
Θυμάμαι, ήταν Κυριακή, σαν σήμερα, την προηγούμενη εβδομάδα στις 11 περίπου το πρωί και βρεθήκαμε στην πλατεία Στάγματος, για καλό σκοπό. Ξαφνικά την ήσυχη Αυγουστιάτικη ραστώνη, τη διέκοψαν οι παράξενοι ήχοι μιας μπάντας. Από τη μεγάλη κάτω πλατεία με τα δέντρα και το σιντριβάνι, ανέβηκα τα σκαλιά για τον μεγάλο δρόμο που περνάει μπροστά από τον Άγνωστο στρατιώτη, όπου και συνάντησα αυτήν την εικόνα.

Κόσμος πολύς! Κυρίως τουρίστες, προσπαθούν να απαθανατίσουν ένα γεγονός που δεν κατάλαβα ποτέ τι αφορούσε. Φαινόταν μπροστά η φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων και πίσω της οι Εύζωνοι σε διάφορες παραλλαγές. Η κυκλοφορία είχε διακοπεί από την τροχαία και άνθρωποι του Δήμου «κρατούσαν» του τουρίστες στα πεζοδρόμια. Τι έκαναν, δεν έμαθα ποτέ και ούτε και με ενδιέφερε να μάθω.

Κράτησα μόνο την παρουσία όλων αυτών των ανθρώπων, ένα πρωινό Κυριακής στην πλατεία Συντάγματος. Για τους τουρίστες όλο αυτό ήταν περίεργο και παράξενο, μια ατραξιόν και προσπαθούσαν όπως κι εγώ, να τραβήξουν εικόνες με το κινητό τους τηλέφωνο. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν έχεις πάντα επιτυχία. Μερικές φορές καταλήγεις σε φωτογραφίες σαν αυτές που τράβηξα κι εγώ. Αλλά είναι όλος αυτός ο χαβαλές που τα κάνει όλα διαφορετικά.
Υπεροχο το κειμενο. Το ποιημα στο τελος μου θύμισε τις γυναικες της γειτονιάς της μητέρας μου που οταν πεθανε τις…