Ο Νοέμβρης στην Αθήνα έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Το φως είναι γλυκό, σχεδόν μελαγχολικό και η έντονη ζέστη του καλοκαιριού έχει δώσει τη θέση της σε μια δροσερή, αλλά όχι ακόμα παγωμένη, αύρα. Και πουθενά δεν είναι πιο αισθητή αυτή η αλλαγή εποχής από τους πεζοδρόμους του κέντρου, εκεί όπου ο χρόνος μοιάζει να κυλάει με έναν πιο ανθρώπινο ρυθμό. Σε αυτό το μεσημέρι του Σαββάτου, ο πεζόδρομος της Κάνιγγος ζει τη δική του μικρή στιγμή ηρεμίας, μακριά από τη φασαρία της Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας. Εδώ, Κάνιγγος 6, ήταν κάποτε τα γραφεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών. Τη δεκαετία του ’80, έβγαζα τη μηνιαία «Σιδηρορομική».
Εδώ θα δειςτις ψηλές πολυκατοικίες, χαρακτηριστικές της μεταπολεμικής Αθήνας, αλλά το βλέμμα σου μαγνητίζουν οι πλούσιες φυλλωσιές των δέντρων. Ακόμα και αν κάποια κλαδιά έχουν αρχίσει να κιτρινίζουν, προδίδοντας το φθινόπωρο, το πράσινο κυριαρχεί. Στη μικρή νησίδα πρασίνου που υπάρχει, οι πέτρες μοιάζουν σαν μικρά γλυπτά, και η χλόη είναι ακόμα ζωντανή, προσφέροντας μια σπάνια ανάσα πρασίνου στο τσιμεντένιο τοπίο. Η κίνηση είναι ήπια. Ο ήχος των μηχανών που περνούν στα πλάγια είναι μακρινός. Εδώ, ακούς πιο καθαρά τα βήματα των περαστικών, τη σύντομη κουβέντα στα ελληνικά, τα αγγλικά, ή κάποια άλλη γλώσσα, και ίσως το θρόισμα των φύλλων.
Η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ από κάποιο παρακείμενο μαγαζί, το ελαφρύ άρωμα υγρασίας του φθινοπώρου και η υπόνοια μπαχαρικών από μια κοντινή κουζίνα. Οι τοίχοι των κτιρίων είναι φορτωμένοι με ιστορίες. Δίπλα σε παλιές, λιτές εισόδους με μάρμαρο και σφυρήλατο σίδερο —όπως εκείνη η πόρτα που θυμάμαι από την εποχή της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών— βρίσκεις σύγχρονα σημάδια: χρωματιστά γκράφιτι και αφίσες που αναγγέλλουν συναυλίες, φοιτητικές εκδηλώσεις, ή πολιτικά μηνύματα. Η Κάνιγγος υπήρξε πάντα ένα σταυροδρόμι φοιτητών, εργαζομένων, συνδικάτων και αυτός ο χαρακτήρας της παραμένει ζωντανός.
