Μεσημέρι και ο ήχος του σαξοφώνου γέμισε την πλατεία Καπνικαρέα. Ο μουσικός στεκόταν σκυμμένος, με την πλάτη στον τοίχο του παλιού ναού, το πρόσωπό του φωτισμένο απ’ το χρυσαφένιο φως που τρεμόπαιζε στα τζάμια των απέναντι καταστημάτων. Δεν ζητούσε τίποτα. Δεν κοίταζε καν το πλήθος. Έπαιζε για τη μουσική – ίσως και για κάτι πιο παλιό, πιο δικό του. Οι περαστικοί περνούσαν, μα κάποιοι σταματούσαν. Ένα κορίτσι άφησε το κινητό της και κοίταξε τον ουρανό, σαν να καταλάβαινε ξαφνικά ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε. Ένας άντρας με χαρτοφύλακα κοντοστάθηκε, και για λίγα λεπτά ξέχασε την ώρα, τις υποχρεώσεις, τον εαυτό του. Κάποιος άφησε λίγα κέρματα σε μια ανοιχτή θήκη οργάνου – όχι από οίκτο, αλλά από ευγνωμοσύνη. Η μουσική είχε τρόπο να λειαίνει το τραχύ της πόλης. Οι πέτρες της Καπνικαρέας, οι φωνές των παιδιών, το τρίξιμο από τα παλιά παράθυρα – όλα συντονίζονταν για λίγο με το ρυθμό του σαξοφώνου. Κι η Αθήνα, έστω και για μια στιγμή, έμοιαζε πιο τρυφερή, πιο ήσυχη, πιο αληθινή.
