Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, η σκιά της ακακίας μπλέκεται με τα ίχνη των αιώνων. Ο ήλιος γλιστράει στην Ερμού με τη σπάνια λιγοστή της κίνηση. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε το γιατί, αλλά το ζούμε. Από τα στενά της Πλάκας μέχρι τις πολύβουες λεωφόρους, η πόλη ανασαίνει ιστορία και άνθρωποι από όλο τον κόσμο σπεύδουν να τη γνωρίσουν…
Ανθρώπινοι πεζόδρομοι σαν αυτόν της Σηλυβρίας στα Σεπόλια σε προσκαλούν να περπατήσεις κάτω από τον ίσκιο των δέντρων, μυρίζεις σουβλάκι στις γωνιές και βλέπεις τις πιτσιλιές του αρχαίου και του σύγχρονου να παλεύουν για χώρο. Κάθε βήμα είναι και μια ιστορία, κάθε ματιά και μια ανάμνηση που δε σου ανήκει – αλλά την κουβαλάς.
Και καθώς περπατάς, κάπου ανάμεσα στα παλιά καφενεία και τις πολύχρωμες τοιχογραφίες, νιώθεις πως η πόλη σου μιλά — όχι με λέξεις, αλλά με βλέμματα περαστικών, με τον ήχο της κιθάρας του μουσικού μπροστά από την Καπνικαρέα με τα έντεχνα ροκ που θαυμάζουν οι περαστικοί και αφήνουν πάντα τον οβολό τους στον καλλιτέχνη του δρόμου.
