Υπάρχουν φυτά που απλώς στολίζουν έναν χώρο, και υπάρχουν και εκείνα που διηγούνται μια ιστορία. Η βουκαμβίλια στο μπαλκόνι των παιδιών ανήκει σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία. Σήμερα, τη βλέπουμε να «θεριεύει», να σκαρφαλώνει με αυτοπεποίθηση στο ξύλινο καφασωτό και να γεμίζει το βλέμμα μας με αυτό το εκρηκτικό κόκκινο χρώμα. Όμως, η διαδρομή της μέχρι εδώ δεν ήταν πάντα ανθισμένη. Όπως κάθε τι πολύτιμο, έτσι και αυτή πέρασε από τις δικές της συμπληγάδες. Υπήρξαν στιγμές που η επιβίωσή της έμοιαζε με στοίχημα. Λίγα φύλλα, αδύναμα κλαδιά και η αίσθηση ότι ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος της.
Ήταν η φάση της δοκιμασίας, εκεί που η φύση μετράει τις αντοχές της. Δύο ήταν οι πρωταγωνιστές που άλλαξαν τη μοίρα της: Ο ήλιος της Αττικής, που αν και σκληρός μερικές φορές, έγινε η πηγή της ζωής της. Η απόφαση να την προστατέψουμε από τον αέρα. Ο άνεμος, που άλλοτε την τσάκιζε, σταμάτησε να είναι απειλή. Βρήκε το «απάνεμο» λιμάνι της και ένιωσε την ασφάλεια που χρειαζόταν για να ριζώσει βαθιά. Η βουκαμβίλια μας δίδαξε πως όταν έχεις τις σωστές βάσεις και την κατάλληλη προστασία, ακόμα και το πιο αδύναμο ξεκίνημα μπορεί να καταλήξει σε έναν θρίαμβο χρωμάτων.”
