Υπάρχουν κάποιες στιγμές που η Αθήνα μοιάζει να ξεχνάει τον εαυτό της. Μετά το πέρασμα της καταιγίδας την Τετάρτη —μιας μέρας γεμάτης γκρίζο, βουητό και τη δύναμη της βροχής που χτυπούσε ανελέητα την άσφαλτο— η επόμενη μέρα, η χθεσινή, ξημέρωσε αλλιώτικη. Στις 10 το πρωί, εκεί που κανονικά ο ήχος από τις κόρνες και η βιασύνη της καθημερινότητας θα έπρεπε να κυριαρχούν, η πόλη θύμιζε κάτι από Δεκαπενταύγουστο σε… κίνηση. Μόνο που η ζέστη του καλοκαιριού είχε αντικατασταθεί από ένα τσουχτερό, καθαρό κρύο. Οι δρόμοι, ακόμα νωποί από τα νερά της προηγούμενης μέρας, λειτουργούσαν σαν καθρέφτες κάτω από το λαμπρό φως του ήλιου. Ο ουρανός, πεντακάθαρος και βαθύς μπλε, δεν άφηνε κανένα ίχνος από τα σύννεφα που μας ταλαιπώρησαν.
Τα συναισθήματα; Περπατώντας στις άδειες λεωφόρους, η αίσθηση ήταν απόκοσμη αλλά και λυτρωτική. Κάτι σπάνιο για μια πρωτεύουσα εκατομμυρίων. Ένα φως που έκανε τα κτίρια, από τη Λεωφόρο Αθηνών μέχρι τα στενά των προαστίων, να δείχνουν πιο όμορφα μέσα στην απλότητά τους. Τα λιγοστά αυτοκίνητα που περνούσαν στη Λένορμαν, φαινόταν λες και είχαν χάσει τον δρόμο τους σε ένα σκηνικό ταινίας. Αυτή η Αθήνα είναι που μας αρέσει. Που δεν την βαριέσαι, δεν είναι προβλέψιμη, αλλά ανατρεπτική.
