Η Αθήνα χθες ήταν μια πόλη από βροχή. Όχι η ορμητική, θυμωμένη βροχή του χειμώνα, ούτε το νευρικό, γρήγορο ψιλόβροχο που σκάει στην άσφαλτο και φεύγει. Αυτή είναι η αργή, σταθερή, ποτιστική βροχή που λες κι έχει έρθει για να μείνει. Από το θολό τζάμι του αυτοκινήτου, όπως στις φωτογραφίες σου, ο κόσμος μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής. Τα φώτα των φρένων, εκείνες οι κόκκινες κουκίδες , γίνονται θολές αχτίδες, ζεστές αναλαμπές μέσα στη γκριζάδα.
Οι σταγόνες, σαν μικροί, διάφανοι φακοί, μεγεθύνουν και παραμορφώνουν τα πάντα: τους κορμούς των δέντρων, τα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, την κίνηση των πεζών που βιάζονται με τα μισάνοιχτα αδιάβροχα. Είναι η μέρα που η πόλη ησυχάζει, σκεπτική. Η φασαρία, οι κόρνες, ο συνεχής παλμός της Αθήνας, όλα μοιάζουν να έχουν πνιγεί στον ήχο της βροχής. Ο ήχος αυτός, ένα μονότονο, ρυθμικό χτύπημα που θυμίζει «white noise», δημιουργεί μια ατμόσφαιρα εσωτερικής γαλήνης.
Κοιτάζεις έξω, βλέπεις τη λεωφόρο να λάμπει από υγρασία (όπως στην πρώτη φωτογραφία), τα δέντρα πιο πράσινα, τα κτίρια πιο σκοτεινά, με τα γκράφιτι στα τοιχώματα να φαίνονται πιο έντονα. Η βροχή, λένε, αποκαλύπτει την πραγματική ψυχή μιας πόλης. Χθες, η βροχερή Αθήνα αποκάλυψε τη μελαγχολία της, την ομορφιά που κρύβει στις γωνίες, πίσω από τη βιασύνη και τον ήλιο. Το ζήσαμε κι αυτό και το χαρήκαμε. Ήταν τόσο διαφορετικό!
