμήσουν την κατάσταση λένε ότι αυτό θα συμβεί. Μακάρι! Δεν θέλουμε κάτι άλλο για φέτος. Από τις στιγμή που θα τις φτιάξουμε και θα τις καλλιεργήσουμε μπορούμε να έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις. Κάτι ακόμα από παλιότερα μαζέματα του λαδιού ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Είχε φτάσει πια η ώρα τους και έπρεπε να αλλάξουν. Για τα λάστιχα του αυτοκινήτου λέμε (είναι και οι φωτογραφίες που «μιλούν» από μένος τους…) που φροντίσαμε να πάμε στη Νίκαια, ύστερα από έρευνα αγοράς που έκανε για μας, ο φίλος Δημήτρης. Εγώ δεν το έκανα μέχρι τώρα, ίσως επειδή δεν ήξερα. Άκουγα γι’ αυτό, αλλά τελικά βοηθά πολύ τους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Πήγα μεσημεριάτικα την περασμένη Δευτέρα, επειδή ο χρόνος πίεζε και μάστορας, ένας νεαρός, ο Τάσος με εξυπηρέτησε γρήγορα. Καλός στη δουλειά του και ευγενικός. Και μάλιστα για πρώτη φορά μου έδωσε εγγύηση της εταιρίας για ένα χρόνο, ότι και πάθουν, «ακόμα κι αν φταίω εγώ», ότι θα τα αντικαταστήσει. Είχα χρόνια να δω τόση ευγένεια και υπευθυνότητα στον συγκεκριμένο κλάδο. Και είναι ωραίο να διαπιστώνεις ότι κα΄τι προτο καλύτερο αλλάζει.

Μ’ αρέσει να καταγράφω στιγμές και το αυτοκίνητο είναι πια ένα εργαλείο στην καθημερινότητα μας. Το χρησιμοποιούμε αρκετά, αν και για την ώρα, όσο αντέχουμε και μπορούμε, χρησιμοποιούμε ακόμα τη VESPA. Στην κίνηση της Αθήνας, είναι σωτήρια. Με νέα και τα τέσσερα λάστιχα λοιπόν προγραμματίζουμε τα επόμενα ταξίδια μας, ελπίζοντας πως, παρά τις δυσκολίες, θα τα καταφέρουμε.

Να το ομολογήσουμε από την αρχή. Δεν πήγαμε όλο αυτό χρονικό διάστημα στην Κρήτη, επειδή φοβηθήκαμε και από τον κύριο σεισμό, αλλά και από τους συνεχείς μετασεισμούς και επειδή υπήρχε το πρόβλημα με τον κορονοϊό… Στο αρχείο μας όμως βρήκαμε αδημοσίευτες φωτογραφίες από εκείνον τον καιρό και τη ζημιά που αυτός έκανε στα αγγειοπλαστεία. Και είναι γεμάτο το χωριό…

Είδαμε ένα χθεσινό δημοσίευμα στο site της ΕΡΤ (μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ) και μείναμε άναυδοι με όσα λέει κ. Φίλιππος Βαλλιανάτος, Καθηγητής Γεωφυσικής-Εφαρμοσμένης Γεωφυσικής στο ΕΚΠΑ και Διευθυντής Ινστιτούτου Φυσικής Εσωτερικού της Γης και Γεωκαταστροφών του Πανεπιστημιακού Κέντρου Έρευνας & Καινοτομίας του Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου.

Το καλό είναι ότι όπως τόνισε η μετασεισμική δραστηριότητα βρίσκεται προς το τέλος της. «Θα έλεγα ότι πρακτικά έχει τελειώσει. Το τελευταίο διάστημα έχουμε ένα σεισμό μεγέθους 2,5 Ρίχτερ κάθε δύο ή τρεις εβδομάδες. Είναι μια διαδικασία που κράτησε πολύ, ανήκει στα φαινόμενα αργής αποκατάστασης, κατανοούμε, ερμηνεύουμε γιατί» σημείωσε. Μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα γιατί άνθρωποι είναι κι αυτοί. Δείτε μερικά δημοσιεύματα που έκανα τότε στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.