Αρχείο κατηγορίας Ταξίδια

Η Όσσα είναι βουνό της Θεσσαλίας, γνωστό επίσης με το όνομα Κίσσαβος. Βρίσκεται στα βορειοανατολικά του νομού Λάρισας και νότια των Τεμπών και του Πηνειού, απέναντι από τον Όλυμπο, του οποίου αποτελεί συνέχεια γεωλογικά και από τον οποίο χωρίζεται από την κοιλάδα των Τεμπών. Και οι φωτογραφίες που βλέπετε είναι του Giorgos Koukoutianos, δημοσιευμένες στην ομάδα “Ορεινές Περιπλανήσεις“. Τον ευχαριστούμε!

Η Όσσα βλέπει δυτικά τον κάμπο της Λάρισας, νότια τον κάμπο της Αγιάς και ανατολικά την θάλασσα, όπου και καταλήγουν οι πλαγιές της, σχηματίζοντας ορμίσκους. Το βουνό χωρίζεται σε δύο μέρη από μια κοιλάδα, η οποία ονομάζεται στα βόρεια “Μεγάλο Φαράγγι” και στα νότια “Μεγάλο Ρέμα”. Τα πυκνά δάση από έλατα, οξιές, δρύες, καστανιές και τα άφθονα νερά του, του προσδίδουν ένα ποιητικό μεγαλείο και τον χαρακτηρίζουν ως Βοτανικό Κήπο με πολλούς υδάτινους δρόμους, λίμνες και φαράγγια.

Ο Κίσσαβος αποτελεί έναν τεράστιο βοτανικό κήπο, για την αφθονία και ποικιλία της βλάστησής του. Αείφυλλα – πλατύφυλλα, όπως αριές, κουτσουπιές, κουμαριές, ρείκια αλλά και άφθονα ποώδη (θυμάρι, ρίγανη) φύονται χαμηλά στο βουνό, ενώ ψηλότερα επικρατούν οι βελανιδιές, οι καστανιές, οι κρανιές, τα σφενδάμια, οι φράξοι, οι φλαμουριές καθώς και η μαύρη πεύκη, με την οποία αναδασώθηκε ένα μικρό τμήμα αυτής της ζώνης.

Ο Στηβ και η Έστερ, η κόρη της Σούλας και η οικογένεια τους, βρίσκονται ακόμα σε ένα από τα νησιά της πόλης που μένουν στο Βανκούβερ του Καναδά. Έτσι, για να πάρουμε μια γεύση από την ομορφιά του. Χειμώνας κι εκεί και μάλιστα πολύ πιο κρύος ο καιρός απ’ ότι ο δικός μας. Ώρα για λίγη ξεκούραση και χαλάρωση, οικογενειακώς. Χαρήκαμε με τις φωτογραφίες τους.

Η νήσος Βανκούβερ (Vancouver Island) είναι ένα νησί στον Ειρηνικό ωκεανό, το οποίο ανήκει στην καναδική επαρχία της Βρετανικής Κολομβίας. Με έκταση 31.285 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι το 11ο μεγαλύτερο νησί του Καναδά. Η Βικτωρία είναι η μεγαλύτερη πόλη της νήσου Βανκούβερ και η πρωτεύουσα της καναδικής επαρχίας της Βρετανικής Κολομβίας. Κοιτάξετε μια ομορφιά!

Η παραλία του νησιού, με μια τεράστια αμμουδερή παραλία. Και με τους κορμούς που βγάζει έξω η θάλασσα. Τα είδαμε από κοντά το 2015 που ήμασταν εκεί. Είναι μια εμπειρία που δεν θα τη δεις ποτέ στο Αιγαίο και στις δικές μας θάλασσες. Ο ωκεανός έχει τη δική του γλύκα, αγριάδα και ομορφιά… Ευχόμαστε κάθε μέρα που μένουν εκεί να είναι όμορφη με τις παρέες τους.

Το χωριό ονομάζεται Θεοδωράκι (μέχρι το 1925 Τούδορτσι ή Τόδορτσι) είναι χωριό του δήμου Αλμωπίας, της περιφερειακής ενότητας (πρώην νομού) Πέλλας, στην περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Και πόσο κοντά είναι στο Θεοδωράκη! Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, το Θεοδωράκι έχει 583 κατοίκους. Βρίσκεται σε υψόμετρο 420 μέτρων, στους πρόποδες του όρους Πάικο.

Απέχει 17 χιλιόμετρα από την Αριδαία και 11 χιλιόμετρα από τον Εξαπλάτανο. Η οικονομία του χωριού βασίζεται στην κτηνοτροφία και τη γεωργία, με την καλλιέργεια αμπελιών, ελιών και δημητριακών. Στο χωριό παράγονται τυριά και κάθε Οκτώβριο διοργανώνεται γιορτή τυριού. Από αυτό το χωριό είναι οι φωτογραφίες οι σημερινές.

Το Θεοδωράκι δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα. Στην απαρίθμηση του 1913 είχε 436 κατοίκους και στην απογραφή του 1920 είχε 354 κατοίκους. Αχ και να είχαμε τη δυνατότητα, να ήμασταν πιο κοντά και να περπατούσαμε στις πλαγιές του, αυτή την εποχή! Δεν είναι πανέμορφες οι φωτογραφίες που σας δίνουμε;

Είδαμε στο διαδίκτυο μια παλιά ανάρτηση, από το Facebook, του φίλου μας Louis Triantafillakis, για την Άνδρο. Πρόκειται για την παραλία Μπαρμπαρόλα. Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες το Νοέμβριο του 2020. Μια μικρή παραλία που, όπως έγραφε ο Λούης, πας μόνο με τα πόδια ή με βάρκα. Και φυσικά μας έρεσε πολύ η αγριάδα του τοπίου, η ιδιαίτερη ομορφιά του νησιού.

Βέβαια μέχρι τότε ξέραμε μόνο της “Μπαρπαρόλα” την ταβέρνα, που, το 2018 είχαμε πάει μαζί τους, με τον Λούη και τη Δήμητρα και φάγαμε ψάρια. Και είναι υπέροχο το τοπίο, με φόντο τη θάλασσα, από εκεί ψηλά. Έψαξα στο αρχείο μας και δεν βρήκα φωτογραφίες, αν και είμαι βέβαιος ότι βγάλαμε τότε με τους φίλους μας και είχαμε πάει και αργότερα με τον Κώστα και την Άννυ.

Η αλήθεια είναι ότι για να πας σ’ αυτή την παραλία πρέπει να έχει πολύ κουράγιο αν το επιχειρήσεις με τα πόδια. Υποθέτω θα έχει κάποιο μονοπάτι προκειμένου να φτάσεις έως εκεί αλλά φαντάζεστε τι όμορφα θα είναι να είσαι με τον άνθρωπο σου; Εντελώς ιδιωτική παραλία, ακόμα και τον Αύγουστο στη φουλ σεζόν… Θέλει πολύ κουράγιο και τόλμη για να επιχειρήσεις να φτάσεις μέχρι εκεί.

Το Δυρράχιο είναι ένα ελληνικό ορεινό χωριό, στο Νομό Αρκαδίας. Βρίσκεται από τα αρχαία χρόνια, από την Κάθοδο των Δωριέων, όπως αναφέρουν οι ιστορικοί, «σκαρφαλωμένο» σε υψόμετρο 840 μ., στο Αρκαδικό τμήμα του Ταΰγετου, στα όρια των Νομών Αρκαδίας, Λακωνίας και Μεσσηνίας.

Προσεγγίζεται εύκολα οδικά, από τη Μεγαλόπολη και την Καλαμάτα από όπου απέχει 36 και 34 χιλιόμετρα αντίστοιχα. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός. Οι φωτογραφίες σ’ αυτό το δημοσίευμα είναι του Sagwnas Nikos, δημοσιευμένες στην ομάδα “Ορεινές Περιπλανήσεις”. Και είναι από το μονοπάτι “Ρέμα των Μύλων”

Το Δυρράχιο αποτελεί, από τις 4 Δεκεμβρίου 1997 με την εφαρμογή του σχεδίου «Καποδίστριας» ένα από τα 28 Δημοτικά Διαμερίσματα του Δήμου Φαλαισίας, με μόνιμο πληθυσμό, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού 2001, 167 κατοίκους (221, σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού 1991).

Είδατε χθες την ανάρτηση που κάναμε για την λίμνη Ηραίου, Βουλιαγμένης (δείτε τη ξανά ΕΔΩ) όπου με αφορμή την αργία της 28^ης Οκτωβρίου, επισκεφτήκαμε σε μια ημερήσια εκδρομή με τους φίλους μας. Σήμερα σας έχουμε τη συνέχεια, καθώς στην επιστροφή καθίσαμε στο Λουτράκι, βολτάροντας στην ατέλειωτη παραλία του και απολαμβάνοντας από μια μερίδα λουκουμάδες με μέλι ή σοκολάτα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε στο Λουτράκι, αλλά για τους φίλους μας ήταν, οπότε και για μας ήταν. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ παλιότερες δημοσιεύσεις από το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, επειδή μερικά πράγματα αξίζουν κι έχουμε μάθει από τις επισκέψεις σας σ’ αυτό ότι το εμπιστεύεστε, διαχρονικά. Και καλά κάνετε. Κρύβει μέσα του Θησαυρούς!

Όποιος έχει πάει στο Λουτράκι, που δεν είναι και τόσο μακριά από την Αθήνα, ξέρει καλά πόσο μεγάλη είναι η παραλία του. Και πόσο όμορφη, αφού από την άλλη μεριά του δρόμου βρίσκονται κάθε είδους μαγαζιά, πρόκληση για να καθίσεις και να ξαποστάσεις, όποτε βολτάρεις εδώ. Το Λουτράκι είναι πάντα μια πόλη που έχει πολλούς λόγους να μας ελκύει…

Το επιχειρήσαμε χθες με τους φίλους μας, Μουσταφά και Ναταλία, αλλά και την κόρη τους, Σοφία. Επωφεληθήκαμε από την αργία και πήγαμε μια εκδρομή στη λίμνη Ηραίου στη Βουλιαγμένη Κορινθίας. Μπορεί να ταλαιπωρηθήκαμε το πρωί στο μποτιλιάρισμα της εξόδου, από την Αθήνα από τον Σκαραμαγκά μέχρι και τα διόδια της Ελευσίνας, αλλά αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω εκεί που πήγαμε.

Δίπλα στη λίμνη με το αρμυρό νερό, βρήκαμε μια ήσυχη ταβερνούλα και απολαύσαμε τους μεζέδες της. Πιο πολύ απ’ όλα, η παρέα ήταν όμορφη. Και η κοινωνική συναναστροφή εποικοδομητική, καθώς είχαμε τόσα πράγματα να κουβεντιάσουμε. Όλα ήταν ωραία και ο καιρός δροσερός, χωρίς να είναι κρύος. Φύσαγε ένα αεράκι αλλά η τέντα με το νάιλον, μας προφύλασσε αρκετά.

Η επιστροφή ήταν πολύ καλύτερη από πλευράς κίνησης. Επιλέξαμε τον παλιό εθνικό δρόμο για να πάμε πιο αργά και να απολαύσουμε τη διαδρομή, ανάμεσα στα πεύκα και τη θάλασσα. Φτάσαμε λίγο πριν πέσει το σκοτάδι. Κουρασμένοι μεν, αλλά γεμάτοι όμορφες εμπειρίες. Τη χαρήκαμε τη μέρα αυτή. Και τη χάρηκαν και οι φίλοι μας. Δεν υπάρχει πιο ωραίο από αυτό!