Αρχική » Ταξίδια

Αρχείο κατηγορίας Ταξίδια

Το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ

Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…

Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
012114
Τα σχόλια σας!
Μια αναγκαία υπόμνηση!
Το να εκφράζεται κανείς εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι πολύ σπουδαίο για
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να μας γράφετε. Μόνο που, για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.
Είναι λογικό να πρέπει να τα δει πρώτα ο διαχειριστής και να απομακρύνει κάποιο, αν -λέμε τώρα- μπορεί να είναι υβριστικό…

Το καλοκαίρι είναι εδώ με καύσωνες

Ζούμε σε περίεργες και παράξενες εποχές. Αλλά όπως και να έχει το πράγμα, το καλοκαίρι έφτασε! Και ο Ιούνιος, αν και ασταθής, μέχρι στιγμής, βοηθάει αρκετά να το νιώσουμε.
Μια ζέστη, μια κρύο. Οι συννεφιές ίσως να μη βοηθούν, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε αυτό. Πάντα ένας ήλιος δυνατός, θα κάνει τη διαφορά!
Περιμένουμε υπομονετικά να δούμε αυτή την εποχή στην πλήρη ανάπτυξη της και ελπίζουμε η συνέχεια να μας δικαιώσει, ακόμα περισσότερο. Η φωτογραφία είναι φετινή, από την Πάρο
Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ είναι εδώ για να καταγράφει όμορφες στιγμές
Σεπτέμβριος 2023
Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930  

Ένα site που φτιάχτηκε μέσα στην πανδημία, όταν η Σούλα αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι που αγαπάει και λατρεύει να φτιάχνει. Τα χειροποίητα κοσμήματα! Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ

Η αγγειοπλαστική παράδοση του Θραψανού Ηρακλείου Κρήτης

Η πλούσια και μακραίωνη παράδοση της αγγειοπλαστικής τέχνης στο χωριό Θραψανό Ηρακλείου το έχει αναδείξει ως το μεγαλύτερο κέντρο αγγειοπλαστικής στην Κρήτη, σταθμό για την ιστορία της νεότερης ελληνικής κεραμικής τέχνης. Σήμερα, στο χωριό εξακολουθούν να λειτουργούν εργαστήρια που κατασκευάζουν ακόμα μικρά και μεγάλα αποθηκευτικά αγγεία, γνωστά ως «θραψανιώτικα πιθάρια», τα οποία διακινούνται τόσο στην Ελλάδα, όσο και το εξωτερικό.

Η ώρα του δειλινού...

Αναμφισβήτητα είναι η πιο όμορφη ώρα! Η ώρα του δειλινού. Φτάνει να είσαι εκεί. Την κατάλληλη ώρα, στο κατάλληλο μέρος και να απολαμβάνεις, λεπτό το λεπτό όλη αυτή την εξαιρετική εικόνα που δεν διαρκεί και πολύ.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, να ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο. Και να το εκτιμάς!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω από το καθετί και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.

Μια ανάσα καλοκαιρινή στην Τζιά

Δυο μέρες μόλις, στα τελειώματα του Αυγούστου του 2022, καταφέραμε να πάμε στη Τζιά, καλεσμένοι φίλων μας προκειμένου να μας φιλοξενήσουν. Και περάσαμε τόσο όμορφα που θα το κουβεντιάζουμε για καιρό.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!

Ραδιόφωνα

Πατήστε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ  κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ για να ακούσετε επιλεγμένα, μουσικά, διαδικτυακα ραδιόφωνα που εκπέμπουν και στα FM... Άρα, μπορείτε να τα ακούσετε και από ένα συμβατικό ραδιόφωνο ή από το κινητό σας...

Πρωτοσέλιδα εφημερίδων:

Οι εφημερίδες της Κρήτης:

Αξιόλογα Site:

Στο Πήλιο, Μάιος του 2022

Ήταν ένα ταξίδι μέσα στον Μάη… Έκανε ακόμα την ψυχρούλα του αλλά το απολαύσαμε. Είχαμε ένα απωθημένο και το ικανοποιήσαμε. Πριν μερικά χρόνια που είχαμε πάει ένα Παρασκευο Σαββατο Κύριακο δεν το χαρήκαμε, δεν το περπατήσαμε επειδή το πρώτο πρωινό που σηκωθήκαμε βρήκαμε ένα χιόνι καμιά 20ριά πόντους στρωμένο.
Στην κεντρική σελίδα του αρχείου του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε  αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Αγγειοπλάστες του σήμερα

Από γενιά σε γενιά περνάει αυτή η τέχνη, του αγγειοπλάστη. Κι αν την αγκάλιαζε λίγο η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα. Στη φωτογραφία είναι ο πατέρας μου, Λευτέρης του Κουμαλή, ως αγγειοπλάστης. Τον ακολούθησε ο γιός του, ο Κωστής Θεοδωράκης και ο εγγονός του, ο Μανώλης Βολυράκης και δίπλα του ο γιος του, ο Αγησίλαος. Δείτε ΕΔΩ ένα πολύ όμορφο δημοσίευμα από το το περιοδικό "Κ" που συνοδεύει κάθε Κυριακή την έκδοση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Για να καταλάβετε τι λέω…

Οι γονείς μου, Λευτέρης και Παπαδιώ

Ο πατέρας μου και η μάνα μου, ο Λευτέρης και η Παπαδιώ, σε μια φωτογραφία από το γάμο της Ελένης, της κόρης της Γεωργίας μας. Ήταν σε ένα κέντρο στα Πεζά, όπου έκαναν το γλέντι. Για πάντα στην καρδιά μου, ως ότι πιο ακριβό έχω. Ανυπομονώ να τους ξαναδώ στο νέο κόσμο!

Το σπίτι μας στο χωριό

Σχεδόν τα κατάφερα να φτιάξω το σπίτι στο χωριό, κληρονομιά από τους γονείς μου, αν και μου κόστισε πολύ. Έχει ακόμα κάποιες δουλειές που πρέπει να γίνουν, αλλά σιγά-σιγά.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι, εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε και μας τον έκανε δώρο. Είναι το σπίτι μας όπως ήταν τότε! Η υπογραφή λέει, 1992!
Τα αδέλφια μου. Λιγοστεύουμε!

Μια οικογενειακή φωτογραφία που έβγαλα με τα αδέλφια μου στο γάμο τη Πόπης, της κόρης του Κωστή μας. Επάνω από αριστερά η Γεωργία μας, δεν ζει πια. Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για αυτήν. Κάτω, από αριστερά, η Στασούλα μας, δείτε για αυτήν ΕΔΩ, δίπλα της η Μαλάμω, δείτε γι’ αυτήν ΕΔΩ και δίπλα της ο Κωστής μας, που και εκείνος δεν ζει πια, δείτε ΕΔΩ.

ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος τ. 168

Αυτή είναι η εφημερίδα των συνταξιούχων των ΗΣΑΠ τ. 168 ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος που κυκλοφορεί τώρα. Για να τη δείτε πατήστε ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ το τ.167 ΕΔΩ το τ.166, ΕΔΩ το τ. 165, ΕΔΩ το τ.164, εδώ ΕΔΩ το τ. 163, ΕΔΩ το τ.162. Τριάντα χρόνια αδιάλειπτης έκδοσης από τη γέννηση της, είναι μια μεγάλη επιτυχία. Παλιότερα τεύχη μπορείτε να τα δείτε σε PDF αρχείο, πηγαίνοντας στο Αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε κι ΕΔΩ το site του Σωματείου που επιμελούμαστε...

“Τύπος των συνταξιούχων σιδηροδρομικών” τ. 438

Έτοιμο και το 438 φύλλο... Δείτε το ΕΔΩ Κι ΕΔΩ το τ. 437, ΕΔΩ το τ. 436, ΕΔΩ το τ. 435, ΕΔΩ το τ. 434,  ΕΔΩ το τ. 433, ΕΔΩ το τ. 432, ΕΔΩ το τ. 431,  ΕΔΩ το τ. 430, ΕΔΩ το τ. 429, ΕΔΩ το τ. 428, ΕΔΩ το τ. 427, ΕΔΩ το τ. 426, ΕΔΩ το τ. 425, ΕΔΩ το τ. 424, ΕΔΩ το τ. 423, ΕΔΩ το τ. 422, ΕΔΩ το τ. 421, ΕΔΩ το τ. 420, ΕΔΩ το τ. 419, ΕΔΩ το τ. 418, ΕΔΩ το τ. 417, ΕΔΩ το τ. 416, ΕΔΩ το τ. 415, ΕΔΩ το τ. 414, ΕΔΩ το τ. 413, ΕΔΩ το τ. 412, ΕΔΩ το τ. 411, ΕΔΩ το τ. 410, ΕΔΩ το τ. 409, ΕΔΩ το τ. 408, ΕΔΩ το τ. 407, ΕΔΩ το τ. 406, ΕΔΩ το τ. 405 ΕΔΩ το τ. 404 ΕΔΩ το τ. 403 ΕΔΩ το τ. 402, ΕΔΩ το τ. 401, ΕΔΩ το τ.400, ΕΔΩ το τ.399, ΕΔΩ το τ.398, ΕΔΩ το τ.397, ΕΔΩ το τ.396, ΕΔΩ το τ.395 ΕΔΩ το τ.394  ΕΔΩ το τ.393 ΕΔΩ το τ. 392, ΕΔΩ το τ. 391, ΕΔΩ το τ. 390, ΕΔΩ το τ. 389, ΕΔΩ το τ. 388, ΕΔΩ το τ. 387, ΕΔΩ τ. 386 και το 385 ΕΔΩ. Σε συνάρτηση μάλιστα με το Blog, δείτε το ΕΔΩ, είναι αυτό που λειτουργεί τώρα, με πιο συχνή ενημέρωση...

Ο τόπος που αγαπώ

Αγαπώ την Κρήτη και το χωριό μου, το Θραψανό… Γράφω γι' αυτά με μια νοσταλγία. Είχα κάποτε σχέδια. Δεν είμαι βέβαιος πια, αν μπορώ να τα πραγματοποιήσω. Όταν όμως αλλάξουν τα πράγματα θα ήθελα να περνάω εδώ μερικούς μήνες, κυρίως καλοκαιρινούς. Είναι ο τόπος μου. Οι ρίζες μου. Οι αναμνήσεις μου…

Χρηστικά Site:

Γνωρίζοντας την Αθήνα!

Ένα από τα πράγματα που θα δείτε να κάνουμε σ' αυτό το site είναι ότι προσπαθούμε να γνωρίσουμε την Αθήνα. Τους τόπους που κινούμαστε, που περπατάμε, που πορευόμαστε.
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Νίκος Ελ. Θεοδωράκης

Θα χαρώ πολύ να δω εκτεταμένα τις απόψεις σας. Γράψτε μου εδώ: nikosth2004@yahoo.gr

Για την επικοινωνία μας στείλτε μου SMS στο τηλέφωνο 6932212755 που εξυπηρετείται από την VODAFON. 


Είμαστε στον 20ο χρόνο!
Ποιος είναι ο δημοσιογράφος, Νίκος Ελ. Θεοδωράκης, που έχει την ευθύνη της ενημέρωσης και διαχείρισης αυτoύ του Site σε καθημερινή βάση; Δείτε ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ δείτε επίσης λίγα πράγματα για την ιστορία αυτού του ιστότοπου.

Περάσαμε υπέροχα στην Τέμενη Αιγίου

Τελικά τα καταφέραμε και περάσαμε όμορφα, τη μια βδομάδα, από 10-17 Σεπτέμβρη του 2022 που πήγαμε στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Πετύχαμε αυτό που θέλαμε. Να ξεκουραστούμε, να αλλάξουμε παραστάσεις, να φορτώσουμε τις μπαταρίες μας για το χειμώνα που έρχεται και που όλα δείχνουν ότι θα έχεις ένα μεγάλο βαθμό δυσκολίας, καθώς όλα γύρω μας, ακριβαίνουν και η ανασφάλεια τα κάνει όλα χειρότερα. Ευτυχώς η ελπίδα μας για κάτι καλύτερο έχει πολύ ισχυρή βάση.

Δείτε μερικά δημοσιεύματα που κάναμε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ

Φωτογραφίες από την πόλη του Ναυπλίου και το λιμάνι της

Ήταν τότε που πήγαμε όλοι μαζί, με τον Κώστα, την Άννυ και τα παιδιά τους, μια βόλτα – εκδρομή στο Ναύπλιο. Κάποια στιγμή περπατήσαμε στην πόλη και εγώ στάθηκα λίγο περισσότερο στο λιμάνι από τη μεριά που είναι το Μπούρτζι και περιεργάστηκα τα μικρά καΐκια που πάνε απέναντι στο κάστρο – φυλακές, αυτούς που θα ήθελαν να το επισκεφτούν. Μου άρεσαν οι μανούβρες που έκαναν στο λιμάνι προκειμένου να δέσουν ή να φύγουν. Και κάθισα και τα χάζευα για λίγο.

Δεμένα, περίμεναν υπομονετικά τους ανθρώπους που θα έμπαιναν για να τους εξυπηρετήσουν. Δεν ήθελα σε κείνη τη φάση να πάω. Εξάλλου δεν ήμουν και μόνος μου… Έτσι, ελεύθερος, είχα έναν κάποιο χρόνο για να παρατηρώ απερίσπαστος όλη αυτή την προσπάθεια. Είχε γύρει ο ήλιος στο απομεσήμερο και η θάλασσα ήταν, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, λάδι. Ότι έπρεπε για να την απολαύσεις, δηλαδή.

Όμορφο που είναι όλο αυτό, το τόσο διαφορετικό τοπίο, μιας όμορφης πόλης που δεν το συναντάς και τόσο συχνά στην ελληνική επαρχία. Αλλά βέβαια το Ναύπλιο, είναι ένας κορυφαίος τουριστικός προορισμός, με πάρα πολύ κόσμο σε καθημερινή βάση. Να, ένας ακόμα λόγος που μας αρέσει αυτή η πόλη. Για πολλά πράγματα μας αρέσει και σήμερα, με αφορμή αυτό το σημείωμα, βρήκαμε έναν ακόμα λόγο. Το χρειαζόμασταν καθώς γεμίζει θλίψη η καρδιά μας με όσα άσχημα είδαμε να συμβαίνουν από το απότομο κύμα κακοκαιρίας Daniel των προηγούμενων ημερών.

Η ομορφιά της Θεσσαλονίκης, μέσα από τα μάτια του Κώστα

Πήγαινε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, ο Κώστας μαζί με την Άννυ και είχε την ευκαιρία  σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, να γνωρίσει τους συγγενείς της, καθώς φιλοξενήθηκαν από τη θεία της, Σοφία. Όπως είδαμε σε προηγούμενο δημοσίευμα (δείτε ΕΔΩ) όσο ο καιρός ήταν καλός, πήγαν στη Χαλκιδική, στο πρώτο πόδι, στην παραλία Παλιούρι κι έκαναν το μπάνιο τους. Και το απόλαυσαν. Προχθές όμως που ο καιρός «κρατούσε» ακόμα, βγήκαν μια βόλτα στην πόλη.

Και ποια μπορεί να είναι η πρώτη σκέψη, καθώς βρίσκεσαι στην πόλη; Μα, να περπατήσεις, όποια ώρα κι αν είναι, στην πλατεία Αριστοτέλους, όπου βρίσκεται το ELECTRA PALACE HOTEL. Και μετά να έχεις διάθεση και να το θέλει η παρέα σου, να φτάσεις, περπατώντας ώς τον Λευκό Πύργο. Στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο έχουμε ανέβει με καλούς φίλους στο bar, στην ταράτσα του κι έχουμε πάρει τον καφέ μας ως φιλοξενούμενοι.

Το ωραίο είναι ότι ο Κώστας, πρόσεξε και τα σταντ με τους αδελφούς που δίνουν δημόσια μαρτυρία σ’ αυτό το σημείο της πλατείας. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί, που πρέπει να ακούσουν και να μάθουν… Η Θεσσαλονίκη είναι όμορφη τη νύχτα, όπως και τη μέρα… Και δεν είναι από μόνη της, η πόλη, που το κάνει αυτό. Είναι, κυρίως, οι άνθρωποι της! Χαμογελαστοί, χαρούμενοι, ανοιχτή καρδιά, φιλόξενοι, μια κατηγορία από μόνοι τους.

Ο Κώστας και η Άννυ για μπάνιο, στο Παλιούρι Χαλκιδικής

Από χθες, Κυριακή το πρωί, ο Κώστας και η Άννυ, είναι στη Θεσσαλονίκη. Κι αφού τους καλωσόρισαν οι συγγενείς της Άννυς τους πήραν και πήγαν στο Παλιούρι της Χαλκιδικής, για μπάνιο. Υπέροχη παραλία, με μια άμμο αξιοζήλευτη. Από εδώ θα είναι σήμερα το κομμάτι μας. Διότι ο κόσμος τελικά είναι πολύ μικρός. Αρκεί να το κατανοήσουμε κάποια στιγμή.

Και τι είναι το Παλιούρι; Είναι ένα χωριό του νομού Χαλκιδικής. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Κασσάνδρας της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (πρόγραμμα Καλλικράτης). Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας, αποτελούσε οικισμό του ομώνυμου δημοτικού διαμερίσματος του Δήμου Παλλήνης.

Με βάση την απογραφή πληθυσμού του 2001 οι κάτοικοι είναι 788. Αλλά το καλοκαίρι γίνεται το αδιαχώρητο! Ανάμεσα στα άλλα υπάρχει νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο (Παλιουρίου/Αγ. Παρασκευής), Γυμνάσιο, αγροτικό ιατρείο, Κ.Α.Π.Η, τοπική ομάδα που αγωνίζεται στο νότιο όμιλο στη Β΄ ερασιτεχνική κατηγορία. Εδώ η Άννυ με τη θεία της, Σοφία.

Εκδρομή στο Ναύπλιο με το βανάκι μας και τα παιδιά…

Σχεδόν ολόκληρη τη μέρα μας, χθες, την περάσαμε στο Ναύπλιο. Θέλαμε κι αυτό να το δουν και να το ζήσουν, ο Δημήτρης με τον Άντονη. Κι έτσι βρεθήκαμε από νωρίς στο δρόμο με το βανάκι μας. Παρ’ όλο που οι «βοηθοί» κι εγώ, τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες, επιλέξαμε να σας δείξουμε μόνο πρόσωπα. Όπως εδώ, με τη Σούλα και τους εγγονούς της, έξω από ένα μαγαζί, στο Ναύπλιο.

Ή όπως εδώ, που φωτογραφήθηκε η Άννυ έξω από μια παραδοσιακή ξύλινη πόρτα σε ένα παραδοσιακό αρχοντικό, καθώς επιστρέφαμε στο αυτοκίνητο μας για να φύγουμε. Το ότι περάσαμε καλά μοιάζει, ίσως, υπερβολή να το τονίσω, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Άλλη μια μέρα όλοι μαζί! Τις μετράμε, αφού τα αγόρια την Πέμπτη 31/8, θα είναι τα πρώτα που θα πάρουν το αεροπλάνο της επιστροφής για τον Καναδά.

Και τη γιαγιά Σούλα «έστησαν» για να τη φωτογραφήσουν. Όχι πως δυσκολεύτηκαν, δηλαδή, αφού η παρέα τους της αρέσει… Περνάει ώρες με αστεία μαζί τους. Κι εκείνοι το χαίρονται και είναι ένας ακόμα λόγος, να αγαπούν τη χώρα που ζει. Το Ναύπλιο θα έχει πάντα λόγους να μας εκπλήσσει, όσες φορές κι αν έρθουμε να το επισκεφτούμε. Γι’ αυτό και το αγαπάμε.

Κι εμένα με πήραν φωτογραφία τα αθεόφοβα, κάποια στιγμή που το βλέμμα μου ήταν προσηλωμένο αλλού. Βρισκόμουν στην παραλία από τη μεριά που είναι οι καφετέριες και το Μπούρτζι. Έτσι, για να υπάρχει και η δική μου παρουσία σ’ αυτό το δημοσίευμα, επειδή αυτό θα μείνει για πάντα, όσο δηλαδή είναι το δικό μας «πάντα». Επιστρέψαμε αργά το απόγευμα στη βάση μας.

Επιστροφή Αθήνα, μέσω… Μονεμβασιάς. Το λες και άθλο!

Επιστρέψαμε χθες στη βάση μας, ύστερα από πέντε μέρες στη Μάνη. Κουρασμένοι από το ταξίδι, αλλά γεμάτοι από εμπειρίες. Αν και εμείς με τον Κώστα και την Άννυ είχαμε ξαναπάει στη Μονεμβασιά, οι γονείς ήθελαν να γνωρίσουν τα παιδιά τους, αυτόν τον υπέροχο τόπο. Αγνόησαν λοιπόν το χρόνο, τον κόπο, το κόστος. Και κατά τις 8:30 το πρωί μαζέψαμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε για τη Μονεμβασιά.

Χωρίς άγχος, αλλά με πολύ καλή διάθεση ξεκινήσαμε και κάναμε μια πρώτη στάση για πρωινό για καφέ στον “Φούρνο” του Δυρού, πάνω στο δρόμο. Ωραίοι άνθρωποι, νέα παιδιά με τη γιαγιά τους και με χαμόγελο. Αλλά γι’ αυτό θα κάνω μια άλλη ανάρτηση τις επόμενες μέρες, επειδή το αξίζουν για την αυθεντικότητα τους. Και επειδή μου αρέσουν τέτοιοι άνθρωποι. Το σημερινό όμως σημείωμα έχει φωτογραφίες αποκλειστικά από την Μονεμβασιά.

Επόμενη μικρή στάση στο Γύθειο. Σε όλη τη διαδρομή, ο Κώστας, ο Δημήτρης, η Σούλα και η Άννυ με τροφοδοτούν με φωτογραφίες. Είναι πολλές και όμορφες. Θα τις αξιοποιήσω όλες με τον καιρό… Ή τουλάχιστον τις περισσότερες. Όμως η Μονεμβασιά ήταν που άρεσε σε όλους. Λογικό! Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να βρει κανείς ανθρώπος που να πιστεύει κάτι διαφορετικό, γι’ αυτόν τον μοναδικό τόπο που αξίζει να τον περπατήσει ο καθένας.

Στον αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά, εκδρομή στη Σπάρτη

Η Κυριακή ήταν μέρα εκδρομής! Επισκεφτήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά στην Σπάρτη. Ακάματος οδηγός ο Κώστας με το βανάκι κι εμείς συνταξιδιώτες που μοιραζόμαστε εμπειρίες. Λειτουργήσαμε  όπως όλοι οι περιηγητές. Κόψαμε το εισιτήριο μας και περπατήσαμε στα στενά δρομάκια της βυζαντινής καστροπολιτείας που είναι χτισμένη σε ένα απότομο λόφο, δυσπρόσιτο για τα άτομα με κινητικά προβλήματα,

Δύσκολη ήταν και η ώρα που επιλέξαμε να πάμε. Μέχρι να ξυπνήσουμε όλοι, να φάμε πρωινό, να οργανωθούμε και να ξεκινήσουμε, μεσημέριασε. Είναι και η διαδρομή από τη Μάνη ως εδώ, κατά τη μία το μεσημέρι, φτάσαμε. Παρ’ όλα αυτά περπατήσαμε αρκετή ώρα. Όχι σε όλα τα μέρη, αλλά πήραμε μια καλή γεύση με το να καταλάβουμε τι ήταν, κάποτε, σ’ αυτά τα γκρεμισμένα σπίτια.

Ταξίδι στο χρόνο είναι όλο αυτό. Με αφετηρία τα μέσα του 13ου αιώνα, όταν η καστροπολιτεία του Μυστρά αρχίζει να γεννιέται ως τον 20ο αιώνα που έφυγαν και οι τελευταίοι κάτοικοι και ο χώρος απαλλοτριώθηκε από την πολιτεία για να εγγραφεί ως πολιτιστικό αγαθό στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco. Η ιστορία ζωντανεύει μπροστά σου, μέσα από τις τοποθετημένες επεξηγηματικές πινακίδες της Εφορίας Αρχαιοτήτων Λακωνίας.

Ας πάμε λίγο βόρεια, στην Αναστασιά, του φίλου μας Ηλία

Και καθώς οι ζεστές μέρες γίνονται όλο και πιο ζεστές κι ο Ιούλης αποδεικνύεται φιλόξενος στον «Κλέωντα» και αφιλόξενος σε κάθε ζωντανό οργανισμό που προσπαθεί να επιζήσει σε συνθήκες καύσωνα, μια πρόταση του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι να πάμε προς τα βόρεια, στο χωριό του Ηλία, την Αναστασιά και να ξαποστάσουμε κάτω από τον παχύ ίσκιο της κερασιάς, στην αυλή του. Έτσι κι αλλιώς το θέλει πολύ. Και μερικές φορές απορεί που δεν το τολμούμε. Πόσο μακριά είναι οι Σέρρες από την Αθήνα;

Δυο… ζάλα δρόμος. Μόλις 584 χιλιόμετρα και 5:30 ώρες, αν το αυτοκίνητο τρέχει με μια μέση ταχύτητα 117 χιλιόμετρα την ώρα. Σιγά το πράγμα, δηλαδή! Και με αυτές τις συνθήκες που επικρατούν δε φαντάζομαι ότι θα δυσκολεύονταν άνθρωπος να το κάνει. Τον πειράζω τον Ηλία καμιά φορά που μιλάμε στον Messenger. Του λέω πως θα μας δει μια μέρα, ξαφνικά, στο σπιτικό του και δεν θα πιστεύει στα μάτια του. Μερικές φορές απογοητεύεται. Νομίζει ότι δεν θα γίνει ποτέ. Αλλά κάνει λάθος. Ούτε και ο ίδιος δεν έχει μετρήσει πόσες φορές έχουμε ήδη «πάει» με τα δημοσιεύματα μας στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.

Αν είναι να πάμε τέτοιον καιρό, ξέρουμε πως θα τον βρούμε στον κήπο του. Είτε στις φασολιές του (επάνω φωτογραφία), είτε στις ντοματιές του, που τώρα αναπτύσσονται. Θα είναι εκεί κι αυτός και η Κατερίνα, η γυναίκα του, να καταπιάνονται με ότι γεμίζουν την καρδιά τους, τη γη, τα φυτά, τα ζώα τους. Και να φιλοσοφεί, μ’ αυτό το ιδιότυπο χιούμορ του στον πρωινό καφέ του, όταν όλοι κοιμούνται ακόμα, ανταλλάσσοντας που και που, κάποιες σκέψεις μαζί μου. Αυτός είναι ο Ηλίας και η Αναστασιά, το χωριό που γεννήθηκε, που επέλεξε να περάσει εδώ, με αγαπημένα του πρόσωπα, τα τελευταία του.