Στον 7ο όροφο του κτιρίου στη Νίσαιας, ανάμεσα στον αστικό ορίζοντα και τον ήλιο της Μεσογείου, μια βουκαμβίλια αποφάσισε φέτος να διηγηθεί τη δική της ιστορία. Δεν ήταν μια συνηθισμένη βουκαμβίλια. Ήταν η βουκαμβίλια του Κώστα και της Άννυς. Για καιρό, το φυτό μεγάλωνε διακριτικά, σκαρφαλώνοντας στην ξύλινη πέργκολα του μπαλκονιού. Τα φύλλα της ήταν καταπράσινα, υγιή, αλλά τα κόκκινα λουλούδια, τα περίφημα βράκτεια, εμφανίζονταν δειλά, σαν να φοβούνταν το ύψος.
Όμως, φέτος κάτι άλλαξε. Ίσως η αγάπη και η φροντίδα των ιδιοκτητών, ίσως οι ιδανικές συνθήκες του καλοκαιριού. Η βουκαμβίλια άρχισε να ξεχύνεται με μια σπάνια ορμή και ζωντάνια. Καθώς την παρατηρούμε στις φωτογραφίες, βλέπουμε ένα πραγματικό θρίαμβο του κόκκινου. Κάθε κλαδί, κάθε γωνιά της πέργκολας πλημμύρισε από το έντονο, φλογερό της χρώμα. Μετέτρεψε τη λευκή επιφάνεια του τοίχου σε έναν καμβά ζωής και πάθους.
