Αρχείο κατηγορίας Δημοσιογραφικά

Στην εποχή που το scroll-άρισμα έχει αντικαταστήσει το ξεφύλλισμα, και η “είδηση” φτάνει ως push notification στην τσέπη μας, ο έντυπος τύπος περνάει τη δική του κρίση. Οι εφημερίδες, άλλοτε οι βασίλισσες του πρωινού, παλεύουν να βρουν τη θέση τους στον ψηφιακό κόσμο. Και όμως, κάπου στην καρδιά της πόλης, στη Βοσπόρου στα Σεπόλια, υπάρχει ένα μικρό, ταπεινό ψιλικατζίδικο που επιμένει. Δεν είναι απλώς ένα ράφι. Είναι ένα μεταλλικό, τροχήλατο σταντ γεμάτο με το βάρος της μέρας: πρωτοσέλιδα με έντονες γραμματοσειρές, αθλητικές μάχες, πολιτικές αναλύσεις. Είναι η ελάχιστη, αλλά ουσιαστική, πράξη αντίστασης απέναντι στην ψηφιακή λαίλαπα. Το σταντ αυτό, βγαλμένο έξω από την πόρτα του καταστήματος, δεν είναι απλά μια πραμάτεια. Είναι μια πρόσκληση για στάση. Σε καλεί να μην παραλάβεις απλώς το μπουκάλι με το παγωμένο νερό. Σε καλεί να σκύψεις, να ψηλαφίσεις το χαρτί, να διαβάσεις τον πρωτοσέλιδο τίτλο που τραβάει το βλέμμα, πριν αποφασίσεις να το αγοράσεις ή όχι. Σε καλεί να θυμηθείς την ιεροτελεστία του πρωινού: καφές, εφημερίδα.

Η οδός Βίαντος στον Κολωνό είναι μια φλέβα της πόλης, αλλά στο νούμερο 7, ο χρόνος έχει σταματήσει. Εκεί, στέκεται ένα κτίριο όχι απλώς παλιό, αλλά τραυματισμένο. Οι ξεφλουδισμένοι τοίχοι, τα μισοξεραμένα κλαδιά, το αγκαλιάζουν σαν νεκρικά χέρια και η σκουριασμένη, μισάνοιχτη σιδερένια πόρτα, φωνάζουν μια ιστορία αποχώρησης και σιωπής. Αυτή η ανοιχτή πόρτα είναι η πρόκληση. Είναι η ρωγμή στον χρόνο, η πρόσκληση να εισέλθουμε εκεί όπου η ιδιωτική ζωή μετατράπηκε σε δημόσιο ερείπιο.

Μόλις περνάς τη σκουριασμένη εξώπορτα, η πόλη χάνεται. Μένει μόνο η οσμή της υγρασίας, της σκόνης και του μούχλιασμένου ξύλου. Ο εξωτερικός χώρος του ισογείου μοιάζει με κεντρική σκηνή σε ένα έργο που διακόπηκε βίαια. Τα κίτρινα χρώματα των τοίχων, κάποτε ζεστά και φιλόξενα, έχουν γίνει πλέον σκιές. Δύο ανοιχτές, κενές πόρτες οδηγούν σε σκοτεινά δωμάτια – οι πύλες του «πριν». Στη γωνία, μια πολυθρόνα, παραδομένη και σάπια, μαρτυρά την τελευταία ανάπαυση κάποιου.

Και μετά, το παράθυρο… Οι ξύλινες περσίδες, μισάνοιχτες, ίσα που αφήνουν το φως να μπει, αποκαλύπτοντας το χάος: σκουπίδια, σκόνη, και η μαύρη τρύπα ενός εσωτερικού χώρου. Εκεί μέσα, το φως πεθαίνει. Τι έκανε άραγε τους ενοίκους να φύγουν; Σε τέτοια κτίρια, η απάντηση δεν είναι ποτέ μία. Ίσως ήταν η κληρονομιά που έγινε βάρος. Ίσως ήταν ο σεισμός που άφησε σημάδια και φόβο. Ίσως ήταν η οικονομική κρίση που έκανε ασύμφορη την επισκευή. Ή ίσως, και εδώ κρύβεται η ποίηση, ήταν μια ιστορία πιο προσωπική.

“Ο ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών”, τεύχος 447, για την περίοδο Οκτώβριος – Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2025, ολοκληρώθηκε και στάλθηκε στο πιεστήριο. Το νέο τεύχος, που έχει στο πρωτοσέλιδο του τον τίτλο “Μήπως ήρθε η ώρα να μας δώσουν πίσω όλα τα χρωστούμενα;”, είναι πλούσιο σε θέματα που αφορούν άμεσα τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των συνταξιούχων. Τι άλλο θα δούμε σ’ αυτό το φύλλο;  Αύξηση Συντάξεων: Ένα από τα βασικά θέματα είναι η συζήτηση γύρω από την αύξηση 2,4% πάνω στην πραγματική σύνταξη. Στο άρθρο αναφέρεται πως αυτή η αύξηση θα είναι γύρω στο 1,4% σε πραγματικούς όρους, χωρίς να δίνεται καμία αύξηση στην επικουρική σύνταξη.  Στο τεύχος περιλαμβάνεται και η στήλη “ΠΕΡΙΣΣΕΨΕ Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ”, η οποία σχολιάζει την τρέχουσα κατάσταση και τις συνταξιοδοτικές εξελίξεις. Και όπως πάντα, παρουσιάζεται η δράση των Σωματείων της δύναμης της Ομοσπονδίας. Μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ το νέο τεύχος για να ενημερωθείτε αναλυτικά για όλα τα θέματα που αφορούν τους Συνταξιούχους Σιδηροδρομικούς!

Με χαρά μοιραζόμαστε μαζί σας ένα σπουδαίο νέο! Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ ξεπέρασε τις 38.000 μοναδικές επισκέψεις από ξεχωριστές διευθύνσεις IP! Είναι ένα ορόσημο που μας γεμίζει περηφάνεια και αποτελεί την καλύτερη επιβράβευση για τη δουλειά και το πάθος που κρύβεται πίσω από κάθε άρθρο, κάθε φωτογραφία και κάθε ταξίδι. Το γεγονός ότι μόνο την τελευταία εβδομάδα είχαμε πάνω από 1.000 επισκέψεις αποδεικνύει την εμπιστοσύνη σας και την αγάπη σας για το περιεχόμενό μας. Η δική σας υποστήριξη, τα σχόλιά σας και η συνεχής παρουσία σας είναι η κινητήριος δύναμη που μας ωθεί να συνεχίσουμε να ανακαλύπτουμε, να γράφουμε και να μοιραζόμαστε μαζί σας ιστορίες από την Ελλάδα και τον κόσμο. Σας ευχαριστούμε από καρδιάς!

Με ιδιαίτερη χαρά βλέπουμε ότι η ιστοσελίδα ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ κατέγραψε ένα νέο ρεκόρ επισκεψιμότητας, ξεπερνώντας τις 37.500 μοναδικές επισκέψεις (διαφορετικές I.P.) από την έναρξη της λειτουργίας της. Η επίτευξη αυτού του αριθμού αποτελεί μία σαφή ένδειξη της διαρκώς αυξανόμενης απήχησης του περιεχομένου της και της εμπιστοσύνης που μας δείχνει το αναγνωστικό κοινό. Η δυναμική αυτή ανάπτυξη μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε την προσπάθεια για την παροχή έγκυρης, αντικειμενικής και υψηλής ποιότητας πληροφόρησης. Η επιτυχία αυτή ανήκει σε όλους εσάς που μας τιμάτε καθημερινά με την παρουσία σας. Συνεχίζουμε με στόχο την περαιτέρω ενίσχυση της θέσης μας στον χώρο της ενημέρωσης.

Είχαμε την εξαιρετική τύχη να επισκεφτούμε το Εστιατόριο “Αθήρι” στους Αμπελόκηπους Καστοριάς, έναν πραγματικό γαστρονομικό προορισμό που ξεπερνά κάθε προσδοκία! Εκεί, συναντήσαμε την ψυχή του μαγαζιού, την ιδιοκτήτρια και «μάγισσα» της κουζίνας, κ. Ευθαλία Ρουσκοπούλου. Η κ. Ευθαλία, μας υποδέχτηκε με το πιο ζεστό χαμόγελο, κρατώντας στα χέρια της το περιοδικό «Γαστρονόμος» με πρωτοσέλιδο αφιέρωμα στην ίδια– μια ένδειξη της προσήλωσης στην ποιότητα και την παράδοση.

Τα πιάτα που δοκιμάσαμε ήταν υπέροχα και μοναδικά. Η κυρία Ευθαλία συνδυάζει με μαεστρία την παραδοσιακή κουζίνα της Καστοριάς με εκλεκτές Μεσογειακές πινελιές, δημιουργώντας γεύσεις που μένουν αξέχαστες. Η φροντίδα και η αγάπη που βάζει σε κάθε συνταγή στην κουζίνα της είναι εμφανής σε κάθε μπουκιά. Πέρα από την αρτιότητα των γεύσεων, αυτό που έκανε την εμπειρία μας ανεπανάληπτη, ήταν το σέρβις και η ανθρώπινη επικοινωνία.

Ζεστό, ξεχωριστό και πέρα από κάθε σύγκριση, ήταν σαν να μας περιποιούνταν σε ένα φιλόξενο σπίτι.  Η προσωπική φροντίδα και η ευγένεια της κ. Ευθαλίας και του προσωπικού της δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις ευπρόσδεκτος από την πρώτη στιγμή. Εδώ μια σέλφι που τράβηξε η ίδια η κ. Ευθαλία, έτσι να έχουμε μια όμορφη ανάμνηση από αυτή τη επαφή. Σίγουρα θέλουμε να ξαναπάμε…

Ο Νοέμβρης στην Αθήνα έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Το φως είναι γλυκό, σχεδόν μελαγχολικό και η έντονη ζέστη του καλοκαιριού έχει δώσει τη θέση της σε μια δροσερή, αλλά όχι ακόμα παγωμένη, αύρα. Και πουθενά δεν είναι πιο αισθητή αυτή η αλλαγή εποχής από τους πεζοδρόμους του κέντρου, εκεί όπου ο χρόνος μοιάζει να κυλάει με έναν πιο ανθρώπινο ρυθμό. Σε αυτό το μεσημέρι του Σαββάτου, ο πεζόδρομος της Κάνιγγος ζει τη δική του μικρή στιγμή ηρεμίας, μακριά από τη φασαρία της Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας. Εδώ, Κάνιγγος 6, ήταν κάποτε τα γραφεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών. Τη δεκαετία του ’80, έβγαζα τη μηνιαία «Σιδηρορομική».

Εδώ θα δειςτις ψηλές πολυκατοικίες, χαρακτηριστικές της μεταπολεμικής Αθήνας, αλλά το βλέμμα σου μαγνητίζουν οι πλούσιες φυλλωσιές των δέντρων. Ακόμα και αν κάποια κλαδιά έχουν αρχίσει να κιτρινίζουν, προδίδοντας το φθινόπωρο, το πράσινο κυριαρχεί. Στη μικρή νησίδα πρασίνου που υπάρχει, οι πέτρες μοιάζουν σαν μικρά γλυπτά, και η χλόη είναι ακόμα ζωντανή, προσφέροντας μια σπάνια ανάσα πρασίνου στο τσιμεντένιο τοπίο. Η κίνηση είναι ήπια. Ο ήχος των μηχανών που περνούν στα πλάγια είναι μακρινός. Εδώ, ακούς πιο καθαρά τα βήματα των περαστικών, τη σύντομη κουβέντα στα ελληνικά, τα αγγλικά, ή κάποια άλλη γλώσσα, και ίσως το θρόισμα των φύλλων. 

Η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ από κάποιο παρακείμενο μαγαζί, το ελαφρύ άρωμα υγρασίας του φθινοπώρου και η υπόνοια μπαχαρικών από μια κοντινή κουζίνα. Οι τοίχοι των κτιρίων είναι φορτωμένοι με ιστορίες. Δίπλα σε παλιές, λιτές εισόδους με μάρμαρο και σφυρήλατο σίδερο —όπως εκείνη η πόρτα που θυμάμαι από την εποχή της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών— βρίσκεις σύγχρονα σημάδια: χρωματιστά γκράφιτι και αφίσες που αναγγέλλουν συναυλίες, φοιτητικές εκδηλώσεις, ή πολιτικά μηνύματα. Η Κάνιγγος υπήρξε πάντα ένα σταυροδρόμι φοιτητών, εργαζομένων, συνδικάτων και αυτός ο χαρακτήρας της παραμένει ζωντανός.