Ο αέρας του φθινοπώρου είναι γεμάτος από υποσχέσεις. Στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα, από την Κρήτη ως την Εύβοια, ένας πανάρχαιος κύκλος ξεκινά: το λιομάζωμα! Ο φακός του φίλου μου Πέτρου, μας μεταφέρει σε έναν ευβοϊκό ελαιώνα, εκεί όπου η φύση ζωγραφίζει με αντίθεση, καθώς ο ήλιος χαμηλώνει. Στις φωτογραφίες, οι σιλουέτες των δέντρων, σκοτεινές και επιβλητικές, υψώνονται ενάντια σε έναν ουρανό που χάνει σιγά-σιγά το φως του. Είναι αυτές οι στιγμές που η δουλειά της χρονιάς κορυφώνεται.
Τα κλαδιά βαριά από τον καρπό, γίνονται σκιά, μα οι ελιές διακρίνονται, μικρές μαύρες και βιολετί κουκκίδες, που κρατούν μέσα τους όλο το φως του καλοκαιριού. Αυτές οι σκιές δεν είναι σκοτάδι. Είναι προσμονή. Μόνο μία από τις εικόνες φωτίζει πλήρως την αλήθεια: Οι καρποί, πλούσιοι, με χρώματα που τρεμοπαίζουν από το βαθύ βιολετί στο μαύρο, κρέμονται έτοιμοι. Είναι το «χρυσάφι» που θα γίνει το πολύτιμο λάδι, ο θησαυρός της μεσογειακής διατροφής.
Το λιομάζωμα δεν είναι απλώς αγροτική εργασία, είναι μια γιορτή της αντοχής. Η σκληρή δουλειά κάτω από τον ήλιο, η μυρωδιά της φρέσκιας ελιάς, οι φωνές που γεμίζουν τον κάμπο. Είναι η στιγμή που η Εύβοια, όπως και η Κρήτη, προσφέρει τους καρπούς της. Μέσα από τις καλλιτεχνικές αυτές φωτογραφίες, ο Πέτρος δεν αποτυπώνει μόνο δέντρα. Αποτυπώνει την ψυχή του ελληνικού τοπίου, την αιώνια σχέση του ανθρώπου με τη γη και την ομορφιά του κύκλου της ζωής, που πάντα, μετά τη σκιά, φέρνει το φως του λαδιού.
