Αρχείο κατηγορίας Ζωή

Στην επιστροφή μας, λίγο πριν μπούμε στην Ε-65, επειδή οι αγρότες είχαν κλείσει με τα τρακτέρ τους τον κόμβο Γρεβενών, μας έστειλαν από παρακαμπτήριές οδούς, μέσω Σοφάδων και την ξαναβρήκαμε ελεύθερη αρκετά πιο κάτω. Ταλαιπωρία, ναι, αλλά τα καταφέραμε και φτάσαμε Αθήνα το απογευματάκι Oι αγροτικές κινητοποιήσεις δημιουργούν όντως μεγάλες ταλαιπωρίες και αναγκάζουν τους οδηγούς σε πολύωρες παρακάμψεις.

Η παράκαμψη μέσω των Σοφάδων, όταν κλείνει ο κόμβος των Γρεβενών στην Ε-65, είναι μια συνηθισμένη, αν και κουραστική, διαδρομή για να φτάσει κανείς στην Αθήνα. Αλλά το σημαντικό είναι ότι, παρά την ταλαιπωρία, τα καταφέραμε και φτάσαμε αισίως στον προορισμό μας! Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν καλά την αίσθηση του ταξιδιού και της παράκαμψης.

Στο κέντρο της Αθήνας, εκεί που η ιστορία συναντά τη βουή της σύγχρονης πόλης, ο χρόνος μερικές φορές σταματά μπροστά σε έναν απλό, μπλε πάγκο. Στην πλατεία Μοναστηρακίου, κάτω από τον αττικό ήλιο, οι “θησαυροί” της ελληνικής γης περιμένουν τους περαστικούς. Γυαλιστερά, σταφύλια γεμάτα γλύκα και φρούτα εποχής στοιβάζονται με τάξη στα τελάρα, δημιουργώντας μια παλέτα χρωμάτων που σπάει το γκρι της πόλης. Ανάμεσα στους τουρίστες που βιάζονται και τους ντόπιους που κάνουν τη βόλτα τους, αυτός ο πάγκος είναι μια υπενθύμιση της απλότητας. Μια γρήγορη στάση για μια μπουκιά δροσιάς, μια γεύση αυθεντικής Αθήνας στο χέρι, πριν χαθείς ξανά στα στενά της Πλάκας.

Στον 7ο όροφο του κτιρίου στη Νίσαιας, ανάμεσα στον αστικό ορίζοντα και τον ήλιο της Μεσογείου, μια βουκαμβίλια αποφάσισε φέτος να διηγηθεί τη δική της ιστορία. Δεν ήταν μια συνηθισμένη βουκαμβίλια. Ήταν η βουκαμβίλια του Κώστα και της Άννυς. Για καιρό, το φυτό μεγάλωνε διακριτικά, σκαρφαλώνοντας στην ξύλινη πέργκολα του μπαλκονιού. Τα φύλλα της ήταν καταπράσινα, υγιή, αλλά τα κόκκινα λουλούδια, τα περίφημα βράκτεια, εμφανίζονταν δειλά, σαν να φοβούνταν το ύψος. 

Όμως, φέτος κάτι άλλαξε. Ίσως η αγάπη και η φροντίδα των ιδιοκτητών, ίσως οι ιδανικές συνθήκες του καλοκαιριού. Η βουκαμβίλια άρχισε να ξεχύνεται με μια σπάνια ορμή και ζωντάνια. Καθώς την παρατηρούμε στις φωτογραφίες, βλέπουμε ένα πραγματικό θρίαμβο του κόκκινου. Κάθε κλαδί, κάθε γωνιά της πέργκολας πλημμύρισε από το έντονο, φλογερό της χρώμα. Μετέτρεψε τη λευκή επιφάνεια του τοίχου σε έναν καμβά ζωής και πάθους.

Οι φωτογραφίες είναι από τη Ζαγορά Πηλίου και την Καρδίτσα… Η ανατολή του ηλίου είναι ένα από τα πιο όμορφα και ελπιδοφόρα ξεκινήματα για την ημέρα. Στην επάνω φωτογραφία φαίνεται να είναι μια θέα προς τη θάλασσα, πιθανότατα το Αιγαίο. Τα χρώματα είναι εκπληκτικά, με έντονο πορτοκαλί και κίτρινο στον ορίζοντα και βαθύ μπλε/μωβ στον ουρανό. Η σιλουέτα του δέντρου και της ακτής προσθέτει μια δραματική διάσταση. Η κάτω είναι  από την Καρδίτσα και έχει μια πιο αστική αίσθηση, με τη σκιά του φράχτη και των δέντρων σε πρώτο πλάνο. Τα χρώματα της ανατολής είναι θερμά, γεμίζοντας τον ουρανό με πορτοκαλί και απαλό κόκκινο, δημιουργώντας μια αίσθηση ηρεμίας.

Το φθινόπωρο είναι μια εποχή αντιθέσεων. Από τη μία, ο καιρός μαλακώνει, τα χρώματα του τοπίου γίνονται πιο ζεστά, χρυσά και καφετιά. Από την άλλη, η κούραση της φύσης είναι εμφανής: τα δέντρα, με τους χρυσοκίτρινους μανδύες τους, αρχίζουν να αφήνουν το φορτίο τους. Οι κερασιές, πιστές στο ραντεβού τους, έχουν γεμίσει την αυλή με ένα παχύ, μαλακό χαλί από ξερά φύλλα. Δημιουργούν ένα μονωτικό στρώμα που προστατεύει τις ρίζες των φυτών από το κρύο του χειμώνα και βοηθά στη διατήρηση της υγρασίας. Όσο όμορφο κι αν είναι το θέαμα, η ανάγκη για καθάρισμα είναι επιτακτική.

Όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες μας, ο καθαρισμός της αυλής δεν είναι αγγαρεία. Είναι μια διαδικασία που μπορεί να γίνει με κέφι και διάθεση για ζωή! Με μια απλή, παραδοσιακή σκούπα, το χρυσό χαλί των φύλλων μετατρέπεται σε έναν ψηλό, εντυπωσιακό σωρό. Η αυλή, στρωμένη με φύλλα, μαρτυρά την εποχή. Η σκούπα μπαίνει στη δράση, συγκεντρώνοντας το υλικό σε έναν εντυπωσιακό σωρό. Η εικόνα του καθαρού πια διαδρόμου και του τακτοποιημένου σωρού δίπλα στα ελαιόδεντρα είναι η καλύτερη ανταμοιβή.

Το μυστικό της φθινοπωρινής καθαριότητας βρίσκεται στο τι κάνουμε με τα φύλλα. Δεν τα πετάμε! Και αυτό είναι το πιο σημαντικό μάθημα που μας δίνει η φύση. Τα πεσμένα φύλλα είναι πλούσιο οργανικό υλικό και ο πιο φυσικός, δωρεάν τρόπος για να θρέψουμε το χώμα και τα δέντρα μας. Ο σωρός που βλέπετε είναι στην πραγματικότητα ο θησαυρός του κήπου. Τα φύλλα μπορούν να ενσωματωθούν στο χώμα, να καλύψουν τη βάση των δέντρων (όπως φαίνεται δίπλα στις ελιές), λειτουργώντας ως φυσικό λίπασμα. Καθώς αποσυντίθενται, εμπλουτίζουν το έδαφος με πολύτιμα θρεπτικά συστατικά.

Εντυπωσιακά όμορφο, μόλις βρήκε η βουκαμβίλια μας, άνθισε ξανά! Πρόκειται για μια ποικιλία με κόκκινα/πορτοκαλί βράκτια (τα χρωματιστά φύλλα που μοιάζουν με άνθη), να κρέμονται από τη γωνία της μεσαίας βεράντας. Στον επάνω όροφο, διακρίνονται και ροζ/φούξια άνθη. Το αποτέλεσμα είναι πολύ ζωντανό και μεσογειακό, ειδικά σε αντίθεση με το ανοιχτόχρωμο κτίριο.

Εδώ φαίνεται κυρίως η ροζ/φούξια βουκαμβίλια να αναρριχάται και να κρέμεται από τον πάνω όροφο. Η σύνθεση είναι πολύ ατμοσφαιρική, με τα μεγάλα πράσινα φύλλα στο προσκήνιο να δημιουργούν ένα φυσικό πλαίσιο (κάδρο), αναδεικνύοντας τα άνθη. Δεν το περίμενα, αλλά έγινε. Κι αυτή είναι η απαράμιλλη ομορφιά των λουλουδιών που σε κάνει να τα αγαπάς και να τα θες στη ζωή σου.

Στο κτήμα του Ηλία, η πιο εντυπωσιακή παρουσία είναι ο φασιανός του. Με το ιριδίζον φτέρωμά του, που λάμπει σε αποχρώσεις του χαλκού και του σμαραγδιού, μοιάζει με βασιλιάς που περιφέρεται με χάρη. Ο φασιανός είναι ο καλλιτέχνης του αγροκτήματος — ένα ζωντανό κόσμημα που προσθέτει μια νότα άγριας ομορφιάς στο κτήμα του, στην Αναστασία των Σερρών.

Πιο κοντά στο έδαφος, συναντάμε τους πιστούς φύλακες του Ηλία. Τα δύο σκυλιά που επιβλέπουν τα πάντα, ακόμα και κατά τη διάρκεια του φαγητού, όταν είναι δεμένα με τις αλυσίδες τους. Παρόλο που δείχνουν άγρυπνα, μοιράζονται τον ίδιο χώρο, την ίδια λάσπη και τον ίδιο ουρανό με τη μικρή κοινότητα των γατών. Οι γάτες, μια μικρή οικογένεια με την πορτοκαλί, την ασπρόμαυρη και τη μαύρη, κινούνται με την αθόρυβη χάρη των αλεπούδων. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός για το φαγητό. 

Με μια αδιαμφισβήτητη αρμονία, σκυλιά και γάτες απολαμβάνουν τα γεύματά τους, αποδεικνύοντας ότι στο κτήμα του Ηλία, υπάρχει χώρος για όλους. Και βέβαια, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι κόκορες και οι κότες. Ο κόκορας (όπως αυτός με το υπέροχο καφετί-μαύρο φτέρωμα) είναι ο πρώτος που ξυπνάει την Αναστασιά, διαλαλώντας την άφιξη της νέας ημέρας. Είναι οι επιβλέποντες που ελέγχουν την αυλή, τσιμπολογούν ανάμεσα στα φυτά και διατηρούν την τάξη στον κόσμο των πουλερικών.