Μια πόλη σαν την Αθήνα έχει οπωσδήποτε τα φανάρια της. Απαραίτητα να μπορούν να κινούνται οι άνθρωποι με ασφάλεια. Βρίσκομαι κι εγώ πολλές φορές εκεί από ανάγκη. Άλλες φορές κάθομαι σε μια άκρη, όταν οι περιστάσεις το επιτρέπουν και παρακολουθώ αγχωμένους ανθρώπους να τρέχουν σαν παλαβοί για να προλάβουν. Να προλάβουν τι; Ο χρόνος είναι συγκεκριμένος.
Εντάξει, προφανώς δεν πας εκδρομή όταν είσαι για δουλειές στο κέντρο της πόλης. Ούτε έχει πάντα την πολυτέλεια να πηγαίνεις με το πάσο σου. Αλλά αυτό γίνεται τελικά συνήθεια. Και μόνος σου να είσαι στο δρόμο αρχίζεις να τρέχεις. Σημείο των καιρών. Έχει χαθεί η ηρεμία που είχαμε κάποτε. Οι άνθρωποι έχουν ενα μόνιμο άγχος σε ότι κάνουν. Ονειρεύομαι έναν άλλον κόσμο, όπου οι άνθρωποι θα έχουν στη ζωή τους ρυθμούς τέτοιους που θα τους επιτρέπουν να απολαμβάνουν μικρά πράγματα.
Μπορεί να συμβεί αυτό; Γιατί όχι; Φαντάζεστε τι όμορφα θα είναι; Η ίδια η φύση θα είναι πιο ήρεμη και πιο προσεγγίσιμη. Τίποτα δεν θα μοιάζει με όσα ζούμε σήμερα. Ακόμα και τα φανάρια, αν υπάρχουν, θα εξυπηρετούν άλλα πράγματα. Και πάντως δεν θα συμβάλλουν στο τρέξιμο, το άγχος και την υπερβολική πίεση. Επειδή με ότι καταπιανόμαστε, ότι κι αν κάνουμε θα μας γεμίζει χαρά και ικανοποίηση.
