Από δω ψηλά, τον τρίτο όροφο, η πόλη αποκτά μια διαφορετική διάσταση. Δεν βλέπω τη βουή του πεζοδρομίου, ούτε την ατελείωτη ροή των αυτοκινήτων. Η θέα μου είναι στραμμένη προς τα μέσα, προς την καρδιά της πολυκατοικίας: τον ακάλυπτο. Και αυτός ο ακάλυπτος δεν είναι μια τσιμεντένια, ξεχασμένη γωνιά. Είναι μια πράσινη επανάσταση. Οι άνθρωποι εδώ δεν χρησιμοποίησαν τον ακάλυπτο ως αποθήκη ή χώρο στάθμευσης. Τον μετέτρεψαν σε ανάσα.
Εδώ η ματιά πέφτει πάνω στην έντονη αντίθεση. Δεξιά κι αριστερά, ορθώνονται οι αυστηρές, μπεζ και λευκές προσόψεις των διαμερισμάτων. Οι σειρές από μπαλκόνια, οι τέντες, τα κάγκελα, τα απλωμένα ρούχα—όλα μαρτυρούν την πυκνή ανθρώπινη ζωή. Είναι η «σκληρή» αρχιτεκτονική του αστικού τοπίου. Και στη μέση; Ένα τεράστιο, πυκνό πεύκο, που σφύζει από ζωή.
Ο πράσινος κορμός του ανεβαίνει δυναμικά προς τον ουρανό, σχεδόν αγγίζοντας τα μπαλκόνια μας. Είναι σαν η φύση να διεκδικεί τον χώρο της, σαν ένα αναπάντεχο δώρο μέσα στη στενότητα. Πιο κάτω, στην πλήρη εικόνα του κήπου αποκαλύπτεται το πραγματικό θαύμα:Το πεύκο είναι τόσο επιβλητικό που «χάνεται» μέσα του το κτίριο. Η σκιά του, ο ήχος των πευκοβελόνων, όλα συνθέτουν ένα μικρό αστικό δάσος.
