Ο οδός Συρράκου, συνδέει δυο πλατείες στα Σεπόλια

Η οδός Συρράκου στα Σεπόλια είναι ένας δρόμος που συνδέει δύο χαρακτηριστικές πλατείες της περιοχής: την πλατεία Κολωνού και την πλατεία Πανταζοπούλου. Η περιοχή των Σεπολίων έχει έντονο αστικό χαρακτήρα, με γειτονιές που διατηρούν την αθηναϊκή ατμόσφαιρα και την ιστορία τους. Μας αρέσει να περπατάμε τέτοιους δρόμους. Με προσοχή, βέβαια, γιατί πάντα καραδοκούν κίνδυνοι…

Πρόκειται για ένα μονόδρομο που διασχίζει μια γειτονιά με έντονο αστικό χαρακτήρα. Στην εικόνα, βλέπουμε έναν ήσυχο δρόμο με δέντρα που σχηματίζουν ένα φυσικό θόλο πάνω από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα. Τα κτίρια με τα μπαλκόνια προσδίδουν μια κλασική αθηναϊκή αίσθηση, ενώ η παρουσία ενός κόκκινου βαν δίνει μια ζωντανή πινελιά στο σκηνικό.

Φέρει το όνομα του ιστορικού χωριού Συρράκου, γνωστού για την πλούσια πολιτιστική του κληρονομιά. Η περιοχή των Σεπολίων έχει βαθιές ρίζες στην αθηναϊκή ιστορία, με αναφορές σε παλιές γειτονιές και κατοίκους που διαμόρφωσαν την τοπική κοινότητα. Πολλές φορές έχουμε προσπαθήσει να το ψάξουμε, αλλά όχι με καλά αποτελέσματα πάντοτε. Το Blob που έχουν φτιάξει κάποιοι άνθρωποι για τα Σεπόλια δίνει κάποιες πληροφορίες.

Φραγκοσυκιές στο λόφο Φιλοπάππου στην Ακρόπολη

Οι φραγκοσυκιές είναι ανθεκτικά φυτά που ευδοκιμούν σε ξηροθερμικά κλίματα, όπως αυτό της Αθήνας. Στον λόφο του Φιλοπάππου, μπορεί κανείς να συναντήσει μικρές φραγκοσυκιές να ξεπροβάλλουν ανάμεσα στα βράχια, προσθέτοντας μια ιδιαίτερη πινελιά στο αττικό τοπίο. Οι καρποί τους, τα φραγκόσυκα, είναι γλυκά και δροσιστικά, ενώ το φυτό χρησιμοποιείται συχνά για φυσικούς φράχτες. Ευχαριστούμε, φίλε Βασίλη, για τη φωτογραφία…
Η άλλη Αθήνα που «κουβαλάμε» καθημερινά μέσα μας…

Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, η σκιά της ακακίας μπλέκεται με τα ίχνη των αιώνων. Ο ήλιος γλιστράει στην Ερμού με τη σπάνια λιγοστή της κίνηση. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε το γιατί, αλλά το ζούμε. Από τα στενά της Πλάκας μέχρι τις πολύβουες λεωφόρους, η πόλη ανασαίνει ιστορία και άνθρωποι από όλο τον κόσμο σπεύδουν να τη γνωρίσουν…

Ανθρώπινοι πεζόδρομοι σαν αυτόν της Σηλυβρίας στα Σεπόλια σε προσκαλούν να περπατήσεις κάτω από τον ίσκιο των δέντρων, μυρίζεις σουβλάκι στις γωνιές και βλέπεις τις πιτσιλιές του αρχαίου και του σύγχρονου να παλεύουν για χώρο. Κάθε βήμα είναι και μια ιστορία, κάθε ματιά και μια ανάμνηση που δε σου ανήκει – αλλά την κουβαλάς.

Και καθώς περπατάς, κάπου ανάμεσα στα παλιά καφενεία και τις πολύχρωμες τοιχογραφίες, νιώθεις πως η πόλη σου μιλά — όχι με λέξεις, αλλά με βλέμματα περαστικών, με τον ήχο της κιθάρας του μουσικού μπροστά από την Καπνικαρέα με τα έντεχνα ροκ που θαυμάζουν οι περαστικοί και αφήνουν πάντα τον οβολό τους στον καλλιτέχνη του δρόμου.

Στου Θραψανού το σπίτι ανθίζουν όμορφα οι βουκαμβίλιες

Στου Θραψανού το πατρικό, εκεί που η πέτρα κρατά ακόμα τη φωνή των παλιών, στέκει το σπίτι μας. Με τους τοίχους στο χρώμα που τους βάψαμε την τελευταία φορά που πήγαμε, πριν δυο χρόνια και τις γλάστρες όσες ζουν ακόμα, γεμάτες χώμα ευλογημένο. Κι εκεί, στην εξωτερική αυλή, σαν παραμύθι που άνθισε, πλέκονται οι δυο βουκαμβίλιες, δεξιά και αριστερά στην είσοδο της εσωτερική αυλής.

Όχι δεν ήταν πάντα εκεί. Δεν είναι μέσα στις μακρινές παιδικές μνήμες μου. Με τη Σούλα τις επιλέξαμε και τις βάλαμε τις μνήμες μου. Θέλαμε να χτίσουμε τις δικές μας μνήμες. Έτσι κι αλλιώς οι δικές μου, οι προηγούμενες ήταν εκεί, ριζωμένες. Το πρώτο φως του πρωινού, το κάλεσμα της μάνας απ’ την αυλή, το γέλιο που ξεχυνόταν μες στο μεσημέρι, καθώς τα τσικάλια μοσχοβολούσαν κι ο πατέρας έπλαθε το χώμα στο εργαστήρι του.

Έτσι λοιπόν οι βουκαμβίλιες δεν ξέρουν πολλά για μένα ή για την ακρίβεια τίποτα. Δεν με είδαν να τρέχω ξυπόλυτος, να σκαρφαλώνω στα παραθύρια, να κρύβομαι απ’ το χρόνο. Και κάθε χρόνο, την άνοιξη, ανθίζουν. Για να μας θυμίζουν το λόγο που τις φυτέψαμε. Πού άντεξαν στο χρόνο και τις αντιξοότητες. Που κάηκαν από την παγωνιά του χιονιά. Και που, να τες ανθισμένες και πάλι!

Παίρνει τα πάνω της, η λεμονιά μας στον ακάλυπτο…

Στον κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας που μένουμε είναι αυτή η λεμονιά. Τη βρήκαμε απ’ όταν ήρθαμε σ’ αυτή την νεόκτιστη τότε, πολυκατοικία. Ποιος τη φύτεψε; Ίσως κάποιος από τους πρώτους ενοίκους της. Αλλά έκτοτε κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτήν Μόνο λίγο νερό της έριχναν κάποιοι συγκάτοικοι. Έτσι μεγάλωσε, άναρχα κι εμείς πήραμε την πρωτοβουλία να την κλαδέψουμε χρησιμοποιώντας κάποιον που ήξερε και ξέρει από αυτά… Την έκοψε πολύ βαθιά. «Το χρειαζόταν», είπε… Υπακούσαμε. Αλλά, δεν το κρύβουμε ότι ανησυχήσαμε. Τώρα ένα μήνα και κάτι, μετά, βλέπουμε να βγάζει βλαστάρια και το χαιρόμαστε…

Πρόωρες καλοκαιρινές εικόνες με ξεραμένα χόρτα

Τα είδαμε κι αυτά! Αποξηραμένα φυτά στη φύση είναι φυτά που έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής τους ή έχουν χάσει την υγρασία τους, λόγω περιβαλλοντικών συνθηκών, όπως έντονη ηλιοφάνεια, ξηρασία ή άνεμος. Τα συναντάμε συχνά σε λιβάδια, αγρούς, βουνά και δάση, κυρίως στο τέλος του καλοκαιριού και το φθινόπωρο. Αλλά να τα βλέπεις όλα αυτά αρχές Μαίου, δεν είναι και πολύ φυσιολογικό…

Χαρακτηριστικά αποξηραμένων φυτών: Χρώμα: Κιτρινωπό, καφέ ή γκριζωπό. Υφή: Ξηρή, τραχιά, συχνά εύθραυστη. Δομή: Διατηρούν συχνά το σχήμα τους (π.χ. στάχυα, σπόροι, άνθη), αλλά είναι σκληρά και χωρίς χυμούς. Όντως όλα αυτά τα είδαμε στο κτήμα με τις ελιές δίπλα στο σπίτι της Νίτσας στην Άνω Αρμυρή Κορινθίας… Και πραγματικά μας έκανε μεγάλη εντύπωση, λόγω της εποχής…

Το ωραίο είναι πως όλα αυτά δεν γίνονται τυχαία, παίζουν και έναν οικολογικό ρόλο, καθώς παρέχουν τροφή και καταφύγιο για μικρούς οργανισμούς. Μάλιστα ορισμένα απελευθερώνουν σπόρους όταν αποξηραίνονται, εξασφαλίζοντας την αναπαραγωγή τους. Και βεβαίως συμβάλλουν στον κύκλο θρεπτικών συστατικών στο έδαφος. Έτσι αντιλαμβανόμαστε πως οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας γίνεται για έναν σκοπό. Εμείς ως άνθρωποι, συχνά, διαταράσσουμε την καλή αυτή σχέση και την αρμονία…

Μια υπόσχεση στο σπίτι, μια συγκίνηση στην καρδιά

Μέσα στη θαλπωρή του σπιτιού τους, στο Νορθ Βανκούβερ, η Χλόη και ο αγαπημένος της Κάιλεν γιόρτασαν τον αρραβώνα τους. Ήταν μια βραδιά ήσυχη, οικογενειακή, γεμάτη συναίσθημα. Από αυτές που δεν χρειάζονται φωνές και μεγάλες γιορτές για να είναι σημαντικές — γιατί η ουσία ήταν εκεί: δύο άνθρωποι που επέλεξαν να πορευτούν μαζί. Mε τις ευλογίες του Ιεχωβά… Νάτο εδώ το ζευγάρι!

Η Σούλα δεν ήταν παρούσα με το σώμα της, αλλά ήταν εκεί — σε κάθε βλέμμα της Χλόης, σε κάθε ζεστή αγκαλιά και ευχή. Γιατί η αγάπη της γιαγιάς δεν γνωρίζει αποστάσεις. Είναι σαν ανάσα που ταξιδεύει με τη σκέψη και φτάνει πάντα εκεί που πρέπει. Και ήταν όλα τόσο ωραία προετοιμασμένα. Δείτε μια σύνθεση με λουλούδια και φωτογραφίες των παιδιών στο παράθυρο!

Ίσως η Σούλα, κάπου ήσυχα, να έκλεισε τα μάτια της και να φαντάστηκε τη σκηνή: τη Χλόη να χαμογελά, να λάμπει, να δίνει μια υπόσχεση ζωής. Και ίσως να δάκρυσε — όχι από λύπη, αλλά από εκείνη τη βαθιά, γεμάτη περηφάνια συγκίνηση που μόνο μια γιαγιά μπορεί να νιώσει. Η τούρτα που έκοψαν οι καλεσμένοι. Και κάτω μια οικογενειακή φωτογραφία…

Επιβεβαιώνω όλα τα αναγραφόμενα του φίλου μου Νίκου γιατί εκείνες τις ώρες ήμασταν μαζί. Η δικιά μου γνώμη είναι ότι....πλέον…