Θα ακούσατε πολλά για τη χθεσινή μέρα. Λογικό είναι. Μια αργία μέσα στο καλοκαίρι, είναι μια ευκαιρία για χαλάρωση, για σχόλιο και για εκτιμήσεις. Αλλά εγώ σήμερα δεν θα σας μιλήσω γι’ αυτά. Έτσι κι αλλιώς στη χώρα μας όλα αυτά τα έχουν αναδείξει σε… επιστήμη, οι άνθρωποι. Εγώ θα σταθώ σε ένα πρακτικό ζήτημα που μας… απασχόλησε χθες.
Ήταν η πρώτη μέρα στην Αθήνα για μας από την επιστροφή μας. Και η Άννυ είχε όρεξη για ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης, να προσθέσει στο πρωινό της. Ε, φαντάστηκα πως δεν ήταν και τόσο μεγάλη υπερβολή μια τέτοια “απαίτηση”. Ξεκίνησα λοιπόν με τα πόδια για τους φούρνους της γειτονιάς. Δυο έχουμε εκεί μου μένουμε στον Κολωνό. Εκ των υστέρων, με ενημέρωσαν και για έναν τρίτο, όχι πολύ μακριά,
Όπως βλέπετε έχουν χειρόγραφες ή τυπωμένες ανακοινώσεις για τους χρόνους που θα παραμένουν κλειστοί. Και πόσο επιρρεπείς είμαστε στην αντιλογία. Εγώ κατέγραψα απλά μια κατάσταση, χωρίς κανένα σχόλιο και τα σχόλια ήρθαν άμεσα: “Δεν δικαιούνται οι εργαζόμενοι να ξεκουραστούν;” Φυσικά δεν αναφερόμουν σε κάτι τέτοιο. Μιλούσα απλά, για έναν καλύτερο προγραμματισμό.
