Η επιστροφή είναι, μερικές φορές, πιο δύσκολη. Σκέφτεσαι τι έχεις αφήσει πίσω σου, από πού πρέπει να ξαναπιάσεις το κουβάρι, για να ξαναβάλεις τα πράγματα στη σειρά τους, έτσι όπως εσύ ξέρεις… Ας είναι, δεν μου αρέσει να κάνω αρνητικές σκέψεις και δεν θα το κάνω, ούτε σ’ αυτό το σημείωμα. Προτιμώ να μείνω στο ταξίδι, αυτό πάντα έχει ενδιαφέρον.
Με τη Lufthansa λοιπόν από το Βανκούβερ στην Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Το αεροπλάνο μας έμοιαζε πολύ με αυτό της Air Canada, στην υπερατλαντική πτήση από την Αθήνα στο Τορόντο, όταν είχαμε έρθει πριν ένα μήνα. Τρεις θέσεις δεξιά, τέσσερις στο κέντρο και τρεις αριστερά. Με ένα πολύ ευγενικό πλήρωμα και… πολυεθνικούς επιβάτες.
Κάτι διαφορετικό ήταν επίσης ο τρόπος που έδειχνε το ταξίδι μας στη οθόνη στο μπροστινό κάθισμα. Το βλέπετε στις φωτογραφίες. Μερικές φορές νόμιζες πως μας ακολουθούσε μια κάμερα από τον ουρανό, τόσο ρεαλιστική απεικόνιση είχε. Καλό και πλούσιο το γεύμα που προσφέρθηκε και για πρώτη φορά είδα αληθινά μεταλλικά σερβίτσια, πιρούνι, κουτάλι, μαχαίρι.
