Ήταν ένα ήσυχο φθινοπωρινό μεσημέρι όταν αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στην περιοχή των Σεπολίων, μια γειτονιά της Αθήνας που την έχω συνδέσει περισσότερο με τον σταθμό του Μετρό, παρά με την ίδια την ατμόσφαιρά της. Ο στόχος μου ήταν να περπατήσω στην Οδό Χαϊδά Χρήστου και στους γύρω δρόμους, αναζητώντας μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την καθημερινότητα όμορφη. Και πράγματι, η βόλτα με εξέπληξε ευχάριστα.
Το φως του ήλιου, εκείνο το γλυκό, χρυσαφένιο φως που μόνο το Φθινόπωρο ξέρει να προσφέρει, έπεφτε κάθετα στα ψηλά δέντρα. Οι πολυκατοικίες, χαρακτηριστικές της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής, έδειχναν πιο ζεστές κάτω από το φως, ενώ τα μπαλκόνια ήταν γεμάτα πράσινο, λες και οι κάτοικοι ήθελαν να κρατήσουν το καλοκαίρι λίγο ακόμη. Αυτό όμως που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ισορροπία: μια αρμονία ανάμεσα στον αστικό ιστό και τη φύση.
Καθώς περπατούσα στο πεζοδρόμιο, πρόσεξα τον τρόπο που οι μεγάλοι πλάτανοι, με τους λευκούς και ανάγλυφους κορμούς τους, λύγιζαν πάνω από το πεζοδρόμιο, προσφέροντας μια πυκνή σκιά ακόμα και τώρα, στα μέσα του Φθινοπώρου. Τα φύλλα τους, μερικά ακόμα καταπράσινα και άλλα ήδη κιτρινισμένα, δημιουργούσαν ένα χαλί χρώματος στον δρόμο, ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.
