Υπάρχουν στιγμές στην Αθήνα που η ομορφιά σε περιμένει εκεί που δεν το περιμένεις. Μια τέτοια στιγμή είναι η έξοδος από τον σταθμό του Μετρό «Ευαγγελισμός». Αντί για το συνηθισμένο γκρίζο της λεωφόρου, σε υποδέχεται το βαθύ πράσινο και οι χρυσές ανταύγειες των δέντρων που αυτή την εποχή φορούν τα «καλά» τους. Χθες, παρά το τσουχτερό κρύο, η μέρα ήταν μαγική. Ήταν από εκείνες τις ημέρες που, μόλις ο ήλιος ξεπρόβαλλε πίσω από τα σύννεφα ή τα ψηλά κτίρια της Βασιλίσσης Σοφίας, όλα άλλαζαν χρώμα.
Οι πέτρινες πεζούλες ζεσταινόταν και οι φυλλωσιές των δέντρων έπαιρναν μια λάμψη που σε έκανε να σταματήσεις για μια ανάσα, ξεχνώντας τις υποχρεώσεις της ημέρας. Περπατώντας στα πλακόστρωτα μονοπάτια, η εμπειρία γίνεται ολοκληρωμένη μέσα από τους ήχους. Ένας πλανόδιος βιολιστής, καθισμένος κάτω από τη σκιά των δέντρων, έντυνε με τη μελωδία του τη βόλτα των περαστικών. Η μουσική του, σε συνδυασμό με το θρόισμα των φύλλων, δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα γαλήνης, κάνοντας το πάρκο να μοιάζει με ένα υπαίθριο σαλόνι για όλους.
Το πάρκο δεν είναι μόνο πράσινο. Είναι και ένας χώρος τέχνης. Το εμβληματικό, αφαιρετικό γλυπτό που δεσπόζει στο κέντρο του, στέκεται σαν ένας σιωπηλός φρουρός ανάμεσα στα δέντρα, προσκαλώντας τους περαστικούς να σηκώσουν το βλέμμα ψηλά. Τα κίτρινα φύλλα που πέφτουν στο γρασίδι και οι φοίνικες που ξεπροβάλλουν στο βάθος συνθέτουν μια εικόνα που θυμίζει πως η Αθήνα έχει πάντα κρυμμένους θησαυρούς.
