Είναι μεσημέρι μιας μέρας του Ιουλίου, στην πλατεία Αττικής. Ο ήλιος καίει δυνατά, όπως μόνο ένα αθηναϊκό καλοκαίρι ξέρει να κάνει. Ο αέρας είναι ζεστός, αλλά μέσα στον ίσκιο των δέντρων, κάτω από τα πυκνά φύλλα, βρίσκεις μια ανάσα. Το φως φιλτράρεται μέσα από τα κλαδιά και πέφτει απαλά πάνω στο χώμα, δημιουργώντας σκιές που χορεύουν με τον άνεμο.
Κάθεσαι σε ένα παγκάκι, ακούς τους ήχους της πόλης να έρχονται πιο μαλακά μέσα από το πράσινο. Μια μικρή παρέα πιο πέρα μιλά ήσυχα, κι ένα λεωφορείο περνά αργά στην άκρη της πλατείας. Το ελαφρύ αεράκι σε χαϊδεύει — είναι αυτό το διακριτικό, δροσιστικό φύσημα που κάνει τη ζέστη να μην σε βαραίνει τόσο. Η Αθήνα δεν σταματά ποτέ, αλλά εδώ, για λίγα λεπτά, όλα μοιάζουν να ησυχάζουν.
Προχωράς πιο μέσα στην πλατεία Αττικής, και το τοπίο συνεχίζει να σου χαρίζει εκείνη την ήσυχη, ξεχασμένη αίσθηση ενός μεσημεριού που κυλά αργά, χωρίς βιασύνη. Το μονοπάτι, ντυμένο με σκιά από τις φυλλωσιές, σε καθοδηγεί ανάμεσα σε δέντρα που στέκουν σαν ήσυχοι παρατηρητές της ζωής της πόλης.
