Αρχείο κατηγορίας Καθημερινότητα

Η Αγίου Κωνσταντίνου, όσο με τραβούσε προς τα κάτω, προς την πλατεία Καραϊσκάκη, με οδηγούσε στην αθέατη, στους πολλούς, Αθήνα. Οι πίσω δρόμοι στο Μεταξουργείο και την Πλατεία Βάθης, η Σατωβριάνδου, η Βερανζέρου, η Δεληγιώργη και εκείνα τα ανήλιαγα στενά: Βηλαρά, Καλλέργη… μαίανδροι και χαρακιές στις ζώνες που αγκαλιάζουν τα υποστρώματα της Ομονοίας. Ενας κόσμος σκληρός.

Εικόνες ενός ιστορικού βάθους, μιας αρχιτεκτονικής κομψότητας και μιας ορισμένης αστικής ιερότητας. Το Εθνικό Θέατρο, ανέκαθεν σε εκείνη την άβολη κατωφέρεια του δρόμου, χωρίς τα αγάλματά του εδώ και δεκαετίες, κομψοτέχνημα που γέννησε η συνεργασία Γεωργίου Α΄ και Ερνέστου Τσίλλερ. Στην ένωση της με την πλατεία Καραϊσκή υπάρχει κι αυτό το γκράφιτι

Αυτά τα ξεκοιλιασμένα σπίτια της Αγίου Κωνσταντίνου, στους αριθμούς 36, 47 κ.ο.κ. ήταν σαν να είχαν εξαερωθεί. Περπατούσα και κοιτούσα τον τόπο της Ανάληψης, σαν να είχαν αναληφθεί στον ουρανό της Αθήνας τροπαιοφόροι αστοί, τυλιγμένοι με τη σινδόνη μιας ζωής πεπερασμένης. Κι εδώ ακριβώς η Αγίου Κωνσταντίνου “μπαίνει” στην πλατεία Καραϊσκάκη με φόντο το ξενοδοχείο STANLEY. Ο ποιητικός λόγος είναι του Νίκου Βατόπουλου, από ένα δημοσίευμα του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Χθες ήταν μια μέρα με πολύ «τρέξιμο». Αρχή της εβδομάδας βλέπεις, με προγραμματισμένα ραντεβού και με υποχρεώσεις που έπρεπε να βγουν. Μια μέρα, όπως τόσες άλλες, στην καθημερινότητα μας, δηλαδή. Τελικά όλα πήγαν καλά! Τη βγάλαμε με αξιοπρέπεια. Από το πρωί στους δρόμους… Είδαμε στη Λένορμαν, τον ήλιο να σηκώνεται και τον αποτυπώσαμε στο κινητό μας τηλέφωνο. Όπως κάνουμε κάθε φορά που ζούμε κάτι και μας αρέσει.

Το ραντεβού για το σέρβις του SUBARU ήταν κλεισμένο εδώ και δέκα μέρες. Από τότε που ήταν εδώ τα παιδιά. Διαπιστώσαμε καθώς το χρησιμοποιούσαμε στις μετακινήσεις μας κάποια πράγματα που έπρεπε να τα αξιολογήσουν οι τεχνικοί και αν χρειάζονταν να δώσουν λύσεις. Και η αλήθεια είναι , με δεδομένη την ακρίβεια που υπάρχει γύρω μας, ότι είχα «τρομάξει». Αλλά τελικά οι φόβοι μου ήταν υπερβολικοί. Χρόνια τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι μας προσέχουν. Κι εμένα και το αυτοκίνητο.

Και μετά χρειάστηκε να κατέβουμε στην Αθήνα για να κάνουμε μια δουλειά. Κι εδώ όλα πήγαν καλά. Είχαμε μάλιστα το χρόνο να καθίσουμε στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων κάτω από την Κλαυθμώνος σ’ ένα καφέ και να τον απολαύσουμε, ενόσω περιμέναμε. Τι καλά που πάνε μερικές φορές τα πράγματα! Τι άραγε να ευθύνεται γι’ αυτή την καλή εξέλιξη; ‘Ίσως η θετική στάση μας απέναντι στη ζωή και το γεγονός ότι έχουμε μάθει να μη βαρυγκωμάμε και να μη γκρινιάζουμε με το παραμικρό.

Είχαμε καιρό να το κάνουμε, αλλά φαίνεται ότι έφτασε η ώρα. Καθώς ξαναγυρνάμε στις παλιές συνήθειες μας. Θέλουμε να γνωρίζουμε γωνιές της πόλης που ζούμε. Σήμερα λοιπόν θα σας πάμε στο Μεταξουργείο και θα ξεκινήσουμε από τη γωνία Πούκεβιλ και Φαβιέρου, κάπου κοντά στην πλατεία Καραϊσκάκη… Ένα παλιό κτίριο, κόσμημα κάποτε, ερείπιο σήμερα και χωρίς σκεπή, βεβηλωμένο από τα χαζά γκράφιτι που δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα.

Λίγο πιο δίπλα, Βίκτωρος Ουγκώ και Ψαρών είναι αυτό το κτίριο. Δεν είναι τόσο παλιό, όσο το προηγούμενο. Η σημαία πάνω του, είναι δείγμα ότι υπάρχει ζωή μέσα του. Αν και όμορφο αρχιτεκτονικά, δεν παύει να έχει πάνω του τα σημάδια της εγκατάλειψης. Πολλές φορές αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν, τόσα διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας να είναι κλειστά ή τουλάχιστον να μην έχουν εμφανή σημεία ανθρώπινης ζωής. Δεν έχω πάντα τις απαντήσεις.

Πολύ κοντά, είναι η γωνία Βίκτωρος Ουγκώ και Ακομινάτου. Το κτίριο είναι αρκετά πιο σύγχρονο. Ίσως και της δεκαετίας του 70, τότε που έκαναν οι εργολάβοι σπίτια χωρίς σχέδια, εμπειρικά και προτιμούσαν τα μικρά μπαλκονάκια που ούτε ένα τραπεζάκι με δυο καρέκλες δε χωρούσαν για να μπορεί κάποιος να καθίσει και να πιεί τον καφέ του. Και γιατί όλα αυτά; Για να εξοικονομήσουν άχρηστους χώρους, όπως η σαλοτραπεζαρία που ήταν πάντα κλειστή και άνοιγε μόνο σε κάποια γιορτή.

Σάββατο μεσημέρι, μετά το έργο, πήγαμε μια βόλτα στο σπίτι των παιδιών, στη Νισαίας. Φύσαγε ένα ελαφρό αεράκι, δροσιστικό κι εγώ κάθισα στη βεράντα για να γράψω αυτό το σημείωμα. Έχει διαμορφωθεί πολύ όμορφα με το τραπέζι και τις καρέκλες που έβαλαν τα παιδιά. Και παρά το γεγονός ότι είχε ήλιο, η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε του 32 C, οπότε, μάλλον είχα διαλέξει το κατάλληλο μέρος για να καθίσω.

Η Σούλα είχε να ασχοληθεί με κάποιες δουλειές που έπρεπε να γίνουν. Που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τα παιδιά, τα οποία μέχρι την τελευταία ώρα πριν φύγουν, ήταν εδώ και πάσχιζαν να μην αφήσουν εκκρεμότητες πίσω τους. Αλλά και κάποιες μικρές που έμειναν, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Εμείς θα τις προχωρήσουμε και όλα θα γίνουν με τον κατάλληλο τρόπο στον κατάλληλο καιρό. Γι’ αυτό πήγαμε το μεσημέρι του Σαββάτου και θα ξανάρθουμε όσες φορές χρειαστεί.

Αχ αυτή η βεράντα του 7^ου ορόφου! Είναι από μόνη της ένας θησαυρός… Και καθώς μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους, όλα θα γίνουν ακόμα καλύτερα. Τη φαντάζομαι και με τη μελέτη του πράσινου που θέλουν να βάλουν τα παιδιά. Όλα θα είναι πιο όμορφα. Κι αξίζει πραγματικά να προχωρήσουν. Εξάλλου ο Οκτώβρης δεν είναι και πολύ μακριά. Θα το κάνουμε κι αυτό. Όπως και τόσα άλλα, που κάναμε μέχρι τώρα…

Την είδατε τη χθεσινή ανάρτηση; Δείτε ΕΔΩ. Μιλάει για την όμορφη Λούτσα που γνωρίσαμε. Την επόμενη μέρα διαβάζαμε στις εφημερίδες: Επεισόδιο με πυροβολισμούς σημειώθηκε το απόγευμα της Δευτέρας στη Λούτσα και συγκεκριμένα μεταξύ των οδών Αρίωνος και Ακροπόλεως με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους έξι άτομα.

Αστυνομικές πηγές κάνουν λόγο για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Σύμφωνα με πληροφορίες τα θύματα της επίθεσης φέρονται να ήταν Τούρκοι και να είχαν στην κατοχή τους γαλλικές ταυτότητες. Οι κάλυκες που έχουν βρεθεί ανήκουν σε πιστόλι 9 χιλιοστών. Σε αυτοκίνητο με γερμανικές πινακίδες βρέθηκαν πέντε νεκροί και εκτός του αυτοκινήτου άλλος ένας.

Οι πυροβολισμοί όπως φαίνεται είχαν στόχο το συγκεκριμένο αυτοκίνητο με τις ξένες πινακίδες οι οποίες  μετά από έρευνα προέκυψε πως είναι πλαστές. Οι εκτελεστές «γάζωσαν» τα θύματά τους με πάνω από 25 σφαίρες. Δεν είναι ακόμα σαφές εάν υπήρξε ανταλλαγή πυρών ή ήταν εν ψυχρώ εκτέλεση.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, εκτιμάται ότι οι δράστες είχαν στήσει ενέδρα και πυροβόλησαν πάρα πολλές φορές. Από την ΕΛΑΣ εξετάζεται εάν μεταξύ άλλων πρόκειται για μακελειό με αφορμή εμπόριο ναρκωτικών και εκβιασμούς. Από τη θέση που βρέθηκαν τα θύματα, αστυνομικές πηγές εκτιμούν πως ο έκτος νεκρός ήταν και ο οδηγός του οχήματος, ο οποίος δέχθηκε τις σφαίρες εκτός του αυτοκινήτου. Ένας τόπος, δυο ιστορίες, με διαφορά 4 ωρών…

Ως αύριο Κυριακή θα είμαστε παρέα με τον Κώστα και την Άννυ. Μετά σχεδιάζουν να ανέβουν για μερικές μέρες στη Θεσσαλονίκη, να δει η Άννυ τους συγγενείς της και θα επιστρέψουν πάλι για λίγο κοντά μας, ως τις 14 Σεπτεμβρίου, Μέχρι τότε τρέχουμε να καλύψουμε κάποιες ανάγκες που έχουν προκύψει στο νέο τους σπίτι, ώστε φεύγοντας να ελαχιστοποιήσουν τις ελλείψεις. Έτσι χθες βρεθήκαμε για δεύτερη φορά στο ΙΚΕΑ.

Την πρώτη φορά  που ήρθαμε μόνο με την Άννυ, πήρε πολλά πράγματα. Τώρα με τη συμμετοχή και του Κώστα, άλλα τόσα. Το ΙΚΕΑ στον Κηφισό είναι ως κατάστημα, ένα χάος. Όνειρο για τις γυναίκες που μπορούν να βρουν χρήσιμα πράγματα για το σπίτι τους, «εφιάλτης» για τους άνδρες που συνοδεύουν τις γυναίκες και είναι “αναγκασμένοι” να διανύσουν χιλιόμετρα και ατέλειωτες ώρες, καθώς οι γυναίκες «ανακαλύπτουν» χρήσιμες λεπτομέρειες στα πράγματα που θέλουν να πάρουν.

Μπορεί και να μην καταλάβω ποτέ, τι είναι αυτό που δίνει τόση χαρά στη γυναίκα, όταν ψωνίζει, αλλά δεν με τρομάζει, επειδή αυτό είναι στη φύση της, μακριά και έξω από την ανδρική ορθολογική σκέψη. Αλλά μ’ αρέσει να το παρακολουθώ όλο αυτό, έστω και από την ασφάλεια του καφέ του ΙΚΕΑ, όπου περιμένω. Έχει ησυχία , σχετική δροσιά σε μια ζεστή μέρα, Wi Fi  κι ένα σωρό πράγματα για να σε συνοδεύουν την ώρα που γράφεις. Το καλύτερο μου.

Πότε ήρθαν, πότε έφυγαν, ούτε που το πήραμε καλά – καλά είδηση. Ήταν ήσυχοι, συνεργάσιμοι, καλοί και οι δύο. Και ο Δημήτρης και ο Άντονη. Και δόθηκε και σε μας η δυνατότητα να τους γνωρίσουμε καλύτερα, καθώς περάσαμε χρόνο μαζί τους, τόσο εδώ στην Αθήνα, όσο και στα διάφορα μέρη της Ελλάδας που ταξιδέψαμε. Μάνη, Μονεμβασιά, Ναύπλιο κ.α. Εδώ είναι φωτογραφημένοι στην καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς.

Αυτή η φωτογραφία είναι χθεσινοβραδινή στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ, στο κέντρο της πόλης, επάνω στο Olive Garden με θέα τη φωτισμένη Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό. Θέλαμε να πάρουν, φεύγοντας μαζί τους, μια γεύση της νυχτερινής Αθήνας από ψηλά. Πήγαμε όλοι μαζί, όπως όλοι μαζί πάμε και στο αεροδρόμιο σήμερα, λίγο πριν το μεσημέρι, για να τους αποχαιρετίσουμε στο ταξίδι της επιστροφής τους. Θα μας λείψουν. Συνηθίσαμε την παρέα τους, τα αστεία τους, το χαμόγελο τους.

Κι από σήμερα είμαστε πίσω μείς μαζί με τον Κώστα και την Άννυ… Θα θυμόμαστε στιγμές με τα παιδιά… Όπως αυτή εδώ τη φωτογραφία που είναι τραβηγμένη καθώς παίρναμε το δρόμο της επιστροφής, από την εκδρομή μας στο Ναύπλιο. Μπροστά είναι ο Άντονη και πίσω ο Κώστας και ο Δημήτρης. Θα την κρατήσουμε για να θυμόμαστε πόσο όμορφα περάσαμε, όσο τους είχαμε κοντά μας. Μέχρι να τους ξαναδούμε στο επόμενο ταξίδι που θα καταφέρουμε να κάνουμε (ελπίζουμε…) εμείς στο Βανκούβερ του Καναδά.