Αρχείο κατηγορίας Κρήτη

Αυτές τις κληματαριές τις είδα στο χωριό… Εμείς στο Θραψανό, το κλίμα με τα επιτραπέζια σταφύλια, το λέμε κρεβατίνα και τα προϊόντα της απορροφούνται στην ξένη κυρίως αγορά, ένα μεγάλο μέρος στη Γερμανία. Ψηλά, όπως είναι τα κλίματα, με την υποστήριξη των στύλων, έχουν το πλεονέκτημα να μην ακουμπούν τα σταφύλια στη γη, με αποτέλεσμα να είναι πολύ καλά, ποιοτικά.

Αλλά τώρα είμαστε εκτός εποχής. Τα σταφύλια, ακόμα και τα δεύτερα, τα καμπανάκια, έχουν τελειώσει. Και φτάνει η ώρα που τα φύλλα κιτρινίζουν, ξεραίνονται και πέφτουν. Το κλίμα είναι γυμνό, οπότε μπορεί να κλαδευτεί και να γίνει την Άνοιξη, εκείνο που θα δώσει νέο καρπό, εκεί κατά τον Αύγουστο. Κατέγραψα αυτές τις εικόνες, επειδή είχα μνήμες.

Η κρεβατίνα στη φωτογραφία είναι κοντά στο πατρικό μου. “Έπεφτα” πάνω της, κάθε φορά που πήγαινα στο φούρνο να πάρω κάτι ή να πετάξω σκουπίδια, από την καθαριότητα τους σπιτιού στους κάδους του Δήμου Μινώα, που τους άλλαξαν θέση και τους συγκέντρωσαν κοντά στα γηπεδάκια. Και μου άρεσε όλο αυτό, στη φάση που βρίσκονται.

Είμαστε πια σπίτι μας, επιστρέψαμε ύστερα από δυο βδομάδες στο χωριό μου Θραψανό, γεμάτοι αναμνήσεις. Κρατάμε ένα σάκο από όμορφες αναμνήσεις σε φωτογραφικό υλικό, οπότε θα χρειαστεί λίγο χρόνο για να το αποτυπώσουμε εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Αλλά σήμερα σας έχουμε δρόμους. Που περπατήσαμε όσο είμαστε εκεί, πολλές φορές.

Αυτός είναι ο περιφερειακός δρόμος που οδηγεί στο Ηράκλειο και στο Αρκαλοχώρι. Περνάει εξω από το σπίτι μου και με μια μικρή παράκαμψη οδηγεί και στο παλιό δημαρχείο Θραψανού. Τον έχουμε περπατήσει πολλές φορές στις λίγες μέρες που μείναμε, καθώς είχαμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Πήγαμε πολλές φορές στο Ηράκλειο για δουλειές.

Η διασταύρωση, όπου αριστερά οδηγεί προς το Ηράκλειο και δεξιά στην κεντρική είσοδο του Θραψανού. Ίσια μπροστά η Περβόλα. Εκεί είχαμε τον κήπο μας, όταν ήμουν μικρός. Οπότε αυτό τον δρόμο, χωματένιο τότε, τον είχα κάνει πάρα πολλές φορές. Ασφαλτοστρωμένος, σήμερα και σε καλή κατάσταση, όπως μπορείτε να δείτε και μόνοι σας…

Η Χερσόνησος είναι ένα χωριό στη βόρεια ακτή της Κρήτης και ανήκει στα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα του νησιού. Συνδυάζει ευχάριστες διακοπές δίπλα στη θάλασσα. Εμείς το επισκεφτήκαμε την περασμένη Πέμπτη ύστερα από μια επίσκεψη για δουλειές στο Ηράκλειο. Επιστρέψαμε από το Καστέλι, μια διαδρομή, ιδιαίτερα γνωστή σε μας.

Η Χερσόνησος, ένα από τα πιο δημοφιλή κρητικά παραθαλάσσια θέρετρα, είναι στις κορυφαίες επιλογές στην περιοχή του Ηρακλείου για όσους θέλουν ταυτόχρονα διακοπές, νυχτερινή ζωή, καλές ταβέρνες και μία υπέροχη παραλία. Κατά μήκος της μοντέρνας παραλίας, η ατελείωτη σειρά από εστιατόρια και καταστήματα με σουβενίρ δίνει ακόμη περισσότερη ζωή και χρώμα στο χωριό.

Το λιμάνι της Χερσονήσου χτίστηκε πάνω από ένα αρχαίο Ρωμαϊκό λιμάνι, ενώ μερικά από τα ερείπιά του είναι ορατά σε κάποια μέρη κάτω από τη θάλασσα. Η περιοχή του λιμανιού είναι δημοφιλής στους επισκέπτες κατά τις ώρες που πέφτει ο ήλιος, ενώ τα απογεύματα μπορείτε επίσης να τα απολαύσετε σε ένα από τα πολλά beach bar κατά μήκος της ακτής.

Το κάναμε την Τρίτη που μας πέρασε. Ύστερα από τόση δουλειά στο σπίτι είπαμε πως το χρωστούσαμε στο εαυτό μας, να πάμε μια ημερήσια εκδρομή. Και διαλέξαμε τον Άγιο Νικόλαο. Ο Άγιος Νικόλαος είναι η πρωτεύουσα του Νομού Λασιθίου. Είναι έδρα του δήμου Αγίου Νικολάου, καθώς και της ομώνυμης κοινότητας στην περιφερειακή ενότητα Λασιθίου της Κρήτης.

Η περιοχή του Αγίου Νικολάου κατοικούταν κατά την αρχαιότητα και λεγόταν Καμάρα σύμφωνα με με μια έρευνα που κάναμε. Κατά την ενετική περίοδο διέθετε κάστρο, γνωστό και ως Κάστρο Μιραμπέλλου, όμως ο οικισμός ερήμωσε κατά την οθωμανική εποχή, για να αρχίσει να κατοικείται ξανά τον 19ο αιώνα. Περπατήσαμε στην πόλη και βρήκαμε μια υπέροχη ταβέρνα για φαγητό, το «Μαϊστράλι».

Η ονομασία της πόλης μάθαμε προήλθε από το βυζαντινό εκκλησάκι που βρίσκεται στον όρμο Αγίου Νικολάου. Παλαιότερα ονομαζόταν Μαντράκι, καθώς υπήρχαν πολλές μάντρες με κατσίκια που ξεχειμώνιαζαν. Άλλη γνωστή ονομασία, που ακόμα χρησιμοποιούν οι κάτοικοι των γύρω χωριών, είναι Γιαλός.

Η οικονομία της περιοχής βασίζεται στον τουρισμό, στην καλλιέργεια ελιάς και στη μη σταβλισμένη κτηνοτροφία. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της πόλης είναι η λίμνη Βουλισμένη και οι πολλές παραλίες της, οι οποίες συχνά πιστοποιούνται για την καθαριότητα και τις παροχές τους. Επιστρέψαμε νύχτα πια, στο Θραψανό

Ο λαχανόκηπος της Στασούλας, η Μαλάμω και στο βάθος ο Ψηλορείτης, Χωρίς χιόνια ακόμα αν και η θερμοκρασία “έπεσε” στα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα, στους 10 βαθμούς C. Η Στασούλα τους πήρε και πήγαν μια βόλτα. Εμείς δεν πήγαμε, είχα να στήσω την εφημερίδα “ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών”. Κι επιπλέον ήταν μεσημέρι κι εγώ που κουράζομαι, θέλω να ξαπλώσω λίγο, το μεσημέρι.

Έχει εκεί αυτή τη μοναδική συκιά που αν και σε λίγο μπαίνει ο Δεκέμβρης και φυσιολογικά έχουν πέσει τα φύλλα της, τα κλαδιά της είναι γεμάτα ώριμα σύκα. Φοβερό να το ζεις αυτό. Και φυσικά η Μαλάμω δεν έχασε την ευκαιρία να πάει και να μαζέψει μερικά, για να τα φάει, επιτόπου. Δεν ήταν όλα καλά. Κάποια είχαν σκάσει και ξίνιζαν, αλλά είναι εντυπωσιακό και μόνο να το βλέπεις.

Ώρα να ξαποστάσουν λίγο. Απογευματάκι, την ώρα που πέφτει ο ήλιος. Ο Αγησίλαος, κάθισε κι αυτός λίγο κοντά τους. Κι ο Νίκος σιωπηλός, όπως πάντα. Αυτή την εποχή ο Αγησίλαος οργώνει με το τρακτέρ του. Το Zetor, ζει και βασιλεύει! Αθάνατο, επιμένει να είναι ο καλός βοηθός του… Πόσα χρόνια τώρα! Εγώ, το θυμάμαι πάρα πολλά. Αλλά, δες σε ένα όμορφο περιβάλλον, που είναι…

Ήταν μια πολύ δημιουργική περίοδος αυτή η εποχή, καθώς στο χωριό θέλαμε να κάνουμε μερικά πράγματα που απαιτούνταν για τη συντήρηση του σπιτιού μας στο χωριό. Και παρ’ όλο που δεν βοηθούσε ο καιρός, φυσιολογικά, Νοέμβρης μήνας είναι και είναι βροχερός, τα καταφέραμε και βάψαμε και την εσωτερική αυλή μας. Μετά την εξωτερική, δες ΕΔΩ.

Ο Νίκος Γιαγκάκης, να είναι καλά ο άνθρωπος, μας βοήθησε σ’ αυτό. Του είχαμε πάρει τα χρώματα και περιμέναμε τον δικό του προγραμματισμό για να μπορέσει να έρθει. Και ήρθε στην ώρα του. Εργατικός όπως ήταν, κατάφερε να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα στο χρόνο που είχε υπολογίσει. Μ’ αρέσει αυτό, στους ανθρώπους. Κάνουν κάτι και το χαίρονται. Και απολαμβάνουν τους καρπούς των κόπων τους…

Έτσι σιγά – σιγά  και την ίδια μέρα, ο Νίκος έβαψε και την εσωτερική αυλή και την πόρτα της εισόδου και τα ξύλα της πέργκολας, με βερνίκι συντήρησης, αφού πρώτα τα έξυσε. Όμορφα πράγματα. Αν και όλη η διαδικασία μας κούρασε, ιδιαίτερα εμένα ως βοηθό, το χαρήκαμε το αποτέλεσμα. Επειδή, όλο αυτό γίνεται με πολύ αγάπη για έναν  τόπο που μας αρέσει και τον θέλουμε.

Το χωριό μου Θραψανό είναι σε ένα λοφώδες μέρος του νομού Ηρακλείου Κρήτης κι ας είναι 350 μέτρα υψόμετρο, αλλά με παραγωγικά εδάφη, όπου ευδοκιμεί η ελιά κι όπου το λάδι αποτελεί ίσως το μοναδικό εισόδημα για τους κατοίκους της περιοχής. Φέτος όμως, όσο κι αν περπατάμε με το αυτοκίνητο σε ένα δάσος από ελιές, δεν υπάρχει ούτε μια ελιά καρπός πάνω τους. Το άκουγα ότι θα ήταν μια κακή χρονιά φέτος, αλλά το είδα και με τα μάτια μου.

Προχθές, γυρνώντας από το Αρκαλοχώρι, «έπεσα» πάνω α’ αυτές τις φορτωμένες ελιές που δείχνουν οι φωτογραφίες της ανάρτησης, Και ούτε για μια στιγμή δεν το σκέφτηκα. Πάρκαρα το αυτοκίνητο μου στην άκρη του δρόμου και κατέβηκα να τις φωτογραφίσω. Και δες πώς αλλάζουν οι καιροί… Αυτό που μέχρι πέρσι θεωρούνταν φυσιολογικό και το συναντούσες συχνά στις ελιές, το ονομάζουν μάλιστα στην Κρήτη και βεντέμα, φέτος είναι σπάνιο και δυσεύρετο.

Όλα καλά λοιπόν! Το λάδι δυσεύρετο και πανάκριβο… Πέρσι το πούλησαν 5 ευρώ το κιλό και ήταν πολύ ευχαριστημένοι. Έδωσαν όσο πιο μεγάλη ποσότητα μπορούσαν για να βγάλουν κάποια χρήματα για το σπίτι τους. Δύσκολοι καιροί! Παντού πια η κίνηση είναι μειωμένη. Οι άνθρωποι, νιώθουν σκληρό πάνω τους, το βάρος της επιβίωσης…