Μας αρέσουν οι απολογισμοί… Παρακολουθούμε και βλέπουμε τη δουλειά  μας και ως αναγνώστες, όχι μόνο ως διαχειριστές, αυτού του site. Αυτός είναι ο πρώτος μήνας στο νέο διαδικτυακό τόπο… Ευχαριστούμε για την υποδοχή!

Ο καιρός φεύγει σαν αέρας… Σαν χθες μου φαίνεται που σχεδιάζαμε με τον Θάνο και και τον Πάνο το πώς θα κάνουμε να λειτουργήσει καλύτερα το νέο site του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, διατηρώντας όμως ως αρχείο και τον παλιό που έχει γράψει ιστορία στο διαδίκτυο.

Δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα, αλλά άμα έχεις καλούς τεχνικούς με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς, όλα μπορούν να γίνουν.

Και το αποτέλεσμα το βλέπετε καθημερινά, εδώ και ένα μήνα. Πιο λευκό, πιο καθαρό, πιο ευανάγνωστο, πιο άμεσο πιο καθαρό σε κάθε είδους συσκευή, είτε αυτή είναι κομπιούτερ, είτε τάμπλετ, είτε απλά κινητό με σύνδεση στο διαδίκτυο.

Η δυσκολία στο εγχείρημα δεν ήταν μόνο τεχνική, αλλά και το πώς θα “πείσουμε” τους φίλους αναγνώστες μας, από τη μια στιγμή στην άλλη θα έπρεπε να βρεθούν σε ένα εντελώς διαφορετικό γραφικό περιβάλλον. Και όμως τους πείσαμε. Κι έχουμε υπομονή, να έρθουν και οι υπόλοιποι.

Αν τον ιστότοπο αυτόν τον βλέπετε από κομπιούτερ με μεγάλη οθόνη, τότε θα δείτε επάνω αριστερά των αριθμό των επισκεπτών μας συνολικά, από την ώρα που βάλαμε τον μετρητή, μερικές μέρες μετά τη λειτουργία του. Ο οποίος θα αυξάνει με τον καιρό και με τα view. Στα κινητά smart εμφανίζεται διαφορετικά. (υπάρχει και φωτογραφία μέσα στο κείμενο για να σας βοηθήσει καλύτερα…)

Φυσικά ένας μετρητής απλός είναι, για να γνωρίζουμε τι θέματα αρέσουν στους αναγνώστες μας, όπως και κάτω από κάθε άρθρο υπάρχει χώρος για σχόλιο. Μας ενδιαφέρει η άποψη σας, η γνώμη σας.

Και βέβαια μας ενδιαφέρει, χωρίς αυτό πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει η αμφίδρομη επικοινωνία; Έτσι κι αλλιώς το site είναι προσωπικό, όπως ας πούμε ένα blog που προσφέρει δωρεάν η Google. Μόνο που εδώ έχουμε μισθώσει σέρβερ, για να μας φιλοξενεί κι έτσι δεν αγχωνόμαστε κάθε φορά που κάνουμε μια ανάρτηση, ούτε για τις λέξεις, ούτε και για τις φωτογραφίες που θα χρησιμοποιήσουμε.

Θέλουμε επίσης να σας ευχαριστήσουμε για τις ευχές σας και για τα καλά σας λόγια που εκφράσατε καθώς παρακολουθήσατε να εκτυλίσσεται μπροστά σας όλη αυτή η αλλαγή… Μερικά από τα σχόλια σας, είναι στην μπάρα αριστερά, στη στήλη.

Κάθε καινούριο σημείωμα μας, «ανεβαίνε» επάνω, αφού πρώτα δοθεί η έγκριση από εμένα. Επειδή, καμιά φορά, υπάρχουν και ψεύτικα ακάου, τόσο ανόητα που νομίζουν ότι μπορούν να προσπεράσουν τα όρια και να ακουστεί δωρεάν η φωνή των διαφημίσεων τους.

Αλλά εμείς επιλέξαμε σκόπιμα, αυτός ο ιστότοπος να είναι απαλλαγμένος από κάθε είδους εμπορική διαφήμιση. Δεν μας ενδιαφέρουν τα έσοδα από μια δράση όπως αυτή εδώ και δεν δείτε ποτέ, προκλητικούς τίτλους που απλά επιδιώκουν πολλαπλό αριθμό views για να το εξαργυρώσουν σε διαφήμιση…

Και συνεχίζουμε!

Δεν γίνεται, δεν περνάει με τίποτα η ώρα τις καλοκαιρινές ζεστές μέρες του Αυγούστου στην Αθήνα. Χρειάζεται τουλάχιστον μετά το απόγευμα να βγεις και να περπατήσεις λίγο. Είναι η μόνη ώρα που καθώς πέφτει ο ήλιος έχει μια κάποια δροσιά. Και το θέλεις όσο τίποτα άλλο, ιδιαίτερα αν φυσάει κι ένα ελαφρό αεράκι.

Συνήθως διαλέγουμε την εύκολη λύση. Να περπατήσουμε στη γειτονιά μας. Μέχρι το ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα ή μέχρι το λόφο του Κολωνού. Αλλά, καμιά φορά πάμε και σε παραλίες, κοντά μας. Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είναι σχετικά προστατευμένο και είμαστε εκεί με το αυτοκίνητο σε 10 λεπτά.

Πήγαμε λοιπόν και δεν το μετανιώσαμε. Κι εγώ, όπως κάνω πάντα, κατέβηκα στα βότσαλα της παραλίας για να φωτογραφήσω από κοντά τον μικρό παφλασμό των κυμάτων και με προσοχή, μην παρεξηγηθώ, τους μικρούς ψαράδες που το πάλευαν με αξιοπρέπεια, αν και όχι και με τόση μεγάλη επιτυχία.

Οι κινήσεις χαλαρές, απόλυτα φυσιολογικές… Πού να φανταστώ ότι, πίσω μου, η Σούλα θα με φωτογράφιζε. Αλλά τελικά τέτοιες φωτογραφίες φυσικές μ΄ αρέσουν… Αποτυπώνουν στιγμές. Ας είναι. Έχουν κι αυτά τα απρόσμενα την πλάκα τους και τη χαρά τους.

Καθίσαμε μέχρι που νύχτωσε. Επιχειρήσαμε να πάμε στο μοναδικό μπαράκι που λειτουργεί εκεί, το REVER, για ένα ποτό, αλλά δεν υπήρχε διαθέσιμο τραπέζι. Ούτε που μας ένοιαξε. Το κάναμε στο μπαλκόνι μας, με την επιστροφή μας, σπίτι. Και το συνοδέψαμε με τον μεζέ που εμείς θέλαμε. Ωραία ήταν!

Τέτοια μικρά πράγματα χρειαζόμαστε μερικές φορές, ιδιαίτερα τις μέρες του καύσωνα στην μεγαλούπολη. Το ζήτημα είναι να το τολμάς. Να κάνεις την πρόταση και να είσαι σε θέση να την υποστηρίξεις και να την υλοποιήσεις μετά.

Το έχουμε πει πολλές φορές, δεν χρειάζεται ο άνθρωπος πολλά και μεγάλα πράγματα για να νιώσει καλά. Αρκεί να κινεί τα νερά και να μην τα αφήνει να λιμνάζουν.

Μπορούμε να το κάνουμε; Και βέβαια, όλοι μπορούμε να το κάνουμε και με χαμόγελο! Κι αυτό παίζει το ρόλο του και είναι σημαντικός. Ας μην το ξεχνάμε και ας προσπαθούμε πάντα να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας.

Ήταν, θυμάμαι 29 Ιουλίου του 2014 και μια τότε ήμουν στο Θραψανό, κάνοντας τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Εκείνη χρονιά, μόνος. Δεν ήταν μαζί μου Λάμπρος, που συνήθως μικρός έρχονταν κοντά μου. Και εκείνη την ημέρα ο Γιάννης, ξάδελφος μου, αδελφός του Γιώργου του θείου Αντίγονου, με κάλεσε στο σπίτι του να περάσουμε μια μέρα μαζί. Πήγα και πέρασα πολύ ωραία. Οι αναμνήσεις από τις φωτογραφίες που είχα δημοσιεύσει στο Facebook τις έφεραν να ξανά μπροστά μου. Και ανάμεσα τους είχε και πολλά δέντρα με καρπούς εποχής από τον κήπο του.

Δεν θυμάμαι αν έγραψα στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ τότε γι’ αυτά. Έριξα μια ματιά στο αρχείο μου και διαπίστωσα ότι όντως έγραψα, μια παρόμοια με τη σημερινή ανάρτηση. Δείτε τη ΕΔΩ. Τυχαία η επιλογή; Καθόλου! Αν και οι μέρες των διακοπών μου φρόντιζα να είναι γεμάτες με θέματα, μερικά πράγματα τα ξεχώριζα πάντα εύκολα. Όπως τα φουτόδεντρα του Γιάννη που τα φωτογράφισα επειδή μου έκαναν μεγάλη εντύπωση και τα χάρηκα πραγματικά. Έγραψα όμως και για τη σπουδαία φιλοξενία του. Δείτε ΕΔΩ τη σχετική ανάρτηση. Κι αυτό δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.

Κι αυτά είναι μήλα, άγουρα, ακόμα, αυτή την εποχή, αλλά αρκετά μεγάλα ώστε να μου διεγείρουν την προσοχή και να τα φωτογραφήσω… Γενικά τα φρούτα μ’ αρέσουν, ιδιαίτερα εκείνα που είναι μεγαλωμένα απλά για ιδιωτική χρήση και δεν ενδιαφέρονται για την ποσότητα ή την εμφάνιση τους παρά μόνο να είναι καλά υγιή. Αυτό θέλω, γι΄ αυτό αν βρεθώ σε τέτοια κατάσταση, μ’ αρέσει να τα σκουπίζω λίγο και να τα τρώω επιτόπου. Δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο αυτό. Η γεύση τους είναι το κάτι άλλο, επειδή είναι μεγαλωμένα αγνά και φυσικά. Υπάρχει άραγε πιο ωραίο από αυτό;