Από την ταράτσα του 6ου ορόφου στην οδό Περικλέους, ένα ανοιξιάτικο αθηναϊκό απόγευμα απλώνεται μπροστά σου η Αθήνα από ψηλά. Ο ήλιος πλησιάζει προς τη δύση, χαμηλώνοντας πίσω από τα δυτικά κτήρια, βάφοντας τον ουρανό σε αποχρώσεις πορτοκαλί, ροζ και χρυσαφί. Οι σκιές των πολυκατοικιών μακραίνουν και το φως γίνεται πιο απαλό, σχεδόν κινηματογραφικό.
Η πόλη απλώνεται μπροστά σου σε όλα της τα επίπεδα: οι ταράτσες με τις κεραίες, τα παλιά κτίρια με τις φθαρμένες προσόψεις και πιο μακριά — σαν σκηνικό θεάτρου — η Ακρόπολη στέκεται φωτεινή, λουσμένη στο χρυσό φως του ήλιου. Ο αέρας κουβαλάει ήχους από τη ζωή της πόλης: κορναρίσματα, φωνές, μακρινά γέλια, τον ήχο ενός τροχού από ποδήλατο που περνάει από κάτω.
Από ψηλά, η Αθήνα απλώνεται σαν πέλαγος από πέτρα και φως, με την Ακρόπολη να δεσπόζει στο κέντρο της, περήφανη και αιώνια. Οι δρόμοι μοιάζουν με φλέβες που πάλλονται κάτω από τον αττικό ήλιο, ενώ ο Παρθενώνας ακτινοβολεί τη διαχρονική του μεγαλοπρέπεια. Η πόλη ζει, κινείται, αναπνέει – και όμως, στο βλέμμα που αιχμαλωτίζει το τοπίο από ψηλά, όλα μοιάζουν στιγμιαία ήσυχα, σαν να σταμάτησε ο χρόνος για να υποκλιθεί στην ιστορία.
