Το νιώσαμε χθες, καθώς περπατήσαμε την Αποστόλου Παύλου, τον πεζόδρομο… Η βόλτα εκείνη την ώρα της ημέρας, απογευματάκι προς το σούρουπο, είχε τη δική της ξεχωριστή μαγεία. Το φως του δειλινού, που έβαφε τις πλάκες και τα κτίρια με χρυσαφένιες αποχρώσεις, δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα γαλήνης και ρομαντισμού.
Η θέα προς τον Παρθενώνα, ειδικά καθώς ο ήλιος λεδυε, μου θυμίζε την ιστορική σημασία και την ομορφιά της Αθήνας. Οι μυρωδιές από τα δέντρα, οι ήχοι των περαστικών και η χαλαρωτική κίνηση των ανθρώπων πρόσθεταν μια αίσθηση ζεστασιάς και οικειότητας. Ακόμα και χθες που ήταν μια ζεστή, για την εποχή μέρα, προς το βραδάκι είχε υγρασία και ψυχρούλα…
Ήταν σαν ένα μικρό ταξίδι μέσα στην καρδιά της πόλης, αλλά με έναν ρυθμό που σου επέτρεπε να απολαύσεις την κάθε στιγμή. Σε ελκύει κι εσένα αυτός ο περίπατος τόσο έντονα; Νομίζω πως δεν υπάρχει ζωντανός άνθρωπος που θα μπορούσε να απαντήσει αρνητικά σ’ αυτό το ερώτημα. Η αλήθεια είναι πως έχει κάτι το υπέροχο κι εμείς το απολαύσαμε στ’ αλήθεια!
