Δρόμοι που τους περπατάμε, σχεδόν καθημερινά. Στη γειτονιά που μένουμε στον Κολωνό… Συχνά στεκόμαστε σ’ αυτή εδώ τη γωνιά, εκεί που η Άστρους συναντά τη Βασιλικών, έναν μικρό δρομάκο που οδηγεί στη Λένορμαν. Έχει μέσα στην αυλή του, δύο ή τρεις λεμονιές. Και είναι φορτωμένες από λεμόνια. Έτσι ήταν από τότε που το σπίτι ήταν ερείπιο. Το ίδιο είναι και τώρα που οι ιδιοκτήτες του, το έχουν φτιάξει και ανακαινίσει.
Οι λεμονιές είναι από τα δέντρα που μου αρέσουν σε ένα σπίτι. Ο καρπός τους είναι χρήσιμος, σε τόσα φαγητά και τα νοστιμεύει. Έχω κι εγώ μια στο πίσω μπαλκόνι μου, εδώ στην Αθήνα, αλλά τα λεμόνια που βγάζει είναι μετρημένα. Το δοκιμάσαμε και στο χωριό φυτεύοντας μία, μαζί με μία μανταρινιά. Και τον περσινό Δεκέμβρη έκοψα το πρώτο λεμόνι, ύστερα από πέντε χρόνια. Δεν ξέρω τι φταίει. Δεν είμαι ειδικός. Εγώ απλά παρατηρώ τα πράγματα…
Κι αυτή, είναι οδός Τριπόλεως. Ενώνει το λόφο Κολωνού με το ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Δρόμος ήπιας κυκλοφορίας, για να μπορούν να τον περπατούν οι άνθρωποι. Λένε πως ακολουθεί τα αχνάρια του δρόμου που υπήρχε και στην αρχαιότητα. Όπως και να ‘χει κι αν τον έχω περπατήσει, είτε πεζός, είτε εποχούμενος.