Αρχείο κατηγορίας Δημοσιογραφικά

Με ιδιαίτερη χαρά βλέπουμε ότι η ιστοσελίδα ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ κατέγραψε ένα νέο ρεκόρ επισκεψιμότητας, ξεπερνώντας τις 37.500 μοναδικές επισκέψεις (διαφορετικές I.P.) από την έναρξη της λειτουργίας της. Η επίτευξη αυτού του αριθμού αποτελεί μία σαφή ένδειξη της διαρκώς αυξανόμενης απήχησης του περιεχομένου της και της εμπιστοσύνης που μας δείχνει το αναγνωστικό κοινό. Η δυναμική αυτή ανάπτυξη μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε την προσπάθεια για την παροχή έγκυρης, αντικειμενικής και υψηλής ποιότητας πληροφόρησης. Η επιτυχία αυτή ανήκει σε όλους εσάς που μας τιμάτε καθημερινά με την παρουσία σας. Συνεχίζουμε με στόχο την περαιτέρω ενίσχυση της θέσης μας στον χώρο της ενημέρωσης.

Είχαμε την εξαιρετική τύχη να επισκεφτούμε το Εστιατόριο “Αθήρι” στους Αμπελόκηπους Καστοριάς, έναν πραγματικό γαστρονομικό προορισμό που ξεπερνά κάθε προσδοκία! Εκεί, συναντήσαμε την ψυχή του μαγαζιού, την ιδιοκτήτρια και «μάγισσα» της κουζίνας, κ. Ευθαλία Ρουσκοπούλου. Η κ. Ευθαλία, μας υποδέχτηκε με το πιο ζεστό χαμόγελο, κρατώντας στα χέρια της το περιοδικό «Γαστρονόμος» με πρωτοσέλιδο αφιέρωμα στην ίδια– μια ένδειξη της προσήλωσης στην ποιότητα και την παράδοση.

Τα πιάτα που δοκιμάσαμε ήταν υπέροχα και μοναδικά. Η κυρία Ευθαλία συνδυάζει με μαεστρία την παραδοσιακή κουζίνα της Καστοριάς με εκλεκτές Μεσογειακές πινελιές, δημιουργώντας γεύσεις που μένουν αξέχαστες. Η φροντίδα και η αγάπη που βάζει σε κάθε συνταγή στην κουζίνα της είναι εμφανής σε κάθε μπουκιά. Πέρα από την αρτιότητα των γεύσεων, αυτό που έκανε την εμπειρία μας ανεπανάληπτη, ήταν το σέρβις και η ανθρώπινη επικοινωνία.

Ζεστό, ξεχωριστό και πέρα από κάθε σύγκριση, ήταν σαν να μας περιποιούνταν σε ένα φιλόξενο σπίτι.  Η προσωπική φροντίδα και η ευγένεια της κ. Ευθαλίας και του προσωπικού της δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις ευπρόσδεκτος από την πρώτη στιγμή. Εδώ μια σέλφι που τράβηξε η ίδια η κ. Ευθαλία, έτσι να έχουμε μια όμορφη ανάμνηση από αυτή τη επαφή. Σίγουρα θέλουμε να ξαναπάμε…

Ο Νοέμβρης στην Αθήνα έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Το φως είναι γλυκό, σχεδόν μελαγχολικό και η έντονη ζέστη του καλοκαιριού έχει δώσει τη θέση της σε μια δροσερή, αλλά όχι ακόμα παγωμένη, αύρα. Και πουθενά δεν είναι πιο αισθητή αυτή η αλλαγή εποχής από τους πεζοδρόμους του κέντρου, εκεί όπου ο χρόνος μοιάζει να κυλάει με έναν πιο ανθρώπινο ρυθμό. Σε αυτό το μεσημέρι του Σαββάτου, ο πεζόδρομος της Κάνιγγος ζει τη δική του μικρή στιγμή ηρεμίας, μακριά από τη φασαρία της Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας. Εδώ, Κάνιγγος 6, ήταν κάποτε τα γραφεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών. Τη δεκαετία του ’80, έβγαζα τη μηνιαία «Σιδηρορομική».

Εδώ θα δειςτις ψηλές πολυκατοικίες, χαρακτηριστικές της μεταπολεμικής Αθήνας, αλλά το βλέμμα σου μαγνητίζουν οι πλούσιες φυλλωσιές των δέντρων. Ακόμα και αν κάποια κλαδιά έχουν αρχίσει να κιτρινίζουν, προδίδοντας το φθινόπωρο, το πράσινο κυριαρχεί. Στη μικρή νησίδα πρασίνου που υπάρχει, οι πέτρες μοιάζουν σαν μικρά γλυπτά, και η χλόη είναι ακόμα ζωντανή, προσφέροντας μια σπάνια ανάσα πρασίνου στο τσιμεντένιο τοπίο. Η κίνηση είναι ήπια. Ο ήχος των μηχανών που περνούν στα πλάγια είναι μακρινός. Εδώ, ακούς πιο καθαρά τα βήματα των περαστικών, τη σύντομη κουβέντα στα ελληνικά, τα αγγλικά, ή κάποια άλλη γλώσσα, και ίσως το θρόισμα των φύλλων. 

Η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ από κάποιο παρακείμενο μαγαζί, το ελαφρύ άρωμα υγρασίας του φθινοπώρου και η υπόνοια μπαχαρικών από μια κοντινή κουζίνα. Οι τοίχοι των κτιρίων είναι φορτωμένοι με ιστορίες. Δίπλα σε παλιές, λιτές εισόδους με μάρμαρο και σφυρήλατο σίδερο —όπως εκείνη η πόρτα που θυμάμαι από την εποχή της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών— βρίσκεις σύγχρονα σημάδια: χρωματιστά γκράφιτι και αφίσες που αναγγέλλουν συναυλίες, φοιτητικές εκδηλώσεις, ή πολιτικά μηνύματα. Η Κάνιγγος υπήρξε πάντα ένα σταυροδρόμι φοιτητών, εργαζομένων, συνδικάτων και αυτός ο χαρακτήρας της παραμένει ζωντανός.

Περπατώντας στην οδό Κολοκοτρώνη, πίσω ακριβώς από τη βουή της Σταδίου και τη σκιά της Παλαιάς Βουλής, το βλέμμα πέφτει πλέον αναγκαστικά ψηλά. Εκεί που για χρόνια βλέπαμε σκαλωσιές και μουντάδα, τώρα ξεπροβάλλει κάτι φωτεινό. Η Μπενάκειος Βιβλιοθήκη, ξυπνάει… Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους: Οι επιβλητικοί λευκοί κίονες στέκονται πλέον καθαροί μπροστά από τους φρεσκοβαμμένους τοίχους σε έντονη απόχρωση της ώχρας. 

Κάτω χαμηλά, οι λαμαρίνες και τα γκράφιτι του εργοταξίου θυμίζουν πως η δουλειά δεν έχει τελειώσει ακόμα, αλλά ψηλά, το κτήριο έχει ήδη αρχίσει να διηγείται την επόμενη μέρα του. Ένα ιστορικό τοπόσημο της Αθήνας ετοιμάζεται να επαναλειτουργήσει, φέρνοντας λίγο ακόμα φως στο κέντρο της πόλης. Με γοργούς ρυθμούς προχωρούν οι εργασίες αποκατάστασης στο ιστορικό κτήριο της Μπενάκειου Βιβλιοθήκης.

Η όψη του κτηρίου, που βρίσκεται στο συγκρότημα της Παλαιάς Βουλής, έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει δραματικά. Όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, η εξωτερική τοιχοποιία έχει αποκατασταθεί και χρωματιστεί με τους χαρακτηριστικούς τόνους του νεοκλασικισμού, ενώ η κιονοστοιχία έχει καθαριστεί, αναδεικνύοντας την αρχιτεκτονική αξία του οικοδομήματος.

Το Καταφύγιο Μπάφι στην Πάρνηθα αυτή την εποχή του χρόνου, στα τέλη Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου, προσφέρει μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη εμπειρία, καθώς το βουνό μπαίνει επίσημα στο φθινόπωρο. Λόγω του υψομέτρου (1.160 μέτρα), η θερμοκρασία είναι σημαντικά χαμηλότερη από την Αθήνα. Τις ημέρες με λιακάδα, η ατμόσφαιρα μπορεί να είναι πολύ ευχάριστη, αλλά μόλις πέσει ο ήλιος, η ψύχρα είναι έντονη. Χρειάζονται οπωσδήποτε ζεστά ρούχα, ειδικά για τις απογευματινές ώρες και αν σκοπεύετε να κάνετε πεζοπορία.

Είναι μια από τις καλύτερες εποχές για την Πάρνηθα, καθώς το δάσος αρχίζει να αλλάζει χρώματα. Θα δείτε ένα πανέμορφο μωσαϊκό από πράσινο (έλατα), κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο (φυλλοβόλα δέντρα). Ο αέρας είναι συνήθως καθαρός και δροσερός, γεμάτος με τις μυρωδιές του δάσους και της υγρασίας. Το Καταφύγιο Μπάφι αυτή την εποχή είναι ένα ζωντανό ορεινό κέντρο, με τον κόσμο να απολαμβάνει το μαγευτικό φθινοπωρινό δάσος και τον δροσερό, καθαρό αέρα. Χρειάζεται προσοχή μόνο για τις απότομες αλλαγές του καιρού.

Η αργία της 28ης Οκτωβρίου έφερε την αναμενόμενη «έξοδο» των Αθηναίων, αλλά αυτή τη φορά ο τελικός προορισμός δεν ήταν μόνο οι εθνικές οδοί! Λόγω του εξαιρετικού, ηλιόλουστου καιρού, ένα μεγάλο μέρος της κυκλοφοριακής κίνησης της πόλης μεταφέρθηκε… στην κορυφή της Πάρνηθας, με επίκεντρο το Καταφύγιο Μπάφι. Οι φωτογραφίες που σας δείχνουμε, είναι χαρακτηριστικές. Η εικόνα της κίνησης και της πολυκοσμίας θύμιζε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, αλλά με ένα εντυπωσιακό, καταπράσινο σκηνικό.

Ο παράδεισος του δάσους… Γεμάτος Αυτοκίνητα! Η ανάβαση προς το Καταφύγιο Μπάφι μετατράπηκε σε μια μικρή δοκιμασία υπομονής. Δρόμοι περικυκλωμένοι από πανύψηλα πεύκα, που υπό άλλες συνθήκες προσφέρουν γαλήνη και δροσιά, ήταν γεμάτοι με παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ακόμα και κατά μήκος του οδοστρώματος. Αυτοκίνητα σταθμευμένα σε σειρά, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για τη διέλευση, με τον ήλιο να λούζει το φθινοπωρινό δάσος.

 Πλήρης ο χώρος στάθμευσης του καταφυγίου Ο κύριος χωμάτινος χώρος στάθμευσης ήταν ασφυκτικά γεμάτος, με εκατοντάδες οχήματα να καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή, επιβεβαιώνοντας τη μαζική προσέλευση. Το ίδιο και στην άσφαλτο κοντά ένα χιλιόμετρο πριν και ένα μετά. Χρειάστηκε να περπατήσουμε αρκετά για να βρούμε χώρο και να αφήσουμε το δικό μας αυτοκίνητο. Και φυσικά να πάμε για να το πάρουμε όταν φύγαμε…

Χθες, Σάββατο, ο καιρός στην Αθήνα ήταν ιδανικός για μια βόλτα. Ο ήλιος φώτιζε ζεστά τις γειτονιές και η κίνηση στους δρόμους κυλούσε ήρεμα. Έτσι, βρέθηκα στη στάση Μετρό και ΗΣΑΠ “Αττική”, από την πλευρά της Αδμήτου, έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς και πολυσύχναστους κόμβους του αθηναϊκού συγκοινωνιακού δικτύου. Η είσοδος του σταθμού από την Αδμήτου ξεχωρίζει για το μεγάλο, μεταλλικό της στέγαστρο που δεσπόζει πάνω από τον δρόμο. Η σύγχρονη αυτή κατασκευή, με τα γυάλινα πάνελ, δημιουργεί μια ευχάριστη αντίθεση με τα γύρω πολυώροφα κτίρια της περιοχής.

Από εδώ, εκατοντάδες επιβάτες ανεβοκατεβαίνουν καθημερινά τις κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν προς τις αποβάθρες των γραμμών 1 και 2, συνδέοντας το βόρειο και το νότιο τμήμα της πόλης. Η οδός Αδμήτου, αν και σχετικά στενή, είναι γεμάτη ζωή. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα μικρά καταστήματα και τα καφέ που απλώνονται στα ισόγεια των πολυκατοικιών συνθέτουν μια τυπική αλλά αυθεντική εικόνα της αθηναϊκής καθημερινότητας. Οι πορτοκαλί κολώνες και τα σημεία στάθμευσης για scooters μαρτυρούν την προσπάθεια της πόλης να συμβαδίσει με τις ανάγκες της σύγχρονης κινητικότητας, ενώ οι πεζοί κινούνται αδιάκοπα πάνω – κάτω στο δρόμο.

Παράλληλα, τα πυκνά δέντρα που φυτεύτηκαν κατά μήκος του πεζοδρομίου προσφέρουν σκιά και μια νότα πρασίνου μέσα στο αστικό τοπίο. Η παρουσία τους “μαλακώνει” την εικόνα της περιοχής, που συνδυάζει παλιά και νέα στοιχεία: από τις ανακαινισμένες προσόψεις μέχρι τα γκράφιτι που στολίζουν τους τοίχους γύρω από τον σταθμό. Αν κάποιος σταθεί για λίγο στο σημείο, θα δει τη γειτονιά να κινείται στον δικό της ρυθμό. Οι επιβάτες φτάνουν βιαστικά για να προλάβουν το τρένο, οι κάτοικοι κάνουν τις καθημερινές τους δουλειές, ενώ οι ήχοι της πόλης —μηχανές, φωνές, καμπάνες του τρένου— δημιουργούν ένα γνώριμο φόντο.