Αρχείο κατηγορίας Επικαιρότητα

Με τις υπέροχες φωτογραφίες του διαδικτυακού μας φίλου Παναγιώτη Παναγιωτίδη από τη Θεσσαλονίκη, που δημοσιεύτηκαν στην Ομάδα “Ορεινές Περιπλανήσεις” από την λίμνη Πλαστήρα, τις πιο όμορφες ώρες της μέρας, θέλουμε να καλωσορίσουμε την φθινοπωρινή ισημερία… Να αλλάξουμε λίγο τις εικόνες της πόλης, με την ομορφιά της επαρχίας…

Η ισημερία συμβαίνει δύο φορές τον χρόνο, όταν η γη διέρχεται από τα σημεία τομής της εκλειπτικής (ελλειπτική τροχιά της γης) και του ουράνιου ισημερινού. Στη συγκεκριμένη στιγμή η γραμμή ηλίου – γης είναι κάθετος στον άξονα περιστροφής της γης, με αποτέλεσμα η ημέρα και η νύχτα να έχουν ίση διάρκεια σε οποιοδήποτε σημείο της γήινης επιφάνειας.

Η ισημερία συμβαίνει γύρω στις 20–21 Μαρτίου (εαρινή) και 22–23 Σεπτεμβρίου (φθινοπωρινή). Το όνομα ισημερία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ίσος και ημέρα, ενώ το διεθνές αντίστοιχο όνομα, equinox, προέρχεται από το λατινικό aequus (ίσος) και nox (νύχτα).

Σε πολλές γλώσσες ο αντίστοιχος όρος λεκτικά δεν αναφέρεται στην έννοια της ίσης ημέρας αλλά της ίσης νύχτας κυρίως λόγω της λατινικής προέλευσης του (λατινικά aequinoctium). Οι ισημερίες συμβαίνουν μεταξύ των ηλιοστασίων, του χειμερινού ηλιοστασίου και θερινού ηλιοστασίου.

Μας αρέσει να γνωρίζουμε την Αθήνα. Ζούμε εδώ και θέλουμε να την γνωρίζουμε σαν πόλη. Ελάτε να σας πάμε σήμερα στη Στοά Πεσμαζόγλου γνωστή και ως Στοά Πρωία, όπως λεγόταν παλιά λόγω της παλιάς εφημερίδας «Πρωία» που ίδρυσε ο Στέφανος Πεσμαζόγλου, γιος του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, κάπου κοντά στο ’40. Εδώ η είσοδος από την οδό Πανεπιστημίου. Σε κάποιους από τους ορόφους αυτού του κτιρίου “γεννήθηκε” και η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ διεκδικώντας να γίνει η εφημερίδα των συντακτών. Δεν τα κατάφερε.

Σήμερα, ωστόσο, φιλοξενεί το εστιατοριάκι «Στοά Πρωία». «Παλιά το κτίριο ήταν διαφορετικό. Υπήρχε εσωτερική στρογγυλή αυλή» μας λέει ο ιδιοκτήτης του, Ζήκος Παναγιώτης. «Η στοά αυτή είναι μουσικόφιλη. Υπάρχει το κατάστημα του Νάκα με τα μουσικά όργανα, το μαγαζί του Ξυλούρη και ένα κατάστημα που πουλάει μόνο βινύλια», μας λέει ο κ. Σπύρος, ιδιοκτήτης του Duck Soup, ενός «cine-παρμένου» μαγαζιού που στεγάζεται στην ίδια στοά.

«Εδώ είναι η γωνιά του Νίκου (σ.σ. Ξυλούρης), 37 χρόνια τώρα. Νοίκιασε το μαγαζί το ’78 για να υπάρχει εδώ η γωνιά του, να έρχονται οι φίλοι του. Το μαγαζί εγκαινιάστηκε το ’79 κι εγώ ήρθα εδώ το ’80», μας λέει η κυρία Ουρανία Ξυλούρη που διατηρεί το δισκοπωλείο εντός της στοάς. «Εδώ είχε το γραφείο του ο Μπάμπης Κωνσταντόπουλος. Ένας τόπος, μια ιστορία…

Έδωσε την πρώτη του ομιλία με το πέρασμα στη μεταπολίτευση και μαζευόταν εδώ κόσμος και του πετούσε νεράντζια (γέλια). Ό,τι είχε βγάλει τότε ο Χατζιδάκις το “Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε” και το είχε παραφράσει ο κόσμος και τραγουδούσε “Μπάμπη, έβγα στο μπαλκόνι”» μας λέει ο κ. Χαρίλαος Νάκας, ιδιοκτήτης του καταστήματος με τα μουσικά όργανα εντός της στοάς. Οι πληροφορίες είναι από ένα δημοσίευμα της ATHENS VOICE για τις στοές της Αθήνας, που δεν είναι και λίγες…

Η Δημοτική Κοινότητα Αρτέμιδας βρίσκεται στην περιοχή με το τοπωνύμιο Λούτσα που προέρχεται από την αρβανίτικη λέξη «λούτσα» δηλαδή υγρός – βαλτώδης τόπος, πιθανότατα εξαιτίας της ύπαρξη λίμνης ή έλους στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται Λίμνη. Ποιος δεν την ξέρει από την εποχή που έχτισε εκεί ένα αυθαίρετο δίπλα στο κύμα για να περνά τα καλοκαίρια του;

Η Άρτεμις (Αρτέμιδα) είναι κωμόπολη και δημοτική κοινότητα του Καλλικρατείου Δήμου Σπάτων – Αρτέμιδος, στα Ανατολικά προάστια της Αθήνας και βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το ιερό της Βραυρώνας όπου λατρευόταν η Άρτεμις, θεότητα του κυνηγιού. Και φυσικά δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτό που ξεκίνησε κάποτε αυθόρμητα. Εξελίσσεται σε μια μεγάλη πόλη, καθώς είναι πολύ κοντά στην Αθήνα και εύκολα προσβάσιμη.

Σήμερα είναι μια από τις μεγαλύτερες σε πληθυσμό περιοχές της ανατολικής Αττικής και μεταλλάσσεται με γρήγορο ρυθμό από παραθεριστική κωμόπολη των Μεσογείων σε τόπο μόνιμης κατοικίας, με εμπορικό και οικονομικό κέντρο τη Λούτσα. Εκεί πήγαμε μια βόλτα χθες… Και ήταν τόσο όμορφη και τόσο ήρεμη, όσο δείχνουν οι φωτογραφίες. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, από το σπίτι μας, μάθαμε τα κακά μαντάτα….

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς… Όπου οι καταστάσεις ανατρέπονται, από τη μια στιγμή στην άλλη και όπου όλα είναι δυνατά να συμβούν. Τα ζουν οι άνθρωποι στη Θεσσαλία που για μια ακόμη φορά δοκιμάζονται από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, χάνοντας ανθρώπινες ζωές και περιουσίες. Το ζήσαμε κι εμείς για πολύ λίγο, την περασμένη Τετάρτη, παίρνοντας απλά μια μικρή γεύση της καταστροφής. Ίσα στα χείλη, ίσα μια ιδέα…

Θα κράτησε, δεν θα κράτησε 5 με 10 λεπτά. Αλλά ήταν τόσο πυκνή η βροχόπτωση που δεν βλέπαμε τίποτα. Και συνοδεύονταν όλο αυτό από αστραπόβροντα! Για πότε η Κλειούς έγινε ένα επικίνδυνος χείμαρρος, ούτε που το καταλάβαμε. Και είχε στην Αλαμάνας και την Ναυπλίου Λαϊκή Αγορά, οπότε οι άνθρωποι φοβήθηκαν και μάζεψαν, οι περισσότεροι, του πάγκους τους, άρον – άρον. Όταν σταμάτησε η βροχή, όλα άλλαξαν. Σα να μην είχαμε ζήσει ποτέ όλα τα παραπάνω.

Αλλά τα ζήσαμε! Ήμασταν έξω στο μπαλκόνι, από όπου και τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το δημοσίευμα και παρακολουθούσαμε φοβισμένοι από τους κεραυνούς και τις αστραπές. Σκέφτομαι τους ανθρώπους στον Κάμπο. Πώς έζησαν την καταστροφή για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια; Τι είναι αυτό που δίνει δύναμη στον άνθρωπο, για να αντέχει και να συνεχίζει να ζει, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα; Ερωτήματα που τριβελίζουν το μυαλό και τη σκέψη, αν και κατά βάθος, τις απαντήσεις τις έχουμε.

Η Google με τους χάρτες της που νόμιζε ότι θα μπορούσε να χαρτογραφήσει τον κόσμο και να τον έχει διαθέσιμο σε όσους προσβλέπουν στις υπηρεσίες της, τα βρήκε σκούρα να μας βρει την παραλία Σκουτάρι, κοντά στο Γύθειο, στη Μάνη, όπου θέλαμε να κάνουμε το μπάνιο μας, χθες. Τελικά, αφού είδαμε κι αποείδαμε, επιστρέψαμε στην παλιά κλασική αξιόπιστη μέθοδο του «ρωτώ και μαθαίνω» και την βρήκαμε στο λεφτό την παραλία…

Και αποδείχτηκε πολύ καλή επιλογή! Η αμμουδιά συνέχιζε και μέσα στη θάλασσα. ΟΙ ξαπλώστρες σε μια ανθρώπινη, λογική τιμή σε όσους δεν χρησιμοποιούσαν την ταβέρνα «Καλαμάκια» και η ίδια υπερυψωμένη, ότι καλύτερο στην ποιότητα των φαγητών της, αλλά και οι τιμές προσεγγίσιμες για μια μεσαία τσέπη. Στα παιδιά άρεσε τόσο που δε βιαστήκαμε να φύγουμε το μεσημέρι. Ήθελαν να κάνουν ένα ακόμα μπάνιο το απόγευμα. Και το έκαναν!

Μ’ άρεσε που στις εφαρμογές μας ενημέρωναν ότι κατά τις πέντε το απόγευμα θα είχαμε έντονα καιρικά φαινόμενα και κεραυνούς. Και τα είχαμε όντως, αλλά χωρίς βροχές δυνατές. Ο καιρός άλλαξε μέσα σε μια ώρα. Το μπάνιο μας φάνταζε λυτρωτικό στο Σκουτάρι. Και ένα ύπνος στην επιστροφή κάλυψε όλες τις ανάγκες μας. Μάλλον θα το είχαμε ανάγκη, δεν εξηγείται αλλιώς.

Ο καπνός και η μυρωδιά του καμένου κάνουν πολύ δύσκολη της κατάσταση, ειδικά για όσους αντιμετωπίζουν αναπνευστικά προβλήματα. Και να, που οι καπνοί σκέπασαν και την Ακρόπολη, ενδεικτικό του μεγέθους που έχει λάβει η φωτιά που κινείται στις πλαγιές της Πάρνηθας, ενώ η μυρωδιά του καμένου, έχει φτάσει μέχρι και τις παραθαλάσσιες περιοχές.

Τα ίδια και στο Περιστέρι. Η φωτογραφία είναι δικιά μας, τραβηγμένη γύρω στις 7:40 το απόγευμα της Τρίτης. Οι πυρκαγιές που μαίνονται σε όλη τη χώρα και καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν στο διάβα τους, προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές, έχουν καλύψει με καπνό τον ουρανό της χώρας, όπως αναφέρει το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Και είναι κάτι που τουλάχιστον το Λεκανοπέδιο Αττικής το ζήσαμε.

Αυτή η φωτογραφία είναι της καλής μας φίλης Λένας, από τη Θεσσαλονίκη. Τα ίδια και χειρότερο κι εκεί… Οι καπνοί από τις μεγάλες φωτιές που πλήττουν τις τελευταίες μέρες την Αλεξανδρούπολη, τη Βοιωτία και την Εύβοια έχουν φτάσει σε πολλές περιοχές της χώρας. Έφτασαν μάλιστα μέχρι το Ωραιόκαστρο απ’ όπου και η φωτογραφία. Ακόμα και στα νησιά του Ιονίου τις διέκρινε κανείς.

Και η Ζαγορά χθες το πρωί φωτογραφημένη από την καλή μας φίλη, Βικτώρια… Χαιρόμαστε που οι άνθρωποι μας λειτούργησαν με… επαγγελματική ευσυνειδησία, θα λέγαμε και ανταποκρίθηκα άμεσα στην έκκληση μας για μια φωτογραφία από τον τόπο τους, σε σχέση με το πρωινό ξημέρωμα. Μια αληθινή δημοσιογραφία, χωρίς κραυγές που αποτυπώνει την σκληρή πραγματικότητα.

Πάντα μου άρεσε η Σαλαμίνα. Παλιότερα, προ Covid-19, πήγαινα ύλη κάθε δίμηνο με αφορμή την έκδοση της εφημερίδας στην Πόπη που μένει εκεί. Εδώ και τρία χρόνια όμως ο «ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» βγαίνει διαδικτυακά, οπότε με την Πόπη συνεννοούμαστε μέσω εφαρμογών και δεν έρχομαι πια. Όμως χθες οργανώσαμε μια ημερήσια εκδρομή με την Άννυ και τα παιδιά στη Σαλαμίνα.

Περάσαμε με το καραβάκι – παντόφλα, από το Πέραμα στη Σαλαμίνα. Κι αφού, φτάνοντας, περιηγηθήκαμε λίγο στο νησί, ψάχνοντας για την «Ηλιαχτίδα» όπου είχαμε πληροφορίες πως θα βρίσκαμε μια όμορφη οργανωμένη παραλία, διαπιστώσαμε πως δεν ήταν αυτό που θα μας άρεσε. Έτσι αλλάξαμε προορισμό και πήγαμε στο «Αίαντας Μπίτς». Εκεί ήταν ωραία…

Είχε φτάσει μεσημέρι πια, οπότε το πρώτο που μας ενδιέφερε όταν το βρήκαμε ήταν να καθίσουμε για φαγητό και μετά όσοι από την παρέα ήθελαν πήγαν για μπάνιο. Και όντως το έκαναν κάποιοι. Εμείς να απολαμβάνουμε τη δροσιά από τους ανεμιστήρες, μετά το γεύμα μας, κάτω από τον ίσκιο του café bar του Αίαντα και να προετοιμάζουμε την ανάρτηση που διαβάζετε με τον τρόμο που εμείς ξέρουμε. Χειρόγραφα.