Ο ήλιος έχει σκεπάσει την πόλη της Αθήνας με μια διάφανη κουβέρτα φωτιάς· τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν τολμά. Οι δρόμοι, άδειοι σαν ξεχασμένες φωτογραφίες, απλώνονται κάτω από τον ουρανό που στάζει φως. Η άσφαλτος τρέμει, τα μπαλκόνια σιωπούν, και τα παλιά πεζοδρόμια έχουν ξεχάσει πια το βήμα του περαστικού.
Στο Κολωνάκι, μόνο οι γάτες έχουν μείνει – νωχελικές, τεμπέλικες βασίλισσες που βασιλεύουν στα σοκάκια. Η Ακρόπολη, μόνη, στέκει σαν μάρτυρας του χρόνου και της ζέστης, ανυποχώρητη, ακίνητη μέσα στην αιωνιότητά της. Ο αέρας μυρίζει πέτρα, σκόνη και βασιλικό που ψήνεται στις γλάστρες. Από κάποιο παράθυρο ακούγεται ένα παλιό ραδιόφωνο να παίζει λαϊκά, σχεδόν σαν ψίθυρος μέσα στη φωτιά.
Είναι παράξενο: η πόλη που δεν ησύχαζε ποτέ, τώρα μοιάζει ιερή. Όχι νεκρή· απλώς… αποτραβηγμένη. Σαν να πήγε να ξαπλώσει λίγο, να ξεχάσει τον εαυτό της, να ιδρώσει ήσυχα κάτω από τον καύσωνα. Και μέσα σε αυτή τη σιωπή, ο Ιούλιος δεν είναι μήνας. Είναι παρουσία. Σαν θεός που περπατά αργά ανάμεσα στα κτίρια, αφήνοντας πίσω του φως και λήθη. Οι τρεις απάνω φωτογραφίες είναι από το Κολωνάκι. Η κάτω από τον Κολωνό…
