Περπατήσαμε χθες την Οδό Αιόλου, τον ιστορικό πεζόδρομο της Αθήνας και είναι αδύνατο να μην νιώσει κανείς τον παλμό της πόλης σε κάθε βήμα. Αν και σήμερα την ξέρουμε ως ένα πολύβουο κέντρο εστίασης και αγοράς, με το Wagamama, το ATENO και τόσα άλλα μαγαζιά να προσφέρουν γεύσεις από όλο τον κόσμο, η ιστορία της Αιόλου χάνεται στα βάθη των αιώνων. Αυτός ο δρόμος, που πήρε το όνομά του από τον αρχαίο Πύργο των Ανέμων (το Ωρολόγιο του Ανδρονίκου Κυρρήστου) κοντά στην αφετηρία του, χαράχθηκε ήδη από τα αρχαϊκά χρόνια!
Ναι, καλά διαβάσατε. Οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως επάλληλα οδοστρώματα, αποδεικνύοντας τη διαχρονική της χρήση ως κεντρικής αρτηρίας. Ήταν ουσιαστικά η Αχαρνική Οδός της αρχαίας Αθήνας, που οδηγούσε προς την Αχαρνική Πύλη του Θεμιστόκλειου Τείχους. Μετά την ανακήρυξη της Αθήνας σε πρωτεύουσα το 1834, η Αιόλου ήταν από τους πρώτους δρόμους που σχεδιάστηκαν από τους αρχιτέκτονες Κλεάνθη και Σάουμπερτ.
Έγινε αμέσως ο ομφαλός της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Εδώ άνοιξαν τα πρώτα πολυτελή ξενοδοχεία, το πρώτο φαρμακείο, το πρώτο θέατρο, και φυσικά, το περίφημο καφενείο “Η Ωραία Ελλάς”, που υπήρξε σημείο συνάντησης και πολιτικών ζυμώσεων. Ήταν ο πρώτος δρόμος της Αθήνας που στρώθηκε με αμμοχάλικο και αργότερα ασφαλτοστρώθηκε τμηματικά. Κάτω από τα πόδια μας βρίσκονται τα ίχνη της αρχαίας οδού και των νεκροταφείων της κλασικής εποχής, ενώ γύρω μας υψώνονται νεοκλασικά κτίρια που στέγασαν τα μεγαλεία του 19ου αιώνα.
