Ο ήλιος έδυε αργά στον αθηναϊκό ουρανό, βάφοντας τον λόφο της Ακρόπολης σε αποχρώσεις του χρυσού και του ροζ. Ο ζεστός αέρας της αυγουστιάτικης απογευματινής ώρας ήταν γεμάτος από το άρωμα του αρχαίου μαρμάρου και των πεύκων που περιέβαλλαν το μνημείο. Η Άννυ και η Κριστίν περπατούσαν σιωπηλά, με τα βήματά τους να αντηχούν ελαφρά στα παλιά λιθόστρωτα μονοπάτια. Η Κριστίν, με το βλέμμα της κολλημένο στον Παρθενώνα, δεν μπορούσε να κρύψει τον θαυμασμό της. «Είναι απίστευτο», ψιθύρισε. «Πόσο μικροί νιώθουμε μπροστά σε όλη αυτή τη μεγαλοσύνη».
Η Άννυ, έχοντας επισκεφτεί ξανά την Ακρόπολη, είχε συνηθίσει τη θέα, αλλά όχι τη μαγεία της. «Ναι», συμφώνησε. «Είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι σαν η ιστορία να σε αγκαλιάζει». Πλησίασαν τον Παρθενώνα, στέκοντας κάτω από τις τεράστιες κολόνες του. Η Κριστίν άγγιξε απαλά το κρύο μάρμαρο, νιώθοντας την υφή του. «Σκέφτομαι τους ανθρώπους που το έχτισαν», είπε. «Τις ζωές τους, τα όνειρά τους. Ήταν σαν να ήξεραν ότι δημιουργούν κάτι αιώνιο».
Η Άννυ έδειξε προς τον ορίζοντα, όπου ο ήλιος βυθιζόταν στη θάλασσα. «Και σκέψου όλους αυτούς που το έχουν δει να στέκεται εδώ για πάνω από 2.500 χρόνια. Αρχαίοι Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί… όλοι είχαν την ευκαιρία να το θαυμάσουν». Καθώς ο ήλιος χανόταν πίσω από τον Σαρωνικό, οι σκιές μεγάλωναν και το μνημείο άρχισε να αποκτά μια μυστικιστική διάσταση. Η Αθήνα άρχισε να ανάβει τα φώτα της, δημιουργώντας ένα μαγικό σκηνικό γύρω από τον ιερό βράχο.
