Αρχείο κατηγορίας Καθημερινότητα

Η Ζαγορά, σκαρφαλωμένη στις πλαγιές του Πηλίου, αρχίζει ήδη να φοράει τα φθινοπωρινά της χρώματα. Όμως, πίσω από την ομορφιά αυτή, οι άνθρωποι προετοιμάζονται πυρετωδώς για τον βαρύ χειμώνα. Η φίλη μας, Βικτωρία είναι μια από αυτούς. Το σκηνικό της φωτογραφίας μιλά από μόνο του: Τα ξύλα που θα χρειαστούν για τον χειμώνα έχουν φτάσει. Οι επτά τόνοι, όπως μας ενημέρωσε, είναι μόνο η αρχή, η πρώτη μεγάλη δόση θαλπωρής που θα ζεστάνει το σπίτι τους, όταν το χιόνι σκεπάσει τα πάντα. Από ψηλά, η εικόνα είναι γεμάτη δράση και ζωή: Τα κομμένα ξύλα είναι σκορπισμένα στην αυλή, περιμένοντας να τακτοποιηθούν μεθοδικά στην αποθήκη. Κάθε κορμός κουβαλά το άρωμα του δάσους και την υπόσχεση της ζεστασιάς. Τα πολύχρωμα τελάρα (μπλε, κόκκινα, κίτρινα) δίπλα στην πόρτα, ενδεχομένως να χρησιμεύουν για τη μεταφορά των μικρότερων κομματιών ή για τις τελευταίες συγκομιδές του κήπου ή των μήλων πριν το κρύο.

Κάθε φορά που περπατάμε στους δρόμους της Αθήνας, συχνά ξεχνάμε τις μικρές, πράσινες γωνιές που κρύβονται πίσω από τις βεράντες των πολυκατοικιών. Μια τέτοια γωνιά, ένας πραγματικός παράδεισος στον τρίτο όροφο της οδού Αργυροπούλου στα Κάτω Πατήσια, είναι το μπαλκόνι της φίλης μας, της Χάρις. Το φως του ήλιου, που χθες έλουζε την πόλη, αποκάλυψε την απίστευτη φροντίδα και αγάπη που έχει επενδύσει η Χάρις στον προσωπικό της κήπο. Δεν είναι απλώς φυτά σε γλάστρες—είναι ένα ολόκληρο οικοσύστημα, ένα «μπαλκόνι – αυλή» όπως θα το λέγαμε!

Κάθε γλάστρα διηγείται μια ιστορία φροντίδας: Η πλούσια βουκαμβίλια στέκεται αγέρωχη, με τα ζωηρά, φούξια άνθη της να κάνουν μια εκπληκτική αντίθεση με τα αστικά κτίρια στο βάθος. Είναι το μεσογειακό σύμβολο που φέρνει το νησιώτικο αέρα στην καρδιά της Αθήνας. Στις μεγάλες γλάστρες, ένας πλατύφυλλος βασιλικός με πλούσιο, καταπράσινο φύλλωμα ορθώνεται επιβλητικά, σκορπώντας το υπέροχο άρωμα του.

Ένα πανέμορφο αναρριχώμενο φυτό με σκούρο, γυαλιστερό φύλλωμα, φέρνει την αίσθηση του μυστικού κήπου. Με τη στήριξη των καλαμιών, αναπτύσσεται κατακόρυφα, προσφέροντας ιδιωτικότητα και δροσιά. Αυτό το μπαλκόνι είναι κάτι παραπάνω από μια συλλογή φυτών. Είναι ένας χώρος όπου η Χάρις βρίσκει την ηρεμία της, ένας μικρός πράσινος πνεύμονας στη γειτονιά. Από τα κομψά, σφυρήλατα σταντ για τις γλάστρες μέχρι το σύστημα ποτίσματος που φαίνεται διακριτικά, είναι εμφανές ότι η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά.

Ο Λόφος Ιππείου Κολωνού στην Αθήνα είναι ένας κρυμμένος θησαυρός που συνδυάζει την ιστορική σημασία με μια όαση πρασίνου, καθιστώντας τον ιδανικό προορισμό για έναν ξεκούραστο περίπατο μακριά από τη φασαρία της πόλης. Γιατί αξίζει να τον επισκεφθείτε; Ο λόφος προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για ξεκούραση και πνευματική αναζωογόνηση, καθώς περιβάλλεται από πυκνή βλάστηση και προσφέρει όμορφες διαδρομές.

Ο αρχαίος Κολωνός ήταν ένας από τους πιο αριστοκρατικούς δήμους της Αθήνας. Λεγόταν «Ίππιος» λόγω του ιερού του Ιππίου Ποσειδώνα που βρισκόταν εκεί. Σύμφωνα με τη μυθολογία, εκεί βρισκόταν και ο τάφος του Οιδίποδα, και η περιοχή συνδέεται άρρηκτα με τον μεγάλο τραγικό Σοφοκλή και την τραγωδία του «Οιδίπους επί Κολωνώ». Ένας περίπατος εδώ είναι σαν ένα ταξίδι στην αρχαία ιστορία.

Σήμερα, ο λόφος αποτελεί έναν σημαντικό πνεύμονα πρασίνου στη βορειοδυτική πλευρά του κέντρου της Αθήνας, προσφέροντας δροσιά και καθαρό αέρα. Οι πέτρινες σκάλες και τα μονοπάτια, όπως αυτά που φαίνονται στις φωτογραφίες, είναι ιδανικά για χαλαρό περπάτημα και άθληση. Στην κορυφή του λόφου θα βρείτε τα Μνημεία των φιλελλήνων αρχαιολόγων Καρόλου Μύλλερ και Καρόλου Λενορμάν, δύο μαρμάρινες στήλες που συνδέουν τον τόπο με τη νεότερη ιστορία και τη μελέτη της αρχαιότητας.

Το κτίσμα στη γωνία Σωζοπόλεως και Ιωνίας, στα Σεπόλια, είναι ένας παλιός υδατόπυργος (νερόπυργος). Οι υδατόπυργοι κατασκευάζονταν για να εξυπηρετούν τις ανάγκες ύδρευσης της ευρύτερης περιοχής. Η ψηλή κατασκευή επέτρεπε την αποθήκευση μεγάλης ποσότητας νερού σε ύψος, ώστε να εξασφαλίζεται η απαραίτητη πίεση για τη διανομή του στα γύρω σπίτια και κτίρια, ειδικά πριν την ευρεία χρήση σύγχρονων συστημάτων αντλιών και δικτύων ύδρευσης.

Συγκεκριμένα για την περιοχή των Σεπολίων, η κατασκευή αυτή, μαζί με άλλες παρόμοιες στην Αθήνα, πιθανότατα συνδέεται με τα παλιά δίκτυα ύδρευσης της πόλης. Σήμερα, ο υδατόπυργος αυτός δεν είναι πλέον σε λειτουργία για την ύδρευση. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό κτίσμα της περιοχής που ανήκει στην αρχιτεκτονική κληρονομιά της βιομηχανικής και αστικής ανάπτυξης των Αθηνών. Φανταστείτε κι εμείς που το είδαμε, χρειάστηκε να το ψάξουμε για να δούμε τι είναι αυτή η κατασκευή…

Πλησιάζουμε στα μέσα Νοέμβρη. Ο καιρός αλλάζει και η χώρα μπαίνει επίσημα στους φθινοπωρινούς, χειμωνιάτικους ρυθμούς. Όταν όμως ακούς για “κακοκαιρία στην Ελλάδα”, το μυαλό σου δεν πάει απαραίτητα στην Αθήνα. Κι όμως, η πρωτεύουσα, αυτή η πόλη των αντιθέσεων, ξέρει να φοράει και τον μουντό της μανδύα. Οι εικόνες που τραβήξαμε τις τελευταίες μέρες αποκαλύπτουν μια άλλη Αθήνα.

Μια πόλη όπου ο ουρανός είναι «βαριεστημένος», φορτωμένος με γκρίζα σύννεφα που σκεπάζουν τις πολυκατοικίες και τους ελάχιστους λόφους που ξεπροβάλλουν στο βάθος. Ο αέρας είναι υγρός, βαρύς, και μια ψιλή βροχή – εκείνη η βροχή που δεν σε μουσκεύει αλλά σε κρυώνει– πέφτει πότε-πότε, σαν υπενθύμιση ότι ο Νοέμβριος είναι εδώ. Οι κεντρικοί δρόμοι δεν χάνουν την κίνησή τους, αλλά η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει.

 Τα δέντρα με το ακόμα ζωντανό πράσινό τους γίνονται η μόνη φωτεινή αντίθεση στο φόντο των μπεζ και λευκών κτιρίων. Τα καλώδια κρέμονται πάνω από τους δρόμους, σαν μαύρες γραμμές που χωρίζουν τον γκρίζο ουρανό από τη γκρίζα άσφαλτο. Στις γωνίες των δρόμων η αρχιτεκτονική του μεσοπολέμου ή των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, με τα μπαλκόνια της και τα διακοσμητικά της στοιχεία, αποκτά μια μελαγχολική ομορφιά κάτω από τον βαρύ ουρανό.

Η πανσέληνος του Νοεμβρίου έκανε την εμφάνιση της τον ουρανό χθες Τετάρτη 5/11/2025, γνωστή ως “Φεγγάρι του Κάστορα” και ήταν η προτελευταία πανσέληνος του έτους. Για περίπου 15–20 λεπτά, το φεγγάρι απέκτησε πορτοκαλί χρώμα, καθώς διέρχισε το πυκνότερο τμήμα της γήινης ατμόσφαιρας, ενώ θα είναι περίπου 7,9% μεγαλύτερη και 16% φωτεινότερη από μια κανονική πανσέληνο.  Η φωτογραφία από το κεντρικό κτίριο της τροχαίας Αθηνών, το βράδυ της Δευτέρας 3/11/2025

Η πανσέληνος του Νοέμβρη είχε ακόμα τις εξής ονομασίες: Frost Moon (Φεγγάρι του Παγετού) Mourning Moon (Φεγγάρι του Πένθους) Dark Moon (Σκοτεινό Φεγγάρι), λόγω της μικρότερης διάρκειας ημέρας. Ότι όνομα και αν του δώσετε, σημασία έχει να σηκώσετε ψηλά στον ουρανό τα μάτια σας και να δείτε με θαυμασμό τη δημιουργία. Εμείς θα το κάνουμε και δώσουμε αίνο στον Δημιουργό αυτής της ομορφιάς… Κι εδώ, η Αγίου Μελετίου, στο ύψος της Αχαρνών. Όπως και να έχει ακόμα θα τη δείτε στον ουρανό. Φτάνει να σηκώσετε τα μάτια σας ψηλά…

Κάποιες φορές, η ομορφιά δεν κρύβεται στους μεγαλόπρεπους κήπους των προαστίων, αλλά αναδύεται απρόσμενα, μέσα στην καρδιά της πόλης, κόντρα στη γκρίζα πολυκατοικία και τη φασαρία. Αυτή ακριβώς την αίσθηση εισπράξαμε χθες, ανεβαίνοντας στον έβδομο όροφο της πολυκατοικίας στη Νισαίας, στα Σεπόλια, στο σπίτι του Κώστα και της Άννυς. Δεν ήταν απλώς ένα μπαλκόνι. Ήταν ένας μικρός, καταπράσινος παράδεισος, μια όαση που είχες την αίσθηση ότι εκτεινόταν πάνω από τις στέγες της Αθήνας.

Ο Κώστας και η Άννυ που αγαπούν το πράσινο και την ηρεμία, έχουν μετατρέψει αυτό τον υπαίθριο χώρο σε ένα αληθινό καταφύγιο. Μπαίνοντας, σε υποδέχεται ένα πλούσιο τείχος από φυτά. Στα αριστερά, μια μεγάλη, γεμάτη ζωντάνια Σεφλέρα (Schefflera), με τα δίχρωμα φύλλα της, λειτουργεί ως φυσική κουρτίνα, φιλτράροντας το φως και την θέα προς τους γύρω δρόμους, δημιουργώντας μια αίσθηση ιδιωτικότητας. Τα φύλλα της, σε αποχρώσεις του κίτρινου και του βαθύ πράσινου, λαμποκοπούν απαλά.

Πιο δεξιά, ένας πανέμορφος Χαμαίρωψ (Chamaerops humilis), ο γνωστός νάνος φοίνικας, στέκεται επιβλητικός μέσα στην πήλινη γλάστρα του, με τα κομψά, βενταλοειδή φύλλα της να κουνιούνται ρυθμικά με το αεράκι. Δίπλα τους, ένας ακόμη θάμνος με μικρά, λαμπερά πράσινα φύλλα, πιθανότατα κάποιο Ευώνυμο (Euonymus), προσθέτει στην πυκνότητα του πράσινου. Στην άλλη πλευρά του μπαλκονιού, η πανδαισία των χρωμάτων συνεχίζεται. Η ματιά πέφτει πάνω στις φλογερές, κόκκινες μπιγκόνιες. Τα άνθη τους, σαν μικρές φωτιές, ξεχωρίζουν μέσα στο σκούρο πράσινο, σχεδόν μπρονζέ φύλλωμά τους.

Είναι μια έκρηξη χρώματος που φωνάζει «καλοκαίρι» ή «άνοιξη», φωτίζοντας το σκούρο μεταλλικό κάγκελο. Ακριβώς πίσω από τις μπιγκόνιες, ένα ασημένιο-πράσινο δεντρολίβανο ή λεβάντα – αρωματικά φυτά που ευδοκιμούν στα αθηναϊκά μπαλκόνια – γεμίζει τον αέρα με τη γλυκιά, μεσογειακή μυρωδιά του, προσθέτοντας μια νότα αγροτικής Ελλάδας στην αστική ζούγκλα. Το πραγματικό, όμως, μαγευτικό στοιχείο είναι η θέα. Από τον έβδομο όροφο, η Αθήνα απλώνεται σαν χάρτης κάτω από τα πόδια σου. Πίσω από το πλούσιο πράσινο των φυτών, φαίνονται οι ατέλειωτες ταράτσες των Σεπολίων και των γύρω συνοικιών.