Τι σας έρχεται στο νου όταν ακούτε σαρμαδάκια; Ίσως ένα πιάτο ντολμάδες με αμπελόφυλλα γεμισμένα με ρύζι, κιμά, ξηρούς καρπούς και μυρωδικά. Αλλά μπορεί να είναι και ορφανά. Με σκέτο ρύζι και μυρωδικά. Και γιατί σαρμαδάκια; Διότι έτσι τα λένε στη βόρεια Ελλάδα και ο Ηλίας με την Κατερίνα μένουν στην Αναστασιά των Σερρών, 350 μέτρα υψόμετρο, οπότε έχουν κάθε δικαίωμα να τα λένε έτσι. Κι εμείς το σεβόμαστε!
Μου το είπε χθες τα ξημερώματα σε μια κουβέντα πριν από τις 6, ότι ετοιμαζόταν να πάει στο αμπέλι του να μαζέψει αμπελόφυλλα και να τα βρει η Κατερίνα, όταν ξυπνήσει, για να φτιάξει τα σαρμαδάκια. Το έκανε και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου να πάρει φωτογραφίες, ώστε να το ζήσουμε, σα να ήμαστε κι εμείς εκεί. Ο Ηλίας μάζεψε καμιά διακοσοπενηνταριά φύλλα και ύστερα πήγε και την έπεσε για μεσημεριανό ύπνο, κουρασμένος.
Όταν σηκώθηκε η Κατερίνα τα είχε ετοιμάσει, τα είχε σερβίρει με φέτα όπως τους πρέπει και με γιαούρτι και έστρωσε τραπέζι. Μας κάλεσε κι εμάς να πάμε στο τραπέζι, αλλά η απόσταση από Αθήνα μέχρι την Αναστασιά είναι μεγάλη, οπότε το ξανασκέφτηκα. Και το βρήκα πιο βολικό να γράψω αυτό το κομμάτι και να το διασκεδάσω, οπότε και το έκανα. Τον ευχαριστώ για την άψογη συνεργασία του! Μάλλον μετά από ένα τέτοιο γεύμα θα συνέχισε τον απογευματινό ύπνο του…
