Στην καρδιά της Αθήνας, εκεί που η βουή της πόλης και η κίνηση των αυτοκινήτων μοιάζουν να μην σταματούν ποτέ, υπάρχει μια γωνιά που ο χρόνος δείχνει να κυλά με διαφορετικούς ρυθμούς. Η Πλατεία Αττικής, με το σιντριβάνι της και τα ψηλά της δέντρα, αποτελεί ένα καταφύγιο – όχι μόνο για τους ανθρώπους, αλλά και για τους πιο πιστούς της θαμώνες: τα περιστέρια. Αν σταθείς για λίγα λεπτά στην πλατεία, θα τα δεις παντού. Στοιχισμένα πάνω στα πράσινα μεταλλικά κάγκελα, σαν να περιμένουν υπομονετικά το επόμενο “ραντεβού” τους, ή να περπατούν νωχελικά ανάμεσα στα παγκάκια.
Αυτό που κάνει τα περιστέρια της Πλατείας Αττικής να ξεχωρίζουν είναι η απίστευτη εξοικείωσή τους με τον άνθρωπο. Δεν τρομάζουν, δεν απομακρύνονται βιαστικά. Αντίθετα, κυκλοφορούν ανάμεσα στους περαστικούς με μια αυτοπεποίθηση που μαρτυρά πως αυτός ο χώρος τούς ανήκει όσο και σε εμάς. Η σχέση των κατοίκων με τα πουλιά είναι σχεδόν τελετουργική. Οι ηλικιωμένοι συχνά κάθονται στα παγκάκια και μοιράζονται το ψωμί τους.
Τα παιδιά τρέχουν ενθουσιασμένα ανάμεσά τους, προσπαθώντας να κερδίσουν την προσοχή τους με λίγους σπόρους. Οι βιαστικοί περαστικοί θα κοντοσταθούν για μια στιγμή, βλέποντας αυτή την εικόνα αρμονίας, και θα χαμογελάσουν. Είναι μια σιωπηλή συμφωνία: οι άνθρωποι προσφέρουν τροφή και τα περιστέρια προσφέρουν τη συντροφιά τους, ζωντανεύοντας το γκρίζο του τσιμέντου με το φτερούγισμά τους.
