Χολαργός. Ένα όνομα συνυφασμένο με τη γαλήνη των βορείων προαστίων της Αθήνας. Ωστόσο, η χθεσινή μας επίσκεψη δεν είχε τον χαρακτήρα μιας χαλαρής βόλτας, αλλά μιας… ανάγκης. Και, παραδόξως, μετατράπηκε σε μια απρόσμενα ευχάριστη εμπειρία. Η αφορμή ήταν το METROPOLITAN GENERAL. Η επιβλητική του είσοδος, με τις ελληνικές και άλλες σημαίες να ανεμίζουν στον φθινοπωρινό αέρα, υποδηλώνει την σοβαρότητα του χώρου.
Παρόλο που το περιβάλλον ενός νοσοκομείου από μόνο του δεν είναι ευχάριστο, ο χώρος γύρω από αυτό αποπνέει ηρεμία. Τα περιποιημένα δέντρα προσφέρουν μια πινελιά πράσινου, κάνοντας την “ανάγκη” λιγότερο πιεστική. Ας ρίξουμε λίγο μια ματιά στην περιοχή. Στους γύρω δρόμους, μακριά από τη φασαρία της Μεσογείων. Εκεί, ο Χολαργός αποκαλύπτει το γνώριμο, οικείο του πρόσωπο. Ένα πυκνόφυλλο πεύκο ρίχνει τη σκιά του στον πεζόδρομο, ενώ ακριβώς δίπλα, η ελληνική πραγματικότητα: μια πινακίδα απαγόρευσης στάθμευσης, κάτω από την πινακίδα για το “Amphibious”.
Οι πολυκατοικίες παρατάσσονται δεξιά, με τα αυτοκίνητα να έχουν καταλάβει το πεζοδρόμιο, μια εικόνα τόσο χαρακτηριστική της Αθήνας. Όμως, η φωτεινότητα και η βλάστηση απαλύνουν το τοπίο.Προχωρώντας, το μάτι μου σταμάτησε σε ένα τυπικό δείγμα της αθηναϊκής αρχιτεκτονικής του ’70 ή ’80. Ένα κτίριο με τα χαρακτηριστικά, φαρδιά μπαλκόνια και τις τέντες σε αποχρώσεις του κίτρινου. Ακόμη και οι φθαρμένες τέντες έχουν μια νοσταλγική γοητεία. Η πυκνή, ζωηρή βλάστηση μπροστά του, σχεδόν “καταπίνει” το κάτω μέρος του κτιρίου, δημιουργώντας μια πράσινη ασπίδα.
