Από εδώ κόβεις, για να κάνεις τσιμούλια. Εδώ υπήρχε κάποτε ένα λάχανο. Όσοι έχουν ασχοληθεί με το κήπο τους, ξέρουν. Και μη θαρρείτε κι εμένα οι γνώσεις μου πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα είναι από τότε που ως παιδί είχαμε τον κήπο μας, στην Περβόλα. Μνήμες είναι…
Η μάνα μου λοιπόν άφηνε τις ρίζες από το λάχανο, όταν το έκοβε για το τραπέζι μας κι έτσι μπορούσε να κόψει τα τσιμούλια για να κάνει αυτά τα υπέροχα βραστά που τα συνόδευε συνήθως με πατάτες τηγανητές που επίσης βγάζαμε από τον κήπο μας ή ήταν λασηθιώτικες που έφερνε ο πατέρας μου από τις βεντέμες στα πιθάρια.
Κι άμα μας περίσσευαν, πού πάντα περίσσευαν, την άλλη μέρα σκάρωνε ένα νέο φαγητό, το σφουγγάτο ή ομελέτα όπως τη λένε στην Αθήνα. Βέβαια στην ανάρτηση που είδαμε χθες στην Ομάδα ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΛΑΣΙΘΙΟΥ: ΤΟ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, η Μαρία Καρυωτάκη που ανέβασε αυτές τις φωτογραφίες, το… απογειώνει!
Βάζει κι άλλα πράγματα μέσα και γίνεται πολύ νόστιμή! Ωστόσο και οι δικές μου οι μνήμες, αν και πολύ πιο φτωχικό το σφουγγάτο, ήταν από τα καλύτερα πιάτα που γινόταν σχετικά γρήγορα και άρεσε πολύ σε μας τα παιδιά. Να είσαι καλά Μαρία. Δεν γνωριζόμαστε, αλλά η ανάρτηση σου έβαλε “φωτιές” στη μνήμη μου!