Αρχείο κατηγορίας Ταξίδια

Ήταν τότε που πήγαμε όλοι μαζί, με τον Κώστα, την Άννυ και τα παιδιά τους, μια βόλτα – εκδρομή στο Ναύπλιο. Κάποια στιγμή περπατήσαμε στην πόλη και εγώ στάθηκα λίγο περισσότερο στο λιμάνι από τη μεριά που είναι το Μπούρτζι και περιεργάστηκα τα μικρά καΐκια που πάνε απέναντι στο κάστρο – φυλακές, αυτούς που θα ήθελαν να το επισκεφτούν. Μου άρεσαν οι μανούβρες που έκαναν στο λιμάνι προκειμένου να δέσουν ή να φύγουν. Και κάθισα και τα χάζευα για λίγο.

Δεμένα, περίμεναν υπομονετικά τους ανθρώπους που θα έμπαιναν για να τους εξυπηρετήσουν. Δεν ήθελα σε κείνη τη φάση να πάω. Εξάλλου δεν ήμουν και μόνος μου… Έτσι, ελεύθερος, είχα έναν κάποιο χρόνο για να παρατηρώ απερίσπαστος όλη αυτή την προσπάθεια. Είχε γύρει ο ήλιος στο απομεσήμερο και η θάλασσα ήταν, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, λάδι. Ότι έπρεπε για να την απολαύσεις, δηλαδή.

Όμορφο που είναι όλο αυτό, το τόσο διαφορετικό τοπίο, μιας όμορφης πόλης που δεν το συναντάς και τόσο συχνά στην ελληνική επαρχία. Αλλά βέβαια το Ναύπλιο, είναι ένας κορυφαίος τουριστικός προορισμός, με πάρα πολύ κόσμο σε καθημερινή βάση. Να, ένας ακόμα λόγος που μας αρέσει αυτή η πόλη. Για πολλά πράγματα μας αρέσει και σήμερα, με αφορμή αυτό το σημείωμα, βρήκαμε έναν ακόμα λόγο. Το χρειαζόμασταν καθώς γεμίζει θλίψη η καρδιά μας με όσα άσχημα είδαμε να συμβαίνουν από το απότομο κύμα κακοκαιρίας Daniel των προηγούμενων ημερών.

Πήγαινε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, ο Κώστας μαζί με την Άννυ και είχε την ευκαιρία  σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, να γνωρίσει τους συγγενείς της, καθώς φιλοξενήθηκαν από τη θεία της, Σοφία. Όπως είδαμε σε προηγούμενο δημοσίευμα (δείτε ΕΔΩ) όσο ο καιρός ήταν καλός, πήγαν στη Χαλκιδική, στο πρώτο πόδι, στην παραλία Παλιούρι κι έκαναν το μπάνιο τους. Και το απόλαυσαν. Προχθές όμως που ο καιρός «κρατούσε» ακόμα, βγήκαν μια βόλτα στην πόλη.

Και ποια μπορεί να είναι η πρώτη σκέψη, καθώς βρίσκεσαι στην πόλη; Μα, να περπατήσεις, όποια ώρα κι αν είναι, στην πλατεία Αριστοτέλους, όπου βρίσκεται το ELECTRA PALACE HOTEL. Και μετά να έχεις διάθεση και να το θέλει η παρέα σου, να φτάσεις, περπατώντας ώς τον Λευκό Πύργο. Στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο έχουμε ανέβει με καλούς φίλους στο bar, στην ταράτσα του κι έχουμε πάρει τον καφέ μας ως φιλοξενούμενοι.

Το ωραίο είναι ότι ο Κώστας, πρόσεξε και τα σταντ με τους αδελφούς που δίνουν δημόσια μαρτυρία σ’ αυτό το σημείο της πλατείας. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί, που πρέπει να ακούσουν και να μάθουν… Η Θεσσαλονίκη είναι όμορφη τη νύχτα, όπως και τη μέρα… Και δεν είναι από μόνη της, η πόλη, που το κάνει αυτό. Είναι, κυρίως, οι άνθρωποι της! Χαμογελαστοί, χαρούμενοι, ανοιχτή καρδιά, φιλόξενοι, μια κατηγορία από μόνοι τους.

Από χθες, Κυριακή το πρωί, ο Κώστας και η Άννυ, είναι στη Θεσσαλονίκη. Κι αφού τους καλωσόρισαν οι συγγενείς της Άννυς τους πήραν και πήγαν στο Παλιούρι της Χαλκιδικής, για μπάνιο. Υπέροχη παραλία, με μια άμμο αξιοζήλευτη. Από εδώ θα είναι σήμερα το κομμάτι μας. Διότι ο κόσμος τελικά είναι πολύ μικρός. Αρκεί να το κατανοήσουμε κάποια στιγμή.

Και τι είναι το Παλιούρι; Είναι ένα χωριό του νομού Χαλκιδικής. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Κασσάνδρας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (πρόγραμμα Καλλικράτης). Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας, αποτελούσε οικισμό του ομώνυμου δημοτικού διαμερίσματος του Δήμου Παλλήνης.

Με βάση την απογραφή πληθυσμού του 2001 οι κάτοικοι είναι 788. Αλλά το καλοκαίρι γίνεται το αδιαχώρητο! Ανάμεσα στα άλλα υπάρχει νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο (Παλιουρίου/Αγ. Παρασκευής), Γυμνάσιο, αγροτικό ιατρείο, Κ.Α.Π.Η, τοπική ομάδα που αγωνίζεται στο νότιο όμιλο στη Β΄ ερασιτεχνική κατηγορία. Εδώ η Άννυ με τη θεία της, Σοφία.

Σχεδόν ολόκληρη τη μέρα μας, χθες, την περάσαμε στο Ναύπλιο. Θέλαμε κι αυτό να το δουν και να το ζήσουν, ο Δημήτρης με τον Άντονη. Κι έτσι βρεθήκαμε από νωρίς στο δρόμο με το βανάκι μας. Παρ’ όλο που οι «βοηθοί» κι εγώ, τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες, επιλέξαμε να σας δείξουμε μόνο πρόσωπα. Όπως εδώ, με τη Σούλα και τους εγγονούς της, έξω από ένα μαγαζί, στο Ναύπλιο.

Ή όπως εδώ, που φωτογραφήθηκε η Άννυ έξω από μια παραδοσιακή ξύλινη πόρτα σε ένα παραδοσιακό αρχοντικό, καθώς επιστρέφαμε στο αυτοκίνητο μας για να φύγουμε. Το ότι περάσαμε καλά μοιάζει, ίσως, υπερβολή να το τονίσω, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Άλλη μια μέρα όλοι μαζί! Τις μετράμε, αφού τα αγόρια την Πέμπτη 31/8, θα είναι τα πρώτα που θα πάρουν το αεροπλάνο της επιστροφής για τον Καναδά.

Και τη γιαγιά Σούλα «έστησαν» για να τη φωτογραφήσουν. Όχι πως δυσκολεύτηκαν, δηλαδή, αφού η παρέα τους της αρέσει… Περνάει ώρες με αστεία μαζί τους. Κι εκείνοι το χαίρονται και είναι ένας ακόμα λόγος, να αγαπούν τη χώρα που ζει. Το Ναύπλιο θα έχει πάντα λόγους να μας εκπλήσσει, όσες φορές κι αν έρθουμε να το επισκεφτούμε. Γι’ αυτό και το αγαπάμε.

Κι εμένα με πήραν φωτογραφία τα αθεόφοβα, κάποια στιγμή που το βλέμμα μου ήταν προσηλωμένο αλλού. Βρισκόμουν στην παραλία από τη μεριά που είναι οι καφετέριες και το Μπούρτζι. Έτσι, για να υπάρχει και η δική μου παρουσία σ’ αυτό το δημοσίευμα, επειδή αυτό θα μείνει για πάντα, όσο δηλαδή είναι το δικό μας «πάντα». Επιστρέψαμε αργά το απόγευμα στη βάση μας.

Επιστρέψαμε χθες στη βάση μας, ύστερα από πέντε μέρες στη Μάνη. Κουρασμένοι από το ταξίδι, αλλά γεμάτοι από εμπειρίες. Αν και εμείς με τον Κώστα και την Άννυ είχαμε ξαναπάει στη Μονεμβασιά, οι γονείς ήθελαν να γνωρίσουν τα παιδιά τους, αυτόν τον υπέροχο τόπο. Αγνόησαν λοιπόν το χρόνο, τον κόπο, το κόστος. Και κατά τις 8:30 το πρωί μαζέψαμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε για τη Μονεμβασιά.

Χωρίς άγχος, αλλά με πολύ καλή διάθεση ξεκινήσαμε και κάναμε μια πρώτη στάση για πρωινό για καφέ στον “Φούρνο” του Δυρού, πάνω στο δρόμο. Ωραίοι άνθρωποι, νέα παιδιά με τη γιαγιά τους και με χαμόγελο. Αλλά γι’ αυτό θα κάνω μια άλλη ανάρτηση τις επόμενες μέρες, επειδή το αξίζουν για την αυθεντικότητα τους. Και επειδή μου αρέσουν τέτοιοι άνθρωποι. Το σημερινό όμως σημείωμα έχει φωτογραφίες αποκλειστικά από την Μονεμβασιά.

Επόμενη μικρή στάση στο Γύθειο. Σε όλη τη διαδρομή, ο Κώστας, ο Δημήτρης, η Σούλα και η Άννυ με τροφοδοτούν με φωτογραφίες. Είναι πολλές και όμορφες. Θα τις αξιοποιήσω όλες με τον καιρό… Ή τουλάχιστον τις περισσότερες. Όμως η Μονεμβασιά ήταν που άρεσε σε όλους. Λογικό! Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να βρει κανείς ανθρώπος που να πιστεύει κάτι διαφορετικό, γι’ αυτόν τον μοναδικό τόπο που αξίζει να τον περπατήσει ο καθένας.

Η Κυριακή ήταν μέρα εκδρομής! Επισκεφτήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά στην Σπάρτη. Ακάματος οδηγός ο Κώστας με το βανάκι κι εμείς συνταξιδιώτες που μοιραζόμαστε εμπειρίες. Λειτουργήσαμε  όπως όλοι οι περιηγητές. Κόψαμε το εισιτήριο μας και περπατήσαμε στα στενά δρομάκια της βυζαντινής καστροπολιτείας που είναι χτισμένη σε ένα απότομο λόφο, δυσπρόσιτο για τα άτομα με κινητικά προβλήματα,

Δύσκολη ήταν και η ώρα που επιλέξαμε να πάμε. Μέχρι να ξυπνήσουμε όλοι, να φάμε πρωινό, να οργανωθούμε και να ξεκινήσουμε, μεσημέριασε. Είναι και η διαδρομή από τη Μάνη ως εδώ, κατά τη μία το μεσημέρι, φτάσαμε. Παρ’ όλα αυτά περπατήσαμε αρκετή ώρα. Όχι σε όλα τα μέρη, αλλά πήραμε μια καλή γεύση με το να καταλάβουμε τι ήταν, κάποτε, σ’ αυτά τα γκρεμισμένα σπίτια.

Ταξίδι στο χρόνο είναι όλο αυτό. Με αφετηρία τα μέσα του 13^ου αιώνα, όταν η καστροπολιτεία του Μυστρά αρχίζει να γεννιέται ως τον 20^ο αιώνα που έφυγαν και οι τελευταίοι κάτοικοι και ο χώρος απαλλοτριώθηκε από την πολιτεία για να εγγραφεί ως πολιτιστικό αγαθό στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco. Η ιστορία ζωντανεύει μπροστά σου, μέσα από τις τοποθετημένες επεξηγηματικές πινακίδες της Εφορίας Αρχαιοτήτων Λακωνίας.

Και καθώς οι ζεστές μέρες γίνονται όλο και πιο ζεστές κι ο Ιούλης αποδεικνύεται φιλόξενος στον «Κλέωντα» και αφιλόξενος σε κάθε ζωντανό οργανισμό που προσπαθεί να επιζήσει σε συνθήκες καύσωνα, μια πρόταση του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι να πάμε προς τα βόρεια, στο χωριό του Ηλία, την Αναστασιά και να ξαποστάσουμε κάτω από τον παχύ ίσκιο της κερασιάς, στην αυλή του. Έτσι κι αλλιώς το θέλει πολύ. Και μερικές φορές απορεί που δεν το τολμούμε. Πόσο μακριά είναι οι Σέρρες από την Αθήνα;

Δυο… ζάλα δρόμος. Μόλις 584 χιλιόμετρα και 5:30 ώρες, αν το αυτοκίνητο τρέχει με μια μέση ταχύτητα 117 χιλιόμετρα την ώρα. Σιγά το πράγμα, δηλαδή! Και με αυτές τις συνθήκες που επικρατούν δε φαντάζομαι ότι θα δυσκολεύονταν άνθρωπος να το κάνει. Τον πειράζω τον Ηλία καμιά φορά που μιλάμε στον Messenger. Του λέω πως θα μας δει μια μέρα, ξαφνικά, στο σπιτικό του και δεν θα πιστεύει στα μάτια του. Μερικές φορές απογοητεύεται. Νομίζει ότι δεν θα γίνει ποτέ. Αλλά κάνει λάθος. Ούτε και ο ίδιος δεν έχει μετρήσει πόσες φορές έχουμε ήδη «πάει» με τα δημοσιεύματα μας στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.

Αν είναι να πάμε τέτοιον καιρό, ξέρουμε πως θα τον βρούμε στον κήπο του. Είτε στις φασολιές του (επάνω φωτογραφία), είτε στις ντοματιές του, που τώρα αναπτύσσονται. Θα είναι εκεί κι αυτός και η Κατερίνα, η γυναίκα του, να καταπιάνονται με ότι γεμίζουν την καρδιά τους, τη γη, τα φυτά, τα ζώα τους. Και να φιλοσοφεί, μ’ αυτό το ιδιότυπο χιούμορ του στον πρωινό καφέ του, όταν όλοι κοιμούνται ακόμα, ανταλλάσσοντας που και που, κάποιες σκέψεις μαζί μου. Αυτός είναι ο Ηλίας και η Αναστασιά, το χωριό που γεννήθηκε, που επέλεξε να περάσει εδώ, με αγαπημένα του πρόσωπα, τα τελευταία του.