Παρασκευή απόγευμα. Η εβδομάδα τελείωσε και η ανάγκη για αναπνοή είναι επιτακτική. Στην καρδιά της Καρδίτσας, υπάρχει ένα καταφύγιο που το ίδιο του το όνομα αποτελεί υπόσχεση: το πάρκο Παυσίλυπο. Αυτό το απόγευμα, η βόλτα εδώ είναι μια πραγματική «παύση λύπης». Καθώς περπατάμε στα βοτσαλωτά μονοπάτια, ο αέρας είναι δροσερός και μυρίζει χώμα και βρεγμένα φύλλα. Ο χειμώνας έρχεται, αλλά το πάρκο ζει…
Οι εικόνες που αντικρίζουμε είναι σαν πίνακας: Τα ψηλά δέντρα, με τους κορμούς τους ντυμένους με κισσό, υψώνονται προς τον συννεφιασμένο ουρανό, κρατώντας ακόμα τα τελευταία κίτρινα και πράσινα φύλλα. Κάτω, το έδαφος είναι στρωμένο με ένα παχύ χαλί από πεσμένα, χρυσαφένια φύλλα, θυμίζοντας μας πως ο χρόνος κυλά με τον δικό του ρυθμό. Η φύση ετοιμάζεται να κοιμηθεί, αλλά η ομορφιά της είναι στο απόγειο της.
Ακόμα και τώρα, ανάμεσα στους θάμνους, διακρίνουμε τις πινελιές χρώματος από τα χειμωνιάτικα λουλούδια στους κύκλους πρασίνου, μια μικρή αντίσταση στο γκρι του καιρού. Το Παυσίλυπο δεν είναι απλά ένα πάρκο, είναι η συνήθεια της πόλης. Είναι το σημείο συνάντησης, ο τόπος όπου: Τα παιδιά τρέχουν ξέγνοιαστα στην παιδική χαρά. Οι φοιτητές διαβάζουν στα παγκάκια. Τα ζευγάρια κάνουν τον ρομαντικό τους περίπατο. Τα παγώνια, το σήμα κατατεθέν του, κυκλοφορούν περήφανα ανάμεσα στα δέντρα.
