Αρχείο κατηγορίας Ταξίδια

Στην Ελλάδα, η θάλασσα δεν είναι μόνο καλοκαίρι. Είναι μια αδιάκοπη ανάσα, ένας παλμός που αλλάζει ρυθμό με τις εποχές. Όταν πέφτουν τα πρωτοβρόχια και ο αέρας αποκτά εκείνη την αιχμηρή, κρυστάλλινη ψύχρα, οι παραλίες αδειάζουν. Και τότε, αποκαλύπτεται η αληθινή, μεγαλοπρεπής γαλήνη του τοπίου. Το διαπιστώσαμε το περασμένο Σάββατο καθώς είδαμε τη θάλασσα στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, στην Κορινθία, στο δρόμο για την Επίδαυρο…

Εδώ, στην παραλία που κάποτε έβριθε από γέλια και ομπρέλες, βασιλεύει τώρα μια βαθιά, σχεδόν ιερή, σιωπή. Τα βότσαλα, που το καλοκαίρι καίγονταν από τον ήλιο, τώρα είναι δροσερά, πλυμένα και γυαλιστερά από το αλμυρό νερό. Με κάθε μικρό κύμα που σκάει, ακούγεται ένας ψίθυρος, ένας συρτός θρόος – η γλώσσα της θάλασσας που διηγείται ιστορίες χιλιάδων ετών, ανενόχλητη από την ανθρώπινη φασαρία.

Κοιτάξτε την άδεια ακτογραμμή. Οι ξαπλώστρες είναι μαζεμένες, οι ψάθινες ομπρέλες άδειες, μια σκηνή που θυμίζει τέλος θεατρικής παράστασης. Το κρύο είναι αρκετό, ναι, και τυλίγει το τοπίο με μια ασημένια, μελαγχολική ομορφιά. Η κοιλάδα και τα βουνά στο βάθος μοιάζουν πιο κοντά, πιο καθαρά, σαν να τα έπλυνε η χειμωνιάτικη βροχή.

Η Κόρινθος ήταν μια κοσμοπολίτικη, πολυπολιτισμική και ιδιαίτερα σημαντική πόλη του αρχαίου και ρωμαϊκού κόσμου—ένα κέντρο εμπορίου και πολιτικής. Αυτά τα γνωρίζει κάθε βιβλίο Ιστορίας. Αυτό που κάνει την εμπειρία μοναδική είναι η σύνδεσή της με τις σελίδες της Αγίας Γραφής και, συγκεκριμένα, με τον Απόστολο Παύλο. Καθώς περπατούσαμε ανάμεσα στα ερείπια, ο ξεναγός μας άρχισε να μας μεταφέρει στο 50-52 μ.Χ., την εποχή που ο Παύλος έφτασε στην Κόρινθο, όπως περιγράφεται στις Πράξεις των Αποστόλων.

Αυτός ο τόπος δεν ήταν απλώς μια αρχαία πόλη—ήταν το σκηνικό όπου ο Απόστολος έζησε, εργάστηκε (ως σκηνοποιός), κήρυξε και δημιούργησε μια από τις πιο σημαντικές πρωτοχριστιανικές κοινότητες. Νιώσαμε ότι βρισκόμαστε ακριβώς εκεί, στην Αγορά (όπως φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία), όπου ο Απόστολος Παύλος λογομάχησε με τους Ιουδαίους και τους Έλληνες, μεταδίδοντας το μήνυμα του Χριστιανισμού. Τα ερείπια σταμάτησαν να είναι απλά “αρχαία” και έγιναν “πραγματικά” και “ζωντανά”.

Στις φωτογραφίες, μπορείτε να δείτε τους επιβλητικούς κίονες του Ναού του Απόλλωνα, ένα σύμβολο της αρχαίας δόξας. Δίπλα σε αυτά τα μνημεία της πολυθεΐας, ο Παύλος έδινε τη δική του μάχη. Στην καρδιά της Αγοράς, βρισκόταν το Βήμα (Bema), μια υπερυψωμένη εξέδρα. Εκεί, ο Ρωμαίος ανθύπατος Γαλλίων απέρριψε τις κατηγορίες των Ιουδαίων εναντίον του Παύλου, δηλώνοντας ότι επρόκειτο για μια εσωτερική θρησκευτική διαμάχη και όχι για έγκλημα κατά του Ρωμαϊκού Δικαίου (Πράξεις 18:12-16).

Αυτή η απόφαση ήταν κομβική, προσφέροντας de facto νομική προστασία στον ανερχόμενο Χριστιανισμό. Κοιτάζοντας τα ερείπια: Βλέπουμε την αρχιτεκτονική της Ρωμαϊκής Κορίνθου (όπως στα ερείπια με τον θόλο), αλλά ακούμε την ηχώ των λόγων του Παύλου. Βλέποντας την πλαγιά του Ακροκόρινθου: Θυμόμαστε τις δύο Επιστολές προς Κορινθίους, όπου ο Παύλος αντιμετώπισε τα προβλήματα, τις διαιρέσεις και την κοσμικότητα της ζωής αυτής της μεγάλης, αλλά προβληματικής, κοινότητας.

Την περασμένη εβδομάδα, η εκδρομή μας στην Αρχαία Κόρινθο έκρυβε μια εξαιρετική γαστρονομική έκπληξη που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Καθώς η ημέρα μας πλησίαζε στο μεσημέρι, οι διοργανωτές επέλεξαν για το γεύμα μας την παραλιακή ταβέρνα “Αλκυονίδες”, στα γραφικά Λουτρά της Ωραίας Ελένης. Ήταν η πρώτη μας φορά στον συγκεκριμένο χώρο και η εμπειρία ήταν τόσο θετική που αξίζει να τη μοιραστούμε! Φτάνοντας με το πούλμαν αντικρίσαμε έναν χώρο που συνδυάζει την παραδοσιακή αισθητική με τη ζεστασιά.

Η ταβέρνα, με τη χαρακτηριστική της ξύλινη επένδυση και τους μεγάλους υαλοπίνακες, βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη θάλασσα του Σαρωνικού, προσφέροντας μια υπέροχη ατμόσφαιρα. Η φωτεινή μπλε επιγραφή με το όνομα “Αλκυονίδες” και το μενού που ανακοινώνει «Φρέσκο Ψάρι, Ψητά της Ώρας, Μαγειρευτά, Λαδερά» μας έβαλε αμέσως στο κλίμα της ελληνικής κουζίνας. Από την πρώτη μπουκιά, καταλάβαμε πως η επιλογή των διοργανωτών ήταν πέρα για πέρα επιτυχημένη.

Είτε δοκιμάσαμε τα φρέσκα ψάρια που μύριζαν θάλασσα, είτε επιλέξαμε τα μαγειρευτά που θύμιζαν σπιτικό φαγητό, μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι. Η ποιότητα των υλικών ήταν εμφανής, ενώ η ποικιλία των επιλογών στο μενού εξυπηρέτησε κάθε γούστο της παρέας μας. Αυτό που πραγματικά ολοκλήρωσε την εξαιρετική εμπειρία μας ήταν το άψογο σέρβις. Παρά το γεγονός ότι ήμασταν μεγάλη ομάδα από την εκδρομή, το προσωπικό ήταν ευγενικό, εξυπηρετικό και φρόντισε να έρθουν όλα στην ώρα τους.

Τι κοινό έχει η αρχαία Κόρινθος με τη σύγχρονη ναυσιπλοΐα; Μα, φυσικά, την αιώνια ανάγκη για ταχύτητα και ασφάλεια. Πρόσφατα, είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στην καρδιά αυτού του πανάρχαιου προβληματισμού, επισκεπτόμενοι την Αρχαία Δίολκο στον Ισθμό της Κορίνθου. Αυτό που αντικρίσαμε δεν ήταν απλώς ένας λιθόστρωτος δρόμος. Ήταν ένα από τα πιο ευφυή και μεγαλειώδη έργα της αρχαιότητας — ένας «αυτοκινητόδρομος» σχεδιασμένος για να μεταφέρει ολόκληρα πλοία από το ένα λιμάνι στο άλλο!

Η Δίολκος (από το διά και ολκός = έλξη) ήταν μια ειδική, πλακόστρωτη οδός που κατασκευάστηκε στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. επί του τυράννου Περίανδρου. Σκοπός της ήταν να συνδέσει τον Κορινθιακό (λιμάνι Λεχαίου) με τον Σαρωνικό (λιμάνι Κεγχρεών), παρακάμπτοντας το επικίνδυνο ταξίδι γύρω από την Πελοπόννησο. Οι αρχαίοι ναυτικοί φοβούνταν ιδιαίτερα τον περίπλου του ακρωτηρίου Κάβο Μαλέα λόγω των ισχυρών ανέμων και των ρευμάτων. Η Δίολκος προσέφερε μια γρήγορη, ασφαλή και προβλέψιμη διαδρομή. Πάνω στο αρχαίο λιθόστρωτο, αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν η τεχνική αρτιότητα.

Εκτός από τη μείωση του ταξιδιού, η Δίολκος εξασφάλισε στην Κόρινθο τεράστια έσοδα από τα διόδια που εισέπραττε για τη διέλευση, ενισχύοντας τη στρατιωτική και οικονομική της ηγεμονία. Η Δίολκος αποτελείται από μεγάλες πλάκες πωρόλιθου με εμφανείς, παράλληλες αυλακώσεις. Αυτές οι αυλακώσεις δεν ήταν τυχαίες: λειτουργούσαν ως ράγες έλξης! Τα μικρότερα πλοία (ολκάδες) ή τα πλοία που δεν ήταν βαριά φορτωμένα, ανέβαιναν σε μια ειδική ξύλινη πλατφόρμα με ρόδες, που ονομαζόταν «ολκός».

 Η πλατφόρμα, μαζί με το πλοίο, συρόταν κατά μήκος των αυλακώσεων, χρησιμοποιώντας τη δύναμη ανθρώπων ή/και ζώων. Φανταστείτε δεκάδες σκλάβους να σέρνουν ένα πλοίο, σαν ένα γιγάντιο φορτίο, πάνω στη στεριά! Για τα μεγαλύτερα πλοία, γινόταν εκφόρτωση του φορτίου στο ένα λιμάνι, μεταφορά του φορτίου χερσαία (με κάρα) και επαναφόρτωσή του σε άλλο πλοίο στον αντίπερα κόλπο. Η Δίολκος ήταν, με σύγχρονους όρους, ένα μεταφορικό σύστημα συνδυασμένων μεταφορών (intermodal transport) αιώνες πριν από την εποχή του.

Περπατώντας ανάμεσα στα επιβλητικά τείχη της Ακροκορίνθου, δεν φωτογραφίζεις απλώς πέτρες —αγγίζεις 3.000 χρόνια ιστορίας. Το «κάστρο του Μοριά», όπως ονομαζόταν, στέκει αγέρωχο στην κορυφή του μονόλιθου λόφου, προσφέροντας μια θέα που εξηγεί γιατί ήταν ένα από τα σημαντικότερα φρούρια της Ελλάδας: από εδώ, ελέγχεις όλη την Κορινθιακή γη, τη διώρυγα (το Ισθμό) και τις θαλάσσιες οδούς. Η ιστορία της Ακροκορίνθου ξεκινά από τους μυθικούς χρόνους, συνδεδεμένη με τον ήρωα Βελλεροφόντη και τον Πήγασο.

Ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ., λειτουργούσε ως η ακρόπολη της αρχαίας Κορίνθου, φιλοξενώντας έναν μεγάλο ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Η πραγματική της στρατηγική σημασία φάνηκε την Ελληνιστική περίοδο. Τότε, τη διεκδίκησαν διαδοχικά Μακεδόνες βασιλείς και η Αχαϊκή Συμπολιτεία, καθώς θεωρούνταν ένα από τα τρία «φεγγάρια» της Ελλάδας (μαζί με τη Χαλκίδα και τον Δημητριάδα) — ο έλεγχός της σήμαινε τον έλεγχο της Πελοποννήσου.

Μετά την καταστροφή της Κορίνθου από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ. και την επανίδρυσή της από τον Ιούλιο Καίσαρα το 44 π.Χ., η Ακροκόρινθος συνέχισε να είναι ένα ισχυρό οχυρό. Ωστόσο, η χρυσή εποχή των σημερινών τειχών είναι η Βυζαντινή περίοδος. Επειδή η Κόρινθος ήταν πρωτεύουσα της Πελοποννήσου, το κάστρο ανακαινίστηκε και ενισχύθηκε για να αντέξει τις επιδρομές. Αυτά τα θεμέλια, αυτές οι ογκώδεις πέτρες που φωτογραφίσαμε, χτίστηκαν για να αποκρούσουν Σλάβους, Βούλγαρους, και Νορμανδούς.

Μετά την Δ’ Σταυροφορία, το κάστρο έγινε σύμβολο αντίστασης. Ο Λέων Σγουρός, ο τοπικός άρχοντας, αντιστάθηκε στους Φράγκους για χρόνια. Όταν τελικά έπεσε, πέρασε στα χέρια των Λατίνων. Αυτοί προσέθεσαν τις τελευταίες, ενδιάμεσες οχυρώσεις και πύργους που βλέπουμε σήμερα, δίνοντάς του τη μορφή του μεσαιωνικού κάστρου. Η Ακροκόρινθος άλλαξε χέρια πολλές φορές. Οι Οθωμανοί την κατέλαβαν, οι Ενετοί την πήραν πίσω για μια σύντομη περίοδο (όπως δείχνουν κάποιες ενετικές επιγραφές), και ξαναπέρασε στους Τούρκους.

Ο Πειραιάς, το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, είναι συνήθως συνώνυμο της καλοκαιρινής φρενίτιδας. Τουρίστες με φουσκωτές βαλίτσες, ουρές στα εκδοτήρια, ο θόρυβος των δεκάδων αποπλεύσεων. Ωστόσο, μια επίσκεψη εδώ τον Δεκέμβριο αποκαλύπτει μια εντελώς διαφορετική εικόνα – μια εικόνα που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του σύγχρονου οικογενειάρχη που αναζητά την ουσιαστική απόδραση, μακριά από τον μαζικό τουρισμό. Εκεί που το καλοκαίρι έβρισκες τέσσερα πλοία έτοιμα να φύγουν σε μία ώρα, τώρα επικρατεί μια ήρεμη, σχεδόν βιομηχανική, σιγουριά.

Τα γιγάντια πλοία της γραμμής –όπως αυτά που βλέπουμε δεμένα στην προβλήτα (Blue Star, ANEK, Hellenic Seaways)– είναι εκεί, αλλά δεμένα με την υπομονή του χειμώνα. Οι χρόνοι επιβίβασης είναι πιο χαλαροί. Δεν υπάρχει η πίεση του χρόνου που κάνει τη μεταφορά των παιδιών και των αποσκευών εφιάλτη. Η δημοσιογραφική μας έρευνα δείχνει ότι, αν και τα βασικά εισιτήρια παραμένουν σταθερά, η ευκολία στην εύρεση καμπίνας και οι προσφορές για οικογένειες εκτός σεζόν είναι σημαντικά υψηλότερες.

Η επιλογή του χειμερινού προορισμού από τον Πειραιά δεν αφορά πλέον τις κοσμικές παραλίες. Αφορά τα αυθεντικά νησιά. Σε νησιά όπως η Κρήτη, η Νάξος ή η Λέσβος, η κίνηση των ντόπιων επανακτά τον ρυθμό της. Ο οικογενειάρχης δεν είναι πια ‘τουρίστας’, αλλά ‘επισκέπτης’. Τα μουσεία, οι ιστορικοί χώροι και οι πεζοπορικές διαδρομές είναι ελεύθερα, προσφέροντας έναν εκπαιδευτικό και ήρεμο τόνο στις διακοπές.

Η Βουδαπέστη, η «Βασίλισσα του Δούναβη», είναι κάτι περισσότερο από μια πόλη — είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, όπου το μεγαλείο της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας συναντά τον σύγχρονο παλμό. Αυτή η μητρόπολη, που γεννήθηκε από την ένωση της Βούδας, της Πέστης και της Όμπουντα, προσφέρει έναν μαγευτικό συνδυασμό χαλάρωσης, πολιτισμού και αρχιτεκτονικής αίγλης. Η περιήγησή μας ξεκινά στην καρδιά της Πέστης, στον χώρο που το καλοκαίρι φιλοξενεί τη Λίμνη του Πάρκου της Πόλης και τον χειμώνα μεταμορφώνεται σε ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα Παγοδρόμια της Ευρώπης.

Ακόμη και όταν η λίμνη είναι άδεια, η ατμόσφαιρα είναι επιβλητική. Στο βάθος, το κτίριο που βλέπετε είναι το Παλάτι του Παγοδρομίου, με την κομψή νεο – μπαρόκ αρχιτεκτονική του και τους χαρακτηριστικούς του τρούλους. Είναι ένα αρχιτεκτονικό στολίδι που αντικατοπτρίζεται στα λιμνάζοντα νερά, υποσχόμενο ατελείωτες ώρες διασκέδασης όταν ο πάγος καλύψει την επιφάνεια. Είναι ένα σημείο όπου οι ντόπιοι και οι επισκέπτες ζουν την εποχιακή μαγεία της πόλης. Στην κεντρική Πέστη, η πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο της Βουδαπέστης προσφέρει ένα θέαμα που κόβει την ανάσα.

Το επιβλητικό κτίριο, με την περίτεχνη λευκή πρόσοψη, είναι ένα αριστούργημα του εκλεκτικισμού, με στοιχεία που παραπέμπουν στον ιστορικό ουγγρικό ρυθμό. Στο πλάι του κτιρίου μπορεί κανείς να δει ένα έργο τέχνης, ένα κλασικό δείγμα μνημείου, κοινό σε πολλές πόλεις της Κεντρικής Ευρώπης. Η ζωντανή κίνηση στην πλατεία, με τα χαρακτηριστικά κίτρινα ταξί, αναδεικνύει τον ρόλο της Βουδαπέστης ως σύγχρονου πολιτιστικού και διοικητικού κέντρου.

Κρυμμένη σε έναν από τους πολλούς ιστορικούς δρόμους, αυτή η γωνιά αποκαλύπτει τον πλούτο της κεντροευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Η εικόνα πιθανότατα απεικονίζει μέρος του περίφημου Anker Köz ή κάποια άλλη ιστορική στοά. Το κτίριο στα δεξιά, με την χαρακτηριστική του κοκκινωπή τοιχοποιία και τις πλούσιες χρυσές λεπτομέρειες γύρω από τα παράθυρα, φέρνει στο νου την εκλεπτυσμένη τεχνοτροπία που συναντά κανείς και στη Βιέννη. Αντίθετα, το κτίριο στα αριστερά, καλυμμένο με πυκνό κισσό, προσδίδει μια ρουστίκ, ρομαντική νότα, και ίσως φιλοξενεί κάποιο από τα θρυλικά ruin bars ή παραδοσιακά ουγγρικά εστιατόρια. Αυτή η αντιπαράθεση στυλ είναι η πεμπτουσία της αρχιτεκτονικής ποικιλίας της Βουδαπέστης.