Τη χαίρομαι να τη βλέπω να θέλει να είναι στο σπίτι που γεννηθήκαμε και να μένει εκεί με τον σύζυγό της, τον Νίκο, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Για την σαρκική μου αδελφή λέω, τη Μαλάμω, που, αφού ήρθε στην Αθήνα για να ξεχειμωνιάσει, επέστρεψε στο πατρικό μας, στο σπίτι της για να καλοκαιρέψει.
Της αρέσει εκεί. Έχει μνήμες και καθώς όλοι μεγαλώνουμε, θέλει να ζήσει και να ξαναθυμηθεί όμορφες στιγμές. Γι’ αυτό, συχνά, όποτε ο καιρός και συνθήκες το επιτρέπουν, βγαίνει από το σπίτι και πηγαίνει στα χωράφια. Όπως στην επάνω φωτογραφία, είναι με τον Αγησίλαο στο κήπο τους, στου Γρέγο, που μόλις έχει οργώσει.
Μικροί, στενοί δρόμοι, τσιμεντένιοι για να αποφεύγουν οι άνθρωποι τη λασπουριά τον χειμώνα. Και μετά η ανθισμένη πορτοκαλιά που έχει ακόμα καρπούς πάνω της στα… αζήτητα. Καθαρισμένη όμως από τα χόρτα που την περιβάλλουν και με μια μυρωδιά που “σπάει” μύτες. Η απόλυτη ομορφιά και η ηρεμία του τοπίου.