Η κατάσταση γίνεται όλο και χειρότερη, κάθε μέρα που περνάει... Οι διασωληνωμένοι και οι νεκροί από τον κορονοϊό Covid-19 καθώς και τα κρούσματα συνεχώς αυξάνουν, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις του ΕΟΔΥ. Κι εμείς τις κάνουμε. Μερικοί αναρωτιούνται αν θα κάνουν φέτος ρεβεγιόν! Απίστευτη κοινωνική ανευθυνότητα.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 28/11/2020

Θλιβερές διαπιστώσεις: Μέσα στον Νοέμβριο πάνω από 1.000 ασθενείς έχουν καταλήξει από τις επιπλοκές του κορωνοϊού στην Ελλάδα. Και πραγματικά μέσα στις 22 πρώτες ημέρες, τα θύματα του Νοεμβρίου στην χώρα μας από τον κορωνοϊό ξεπέρασαν τα 1.000. Απίστευτο; Δυστυχώς όμως, αληθινό!

Με τους 103 νεκρούς που ανακοίνωσε μόλις σε μια μέρα ο ΕΟΔΥ, ο αριθμός των θυμάτων από την αρχή της πανδημίας, ανέρχεται πλέον σε 1.630, με την καμπύλη του αριθμού των θυμάτων να προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία, την ώρα που και οι διασωληνωμένοι συνεχίζουν να αυξάνονται. Έφτασαν σε νέο αρνητικό ρεκόρ (540) και σε μία ημέρα όπου τα δείγματα που ελέγχθηκαν ήταν λιγότερα απ’ ότι συνήθως, όπως και το σύνολο των κρουσμάτων που εντοπίστηκαν (1.498).

Το γράφημα που παρουσίασε ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων από την ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ, είναι χαρακτηριστικό, καθώς ενώ χρειάστηκαν συνολικά 6 μήνες για να φτάσει η χώρα τους 300 νεκρούς από κορωνοϊό, μόνο τις τελευταίες 48 ώρες μέτρησε 211.

Δείτε τα στοιχεία: Από τις 12 Μαρτίου έως τις 11 Σεπτεμβρίου, σε διάστημα 183 ημερών έχασαν τη ζωή τους 300 ασθενείς. Από 11 Σεπτεμβρίου έως 26 Οκτωβρίου, σε διάστημα 47 ημερών, τα θύματα έφτασαν τα 600. Από 26 Οκτωβρίου έως 11 Νοεμβρίου, δηλαδή στις επόμενες 14 ημέρες, τα θύματα αυξήθηκαν σε 900. Από 11 Νοεμβρίου έως 17 Νοεμβρίου, μέσα σε έξι μόλις ημέρες, τα θύματα έφτασαν τα 1.200. Από τις 17 έως τις 21 Νοεμβρίου, μέσα σε τέσσερις ημέρες, οι τα θύματα αυξήθηκαν σε 1.500.

Μόνο την τελευταία εβδομάδα του Νοεμβρίου οι νεκροί φτάνουν τους 524 σύμφωνα με τα στοιχεία του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας.

Συγκεκριμένα: Δευτέρα 16 Νοεμβρίου: 59 νεκροί και 400 διασωληνωμένοι. Τρίτη 17 Νοεμβρίου: 63 νεκροί και 443 διασωληνωμένοι. Τετάρτη 18 Νοεμβρίου: 60 νεκροί και 480 διασωληνωμένοι. Πέμπτη 19 Νοεμβρίου: 59 νεκροί και 499 διασωληνωμένοι. Παρασκευή 20 Νοεμβρίου: 72 νεκροί και 519 διασωληνωμένοι. Σάββατο 21 Νοεμβρίου: 108 νεκροί και 522 διασωληνωμένοι. Κυριακή 22 Νοεμβρίου: 103 νεκροί και 540 διασωληνωμένοι. 

Αξίζει να σημειωθεί πως από τα τελευταία 1.498 κρούσματα κορωνοϊού που εντοπίστηκαν, προκύπτει και ένα αυξημένο νούμερο στον δείκτη θετικότητας. Με τα τεστ που διενεργήθηκαν την ίδια ημέρα να ανέρχονται σε μόλις 12.698 -αρκετά λιγότερα από τον μέσο όρο που είναι μεταξύ 20 και 25.000- τα 1.498 θετικά κρούσματα βγάζουν ποσοστό 11.8% στον δείκτη θετικότητας, την ώρα που το όριο συναγερμού είναι στο 4%.

Σύμφωνα με την κατανομή των κρουσμάτων, η Θεσσαλονίκη για άλλη μία φορά είχε τα περισσότερα (305), με την Αττική (218), την Λάρισα (84), τα Τρίκαλα (80) και την Μαγνησία (79) να ακολουθούν.

Παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι, από συνήθεια επιθυμούν να κάνουν σχέδια για τις γιορτές. Από συνήθεια. Αγκυλωμένοι στις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα, αρνούνται να παραδεχτούν ότι πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που μας αφορά όλους.

Έτσι εξυφαίνουν σενάρια συνωμοσιολογίας, μύθους και ιστορίες για… αγρίους που πολύ απέχουν από την πραγματικότητα για να πείσουν κυρίως τους εαυτούς τους, κυρίως, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Μέχρι να τους χτυπήσει την πόρτα ή να γίνουν αιτία να χάσουν άλλοι συνάνθρωποι τους τη ζωή τους, από τη δική του ανοησία και αμέλεια.

Αλλά η ζωή δεν είναι παιχνίδι για να κάνουμε πάνω της ότι θέλουμε. Δεν την φέραμε μαζί μας ως δημιούργημα μας. Εδώ καλά – καλά και παρά την αλματώδη πρόοδο της επιστήμης δεν έχουμε κατανόηση την προέλευση της και παρόλα αυτά θέλουμε να έχουμε άποψη για τη διαχείριση της.

Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι που λόγω ακριβώς αυτής της ανεύθυνης στάσης ορισμένων ζούμε μια δεύτερη καραντίνα με ότι αυτή συνεπάγεται και όλες τις κοινωνικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει πάνω μας. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να σταματήσει αυτό τα επικίνδυνο «παιχνιδάκι». Δεν νομίζετε;

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στην εβδομαδιαία στήλη μου, "Επισημάνσεις".

Είναι καιρός τώρα που έχω εκφράσει έναν προβληματισμό σε σχέση με τις ελιές, τις λίγες που υπάρχουν φέτος και πώς θα καταφέρουμε να τις μαζέψουμε. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Και όλο αυτό έχει να κάνει με όσα βιώνουμε από τις επιπτώσεις της πανδημίας στη ζωή μας. Αλλά φευ… Λύση δεν υπάρχει!



Θα τις δω λοιπόν να χάνονται τις λίγες ελιές που έτυχε φέτος να έχουν καρπό και θα μπορούσαν να μας δώσουν το λάδι της χρονιάς;

Συνεχίζουμε να το ψάχνουμε… Τα εργατικά χέρια είναι λίγο δυσεύρετα. Και η καραντίνα, δεν μας επιτρέπει να κινηθούμε μακριά από το σπίτι μας, για ένα ταξίδι ως εκεί.

Όχι πως είμαστε ικανοί από μόνοι μας να τις μαζέψουμε, αφού ούτε τη δύναμη έχουμε, ούτε και τα κατάλληλα μηχανήματα και εργαλεία. Λέω όμως πως ίσως, αν μπορούσαμε να πάμε, ίσως και να είχαμε τη δυνατότητα να ασχοληθούμε προσωπικά με το ζήτημα.

Ας είναι… Το θέμα δεν εστιάζεται μόνο στην οικονομική πλευρά του. Έτσι και αλλιώς με τον τρόπο που σχεδιάζουμε να τις μαζέψουμε, βάζοντας δηλαδή εργάτες, δεν θα κερδίσουμε τίποτα από οικονομική άποψη. Μια η άλλη θα μας πάει, με το να αγοράσουμε το λάδι της χρονιάς μας, απευθείας από το ελαιοτριβείο.

Είναι όμως τόσο διαφορετικό το ένα από το άλλο... Έχει να κάνει και με συναισθηματικούς λόγους. Μένω λοιπόν με την πίκρα, πως δεν είναι δυνατόν ή – για την ώρα- πολύ δύσκολο να υλοποιήσω κάτι που το θέλω πολύ.

Αλλά δεν απογοητεύομαι... Αυτή την ώρα, εκείνο που έχει πιο πολύ αξία, είναι η ζωή μας. Με όλα όσα βιώνουμε από την πανδημία, καθημερινά, είναι σα να ισορροπούμε σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή.

Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει αύριο… Κι εγώ κάθομαι και σκέφτομαι τις ελιές! Έτσι είναι οι άνθρωποι. Καμιά φορά επικεντρώνουν στα μικρά και ανούσια και αφήνουν να περνάνε από δίπλα τους, τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά.

Τέτοιοι είμαστε, μερικές φορές... Ξέρουμε ότι θα έπρεπε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, αλλά επειδή η φύση μας είναι τόσο περίπλοκη, προτιμούμε να μένουμε σ’ αυτά.

Άδικο! Τουλάχιστον αυτός είναι ένας ήπιος χαρακτηρισμός. Η ενδοσκόπηση θα μπορούσε να οδηγήσει και σε άλλες ατραπούς. Αλλά χρειάζεται ένα μέτρο για να μην ξεφεύγουμε.

Για την ώρα, το να είμαστε ψύχραιμοι θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε δυσκολίες και προβλήματα του τώρα. Το αύριο, αν υπάρχει, μπορεί να περιμένει.

Αν είμαστε υγιείς και καλά μέσα μας, όλα μπορούμε να τα ξαναδούμε να γίνονται, όλα. Το σημαντικό είναι να μη χάσουμε τη χαρά μας και να μην πέσουμε μιζέρια του τίποτα και την αυτολύπηση…

Καθώς είμαστε υποχρεωμένοι να κινούμαστε όλο και λιγότερο λόγω της καραντίνας, είναι ωραίο να βλέπουμε στοιχεία της φύσης... Αυτή η εικόνα αποτυπώνει το φθινόπωρο. Ξεραμένα, πεσμένα από τα δέντρα φύλλα και δίπλα φυτρώνει το νέο πράσινο. Κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται.


Καμιά φορά μόνο μια καρέκλα (έστω και πλαστική) είναι αρκετή για να ξαποστάσουμε κάτω από τα δέντρα με τα κιτρινισμένα φύλλα. Αν βέβαια ο καιρός το επιτρέπει και αντέχεται το κρύο. Διαφορετικά μάλλον χρειάζεται το τζάκι ή κάποιο άλλο θερμαντικό μέσο, επειδή ακούμε ότι πέφτει κι άλλο η θερμοκρασία.


Τα πλατάνια περνούν τη δική τους δοκιμασία αυτόν τον καιρό. Σιγά - σιγά τα φύλλα τους κιτρινίζουν και πέφτουν. Όλη αυτή η διαδικασία γίνεται με ένα πολύ αργό ρυθμό, ώστε εμείς που τρέχουμε στην καθημερινότητα μας, δεν προλαβαίνουμε να τον καταγράψουμε στο μυαλό μας.


Αλλά υπάρχουν ομορφιές που θα συνεχίσουν να υπάρχουν, απλά για να ομορφαίνουν τη ζωή μας και να μας υπενθυμίζουν πως ότι βιώνουμε σήμερα, όσο σκληρό κι αν φαίνεται -και είναι- θα περάσει. Κι αν είναι θέλημα Του, θα έρθουν καλύτερες μέρες που με τόση λαχτάρα προσμένουμε.


Μια ήσυχη γωνία σε κάποιο μέρος του κήπου, μας είναι αρκετή. Άλλωστε δεν είμαστε από αυτούς που ζητούν υπερβολικά πράγματα. Και με τα λίγα βολευόμαστε. Μόνο, να κινείται κάτι. Η στασιμότητα είναι που δεν μας πάει. Κι ευτυχώς, η ζωή μας έχει σκαμπανεβάσματα.


Κάπου θα ξεπροβάλει μια ομορφιά από το πουθενά να μας υπενθυμίζει πως τίποτα δεν τελειώνει έτσι εύκολα. Ο κύκλος επαναλαμβάνεται, όσο κι αν με την πρώτη ματιά μας δίνεται η εντύπωση ότι όλα έχουν σταματήσει. Ας το θυμόμαστε αυτό, τις δύσκολες ώρες.

Αχ αυτές οι χορτόπιτες! Τις βρίσκεις παντού, στο χωριό, αυτή την εποχή... Όπου τα χόρτα μετά τις βροχές, έχουν φυτρώσει και όσοι ξέρουν να τα ξεχωρίζουν, κάνουν "πάρτι" μ' αυτές τις αρμυρές λιχουδιές στο τραπέζι τους. Να, κάτι που πιθύμησα αυτές τις μέρες. Μια φωτογραφία με ξεσήκωσε.


Φυσικά στο τραπέζι δεν λείπουν και τα φρούτα. Τα περισσότερα ντόπια, όπως τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια, τα κυδώνια. Εντάξει και η μπανάνα ευδοκιμεί στα θερμοκήπια, νότια της Κρήτης, αλλά σε μεγέθη μικρότερα από αυτές της φωτογραφίας... Μ' αρέσουν όλα, τόσο πολύ...


Και τα μανιτάρια αυτή την εποχή είναι πάντα στο σπίτι. Ο Αγησίλαος ξέρει να τα βρίσκει και του αρέσουν, όπως και σε όλους μας άλλωστε, ως μεζές του κρασιού. Άγρια, αλλά με προσοχή και σιγουριά, για το τι μανιτάρια είναι. Τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει. Και μεζές που αξίζει!


Όλα τα παραπάνω από τη δεύτερη φωτογραφία, με επιπλέον καρύδια και ντομάτες. Οι τελευταίες ίσως για φέτος. Αλλά τα καρύδια είναι απίστευτα ωραία! Συνοδεύουν κυρίως τη ρακή, αλλά μπορείς να τα φας και σκέτα. Και όλη η διαδικασία να τα σπάσεις, έχει το γούστο της και την ομορφιά της.


Λίγους ακόμα αμανίτους (μανιτάρια) και τυροπιτάκια και ψάρια τηγανητά, στο τραπέζι. Χωρίς φυσικά να απουσιάζει και το κρασί. Ότι καλύτερο, όταν είσαι στο χωριό και το κρύο απαιτεί αυξημένες θερμίδες για να αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Η σημερινή ομορφιά έχει να κάνει με στρωμένα τραπέζια.


Άλλο ένα τραπέζι με τις ντομάτες της Στασούλας, στο σπίτι της... Δίπλα, αγαπημένοι φίλοι σε στιγμές από το γάμο τους. Όλα έχουν την ομορφιά τους. Και το καθένα παίζει το ρόλο του. Τραπέζια φιλόξενα, θα δεις πολλά στην Κρήτη. Όχι μόνο τώρα, αλλά και πάντα.

Εντάξει κάνει κρύο, χειμώνιασε, αλλά η καρδιά "πεταρίζει" να βγει έξω, να περπατήσει στη φύση... Είναι κι αυτή η επιπλέον δυσκολία της καραντίνας που βιώνουμε που την κάνει ακόμα πιο αναγκαία. Επειδή γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι εφικτό στις δεδομένες συνθήκες.


Μα, λέει το μυαλό, καλά θα είναι... Το τζάκι θα είναι το αναμμένο, η ζέστη επαρκής και η καλή εξυπηρέτηση από τον Κώστα και τους συνεργάτες του, ιδιαίτερα γρήγορη, προσεγμένη και με χαμόγελο. Και τα κρέατα του επιλεγμένα, ψημένα στα κάρβουνα, της ώρας... Δεν αντιλέγω. Οι προκλήσεις είναι μεγάλες.


Αλλά δεν πρόκειται να πάμε. Όνειρα κάνουμε... Και σχέδια επί χάρτου, όχι επί της ουσίας. Είχαμε κάτι περισσευούμενες φωτογραφίες, από την τελευταία φορά που πήγαμε με τη Σούλα και είπαμε να τις δημοσιεύσουμε και να "πατήσουμε" πάνω τους και να κάνουμε τα όνειρα μας.


Τα κυκλάμινα θα είναι πάντα μια πρόκληση ομορφιάς, αυτή την εποχή. Και θα ομορφαίνουν την ψυχή μας και θα την ηρεμούν, κάτι που το έχουμε τόσο ανάγκη. Μικρά, όμορφα, εκπληκτικά. Και πάντα εκεί! Κάθε χρόνο αυτόν τον καιρό, να φυτρώνουν και να ανθίζουν στα ίδια πάντα μέρη.


Εδώ τα πάντα είναι πιθανά. Ακόμα και να εμφανιστεί ένα Ι.Χ. στον μικρό ασφαλτοστρωμένο δρόμο δύο κατευθύνσεων, στην άκρη της στροφής, εκεί που το μάτι μας τελειώνει, καθώς παρακολουθούμε την ομορφιά του τοπίου... Ένα Ι.Χ. που θα εξαφανιστεί τόσο γρήγορα, όσο εμφανίστηκε.


Κρατάμε αυτή την όμορφη εικόνα ως τελευταία από αυτό το ταξίδι της φαντασίας. Με τις μικρές αυτοσχέδιες καλύβες για το παιχνίδι των παιδιών. Ίσως όταν λήξει η καραντίνα και πάτε να μην υπάρχουν πια εκεί. Ο αέρας και η κακοκαιρία, μπορεί και να τις έχει καταστρέψει. Αλλά εμείς τις είδαμε.

Εδώ και μερικές μέρες, αντιληφθήκαμε μια ασυνήθιστη κίνηση στη γειτονιά μας... Στη γωνία των δρόμων Αλαμάνας και Κιλκίς, στον Κολωνό, συνεργεία του Δήμου κάτι έκαναν. Έλεγξα, όσο μπορούσα, τη δημοσιογραφική μου περιέργεια και δεν ρώτησα τι ετοιμάζουν. Χθες όμως στη μικρή βόλτα στα γύρω τετράγωνα, έκανα μια στάση.


Η εικόνα που αποκόμισα, είναι αυτή. Έχουν ρίξει χώμα και με ειδική σήμανση, πράγματι κάτι ετοιμάζουν. Τι, άραγε; Ο χώρος είναι μικρός και μέχρι πριν από λίγο καιρό γεμάτος σκουπίδια, παρόλο που δυο κάδοι απορριμμάτων, είναι ακριβώς δίπλα. Μένει να το δούμε. Υπομονή!


Κι ενώ μόνο με το χώμα το νέο που έφεραν άλλαξε η εικόνα, κάτι συνεχίζει να το κάνει ακόμα άσχημο. Είναι αυτή η ανόητη τάση να παίρνουν ένα σπρέι και να βγάζουν τα σωψυχά τους, με συνθήματα στους τοίχους. Προσέξτε, πόσο άσχημο είναι αυτό. Μακάρι να έχουν εντάξει στο πλαίσιο αυτή της δημιουργίας και το σβήσιμο τους.


Δείτε ξανά τι λέω... Δεν είναι πολύ άσχημο όλο αυτό; Κάτι έχουν κάνει κάποιοι κάτοικοι δεξιά, αλλά δεν φτάνει. Θέλει κάτι πιο δραστικό! Φυσικά ακόμα κι αν γίνει αυτό, τίποτα δεν μας βεβαιώνει πως οι κάφροι δεν θα επανέλθουν... Αλλά αυτό είναι ζήμα αγωγής. Κάτι που κουβαλούν από το σπίτι τους...


Περιμένουμε πραγματικά να δούμε τι θα φτιάξουν εδώ οι άνθρωποι του δήμου. Και να είστε βέβαιοι ότι θα σας ενημερώσουμε. Μας αρέσει να βλέπουμε τις υπηρεσίες του Δήμου να ενδιαφέρονται για την ποιότητα ζωής των κατοίκων της και να την καλυτερεύουν, όσο αυτό είναι εφικτό στις συγκριμένες συνθήκες.