Η οδός Κολοκοτρώνη στην Αθήνα. Ένας δρόμος που τρέχει, ή μάλλον, σέρνεται από την Αθηνάς μέχρι τη Σταδίου. Ένα στενό πέρασμα στην καρδιά της Αθήνας που ζει με τους δικούς του ρυθμούς – έναν ρυθμό που συχνά μοιάζει με αργόσυρτη συμφωνία από κόρνες, θορυβώδεις εξατμίσεις και βιαστικές φωνές. Κοιτάς τις φωτογραφίες και βλέπεις την αλήθεια: το απίστευτο μποτιλιάρισμα. Ένα γκρίζο βαν κολλημένο πίσω από ένα άλλο, μηχανάκια να προσπαθούν να χωρέσουν στα τελευταία εκατοστά του δρόμου, σαν ψάρια σε στενή φιάλη.
Η καθυστέρηση; Δεν μετριέται σε λεπτά, αλλά σε ανάσες υπομονής. Και όμως, η Κολοκοτρώνη είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό “τράφικ”. Είναι η ίδια η ψυχή του αθηναϊκού κέντρου. Ενώ τα αυτοκίνητα είναι ακινητοποιημένα, το πεζοδρόμιο, αυτό το στενό περιθώριο ανάμεσα στα ατσάλινα κουτιά και τα παλιά, ψηλοτάβανα κτίρια, είναι γεμάτο ζωή. Εκεί βρίσκεται το φαρμακείο με τον φωτεινό πράσινο σταυρό – ένα σημάδι ελπίδας μέσα στην κυκλοφοριακή αναρχία.
Δίπλα, κρύβονται τα μικρά, ανεξάρτητα μαγαζιά: vintage ρούχα, design αντικείμενα, βιβλία, καφέ που βγάζουν μυρωδιές οι οποίες διαπερνούν το καυσαέριο. Ο κόσμος στα πεζοδρόμια δεν περιμένει. Περιπλανιέται, ψωνίζει, πίνει τον καφέ του όρθιος, συνομιλεί. Είναι μια αντίφαση: από τη μία, η σύγχρονη αγωνία του οχήματος που αργεί, και από την άλλη, η διαχρονική ραστώνη της πόλης που ζει.
