Αρχείο κατηγορίας Κρήτη

Λείπω από την Κρήτη κοντά 50 χρόνια, αλλά μερικά πράγματα δε λένε να σβήσουν από τη μνήμη μου. Όπως ετούτα εδώ  που συνάντησα χθες σε μια… βόλτα μου στο Facebook ή όπως το λένε σήμερα Meta. Κι ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό, γιατί με τέτοια ζέστη, πού και πώς να πας βόλτα έξω από το σπίτι;

Μνήμες λοιπόν από τα παλιά… Και θυμάμαι τη μητέρα μου, μικρός εγώ και σχετικά σε νεαρή ηλικία εκείνη, αν και στο μυαλό μου την έχω μια κοψιά, από την αρχή που με γέννησε ως το τέλος του βίου της.

Είχαμε τον κήπο μας στην Περβόλα, ένα συρήμι και το δικό μας πηγάδι που καθώς ποτίζαμε με μοτέρ δεν είχε νερό για όλο τον κήπο. Έπρεπε να σταματήσουμε κανένα μισάωρο, για να ξαναγεμίσει το πηγάδι και να συνεχίσουμε.

Το χωράφι αυτό στο μοίρασμα της περιουσίας που έκανε ο πατέρας μου, έπεσε στον Κωστή μας. Εκείνος δεν το έκανε ποτέ κήπο, επειδή στο μεταξύ είχαν αρχίσει να κάνουν τις γεωτρήσεις στην περιοχή και ο υδροφόρος ορίζοντας κατέβηκε αισθητά, οπότε και το πηγάδι στέρεψε.

Να ξαναγυρίσουμε λίγο στους ντολμάδες, τα γεμιστά με το αθό (ανθό) των κολοκυθιών. Έπρεπε η μητέρα μου να πάει νωρίς στον κήπο, τα ξημερώματα και να τους μαζέψει. Να τους βάλει στο νερό για να κρατηθούν ανοιχτοί, μέχρι την ώρα που θα τα γέμιζε και θα τα έβαζε στο τσουκάλι να τα μαγειρέψει με το πετρογκάζ.

Αργότερα έμαθα ότι τα φτιάχνουν και στο φούρνο και είναι και πιο νόστιμα. Αλλά εμείς τότε δεν είχαμε φούρνο, μόνο τον μεγάλο ξυλόφουρνο για το ψωμί, φρέσκο και ντάκο.

Τώρα βλέποντας τις φωτογραφίες , η μνήμη μου έφερε πίσω πολλά πράγματα. Ωστόσο και στο σούπερ μάρκετ μπορείς να βρεις ανθούς φρέσκους αυτή την εποχή. Μόνο που τη συνταγή , όπως μου έλεγε η Σούλα, την ξέρουν οι Κρητικές. Κι άντε τώρα να βρεις μια τέτοια στην Αθήνα, να σου τους φτιάξει, τους ντολμάδες!

Ένοιωσα την ανάγκη να γράψω, γι’ αυτό και το έκανα. Αυτός ήταν και είναι ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ κι έτσι λειτουργούσε πάντα. Έτσι και συνεχίζει να κάνει και στο νέο διαδικτυακό χώρο του.

Μ’ αυτή την ωραία μαντινάδα ανέβασε ο Νεκτάριος Μπανταλάκης στην ομάδα “Κρήτη των γεύσεων” στο Facebook τις φωτογραφίες του σημερινού δημοσιεύματος. Έλεγε: “Χωστά τα σπας τ’ αμύγδαλα / μα εγώ γροικώ τσι χτύπους / ότι ‘καμες τα μάθαινα / κ’ ότι ‘λέγες τα γροίκου.” Γέλασα! Όμορφο ήταν και έβαλε στον εαυτό μου φωτιά στις αναμνήσεις… Κάποιοι. αυτοί την εποχή. μαζεύουν τα αμύγδαλα τους!

Όχι πως εμείς είχαμε ποτέ τόσα πολλά αμύγδαλα και δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί δεν είχε βάλει αμυγδαλιές ο πατέρας μου σε μέρη πετρώδη που ευδοκιμεί η αμυγδαλιά, αλλά δεν είχαμε… Σαν παιδιά όμως, θυμάμαι, ψάχναμε να βρούμε αμυγδαλιές που είχαν φτάσει τον καρπό τους σ’ αυτό το σημείο ώστε να τον γευτούμε. Τις περισσότερες φορές δεν ήταν δικά μας, αλλά τότε ως παιδιά, λίγο μας ένοιαζε αυτό.

Φίλε Νεκτάριε, δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, απλά είμαστε στην ίδια ομάδα κι εκεί είδα τη δουλειά σου, θέλω να σε ευχαριστήσω από την καρδιά μου γι’ αυτό το φλας μπακ στο παρελθόν. Σήμερα θα τα βρεις, παντού στο χωριό. Ποιος να τα μαζέψει και γιατί; Μήπως άλλωστε τα ξέρουν τα σημερινά νέα παιδιά; Προτιμούν, αυτά του εμπορίου, καβουρντισμένα με αλάτι. Λογικό! Άμα δεν έχεις δοκιμάσει το αυθεντικό, πού να ξέρεις την ποιότητα τους και τη διαφορά στη γεύση;

Δεν μπορούμε να βγούμε έξω από το σπίτι λόγω κορονοϊού, οπότε τι καλύτερο από το να οργανώσουμε ένα ταξίδι με τη φαντασία μας στο χωριό τέτοιες μέρες. Αφορμή μια “βόλτα” στο διαδίκτυο κι αυτές οι δυο φωτογραφίες που μου έκαναν “κλικ”.

Άλλες χρονιές τέτοιον καιρό ήμουν εκεί για τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Και φυσικά τα φρούτα ήταν πάντα πρώτα στην προτίμηση μου. Καλύτερα κι από φαγητό.

Άδικο που έχοντας σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 δεν μπορώ να τα απολαύσω όπως και όσο θα ήθελα, αλλά με μέτρο και προσοχή.

Ήξερα που θα έβρισκα τα μαγιάπιδα και τα σύκα… Και τα επισκεπτόμουν αν ήταν δυνατόν και καθημερινά. Έτσι κι αλλιώς ήταν εκεί και με περίμεναν. Τα νέα παιδιά προτιμούν την καφετέρια και τα τεχνητά γλυκά της ζαχαροπλαστικής. Ποιος τρέχει τώρα μέσα στον ήλιο να ψάξει να βρει φυσικά φρούτα για να τα απολαύσει…

Αλλά εγώ το έκανα! Και μου άρεσε. Είχα και τη μηχανή μαζί μου οπότε μίκραινα τις αποστάσεις που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν μεγάλες. Μόνος αλλά χαρούμενος κι ευτυχισμένος μ’ αυτά τα μικρά πράγματα.

Θυμάμαι μια φορά στον προηγούμενο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, δείτε ΕΔΩ, είχα γράψει ένα κείμενο για πόσο μου άρεσαν τα σύκα και μια αδελφή μου τηλεφώνησε να μάμε να με φιλέψει από τα σύκα της. Ήταν κάπου στην Ανθούπολη, αλλά πήγαμε με τη Σούλα και τα απολαύσαμε με τη Σούλα. Και τους γνωρίσαμε και από κοντά. Υπέροχοι άνθρωποι!

Κάπως λειτουργούν τα ζωντανά site. Αλληλεπίδραση το λένε αυτό κι έχει το χάζι του. Και ένα από τα πράγματα που μου αρέσει εδώ, είναι ακριβώς αυτό που μας ενώνει.

Το ξέρετε ότι μπορείτε να σχολιάζετε εδώ; Ναι, ακριβώς όπως και στο προηγούμενο. Μη διστάζετε να το κάνετε. Θα προσθέσετε σε όλο αυτό, σίγουρα.

Διότι μπορεί το γράψιμο να είναι μια μοναχική υπόθεση, αλλά σίγουρα λειτουργεί ευεργετικά [πάνω σε όλους, ιδιαίτερα αν έχεις να μοιραστείς όμορφα πράγματα με ωραίους ανθρώπους.

Έτσι όμορφα θα κυλήσει ο καιρός της καραντίνας και θα βγω από αυτή την κατάσταση, οπότε μπορείτε να αναμένετε και πιο ζωντανά ρεπορτάζ από εκεί που συμβαίνουν γεγονότα.

Φυσικά όχι συναρπαστικά, όχι “πιασάρικα”, δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει πια. Απλά, ανθρώπινα, από αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν στην καθημερινότητα κάθε ανθρώπου…