Περπατώντας στην Αθήνα του σήμερα, ανάμεσα σε βιτρίνες που αλλάζουν και κτίρια που μεταμορφώνονται, το βλέμμα μου έπεσε σε μια γωνία της Πλατείας Κάνιγγος. Οδός Κάνιγγος. Η ταμπέλα έγραφε «Η Λειβαδιά – από το 1965». Ξαφνικά, ο θόρυβος της πόλης χάθηκε. Το ημερολόγιο γύρισε 55 χρόνια πίσω. Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’60. Τότε που η Αθήνα ήταν διαφορετική, πιο απλή, και εγώ νέος, με όρεξη για ζωή και άδειες τσέπες.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που στάθηκα σε εκείνη τη γωνία. Δεκαετία του ’70. Μόλις είχα έρθει στην Αθήνα. Παιδαρέλι στα 14-15 μου. Η μυρωδιά από το φρεσκοψημένο κρέας στα κάρβουνα σε τραβούσε από τη μύτη πριν καν στρίψεις στη Γλάδστωνος. Τότε, για εμάς, αυτό ήταν το «καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας». Πέρασε μισός αιώνας και βάλε. Θα περίμενε κανείς πως όλα θα είχαν αλλάξει.
Όμως, μπαίνοντας ξανά στον ίδιο χώρο, ένιωσα πως ο χρόνος είχε κάνει μια εξαίρεση για χάρη της γεύσης. Το μυστικό της «Λειβαδιάς» παραμένει το ίδιο, πεισματικά αναλλοίωτο: Καλό κρέας, απλότητα και εκείνο το γενναιόδωρο, φρέσκο χωριάτικο ψωμί που συνοδεύει κάθε καλαμάκι. Χωρίς περιττές σάλτσες, χωρίς μοντέρνες παρεμβάσεις. Μια γεύση καθαρή, που σέβεται την ιστορία της.
