Τίποτα δεν πάει χαμένο. Δείτε ΕΔΩ το αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ με όλα τα δημοσιεύματα από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα…
Τελευταίες Αναρτήσεις:
Οι επισκέπτες μας
Τα δικά σας σχόλια
Το να εκφράζεται κανείς εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είναι πολύ σπουδαίο για
μας που το διαχειριζόμαστε, μας κάνει να χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τις απόψεις σας, τις θέσεις σας, για ζητήματα που το site "σκαλίζει".
Μπορείτε λοιπόν να γράφετε. Μόνο που για να τα δείτε δημοσιευμένα εδώ, θα περιμένετε λιγάκι προκειμένου να… εγκριθούν.
Είναι λογικό να πρέπει να τα δει πρώτα ο διαχειριστής και να απομακρύνει κάποιο, αν -λέμε τώρα- μπορεί να είναι υβριστικό… Απλά πράγματα.
Αλλά θεώρησα ότι έπρεπε να το γνωρίζετε…
Καλημέρα! Και εμείς που είμαστε νησιώτες την θάλασσα, τουλάχιστον εγώ, την βλέπω από μακριά! Όσο για τα άλλα νησιά τα…
Τα κολοκυθόπουλα που τα λέμε εμείς, όντως γίνονται γεμιστά με ρύζι και σάλτσα δετό αυγολέμονο. Γίνονται τυροπιτάκια και η κυρίως…
Τι θα έκανα χωρίς εσένα Δημάκο! Σε ευχαριστώ για όλα όσα έχεις κάνει για μένα, κατά καιρούς, σ' αυτόν τον…
Με γειά το καινούριο σαιτ. Χρειαζόταν αυτή η αλλαγή Νίκο, είναι πάρα πολύ όμορφο και εύχρηστο. Μπράβο.
Η λέξη χειμώνας βγαίνει από την αρχαία ελληνική λέξη χειμών, που με την σειρά του βγαίνει από την λέξη χεῖμα που σήμαινε χειμερινός καιρός, παγωνιά, κρύο. Μεταφορικά, επίσης, σημαίνει ψυχρός καιρός με θύελλα.
Αυτό είναι. Να ζεις το κάθε λεπτό, αν ανασαίνεις τον αέρα και να ευχαριστείς Εκείνον που έδωσε αυτό το δώρο. Και να το εκτιμάς!
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν ή δεν μπορούν να απολαύσουν τίποτα. Ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται πίσω και χάνουν την ουσία, τη ζωή. Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.
Τι είναι αυτό που κάνει δεκτικούς τους ανθρώπους στο καλό, σε μια όμορφη κουβέντα, σε μια παρέα που αξίζει να τη ζήσεις και να την απολαύσεις παρά τις δυσκολίες; Το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτό είναι το μυστικό!
Στην κεντρική σελίδα του αρχείο του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα δείτε αρκετά δημοσιεύματα. Αλλά μπορείτε να τα δείτε και από ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Μακάρι να φτιάξουν τα πράγματα και να περνάμε κάνα δυο μήνες το καλοκαίρι εκεί. Θα μας έκανε καλό, από πολλές απόψεις... Εδώ σε έναν πίνακα ζωγραφικής μιας Γερμανίδας που φιλοξενήσαμε κάποτε. Η υπογραφή λέει, 1992!
Έτσι, συχνά - πυκνά, θα δείτε τέτοιες παρουσιάσεις με δρόμους, πλατείες, γειτονιές, είτε του ιστορικού κέντρου, είτε της περιφέρειας.
Μας αρέσει και το κάνουμε αυτό με χαρά, όπως εδώ που βλέπετε κάτι από την πλατεία Κοραή με τον Λυκαβηττό στο βάθος, από το κέντρο της Αθήνας, το πανεπιστήμιο.
Από εδώ ξεκίνησε τη δράση του, ταπεινά, ο παπά Αντώνης
Την Παρασκευή που μας έρχεται γράφω στο ΡΕΘΕΜΝΟΣ που θα κυκλοφορήσει το Σάββατο, αναλυτικά την άποψη μου και τη γνώμη μου για τον παπά Αντώνη, τον άνθρωπο που είναι πίσω από την “Κιβωτό του Κόσμου”. Και τη γράφω με θάρρος και παρρησία, μιας και τον έζησα και συνεργάστηκα μαζί του, εθελοντικά, πριν από 15 χρόνια περίπου. Τότε ξεκινούσε σεμνά και ταπεινά από αυτό εδώ το στέκι. Το φωτογράφισα χθες και έχει μέσα, ακόμα, μέσα τα πράγματα που είχε και τότε.
Βρίσκεται στην οδό Πύλου, πολύ κοντά με την οδό Πλάτωνος και μάλλον είναι περιουσιακό στοιχείο ή μισθωμένο από το ναό του Αγίου Γεωργίου, στον οποίο τότε ιερουργούσε. Πίσω από τις κλειστές κουρτίνες, διέκρινα πράγματα, καθώς και τη διαμόρφωση του χώρου, όπως ήταν τότε. Αλλά απέξω δεν υπάρχει τίποτα, κάτι που να λέει ότι εκεί στεγάστηκε η πρώτη “Κιβωτός του Κόσμου” τότε που την είχαν πλαισιώσει αποκλειστικά εθελοντές που πρόσφερα με χαρά από το χρόνο τους και την ενέργεια τους για να στηρίξουν το έργο του.
Τότε, που δεν ήταν Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) και στηρίζονταν αποκλειστικά στις δωρεές ανθρώπων με ευαισθησία, τα παιδιά που είχε ήταν λίγα και τα μυαλά του δεν είχαν πάρει αέρα. Ήταν τότε που έμενε σε ένα μικρό δυαράκι με τη σύζυγο του πάνω στην Πλάτωνος, απέναντι από τον ναό και δεν τράβαγε πάνω του την προσοχή του κόσμου, παρά μόνο για καλό. Τότε που έχτιζε με επιμέλεια το προφίλ του ταπεινού ποιμένα, ο οποίος ήταν εκεί για να προσφέρει.
Στη διασταύρωση Αγ. Μελετίου και Κωνσταντινουπόλεως
Σε λίγο θα αποτελούν παρελθόν από την επιφάνεια της γης, αυτές οι σιδηροδρομικές γραμμές. Ήδη έχουν περιορίσει τις δύο γραμμές σε μία, όπως φαίνεται καθαρά στη φωτογραφία. Βέβαια στην Ελλάδα ζούμε και αυτό το “σε λίγο” δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει, αλλά τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Λένε, ότι ο χώρος θα διαμορφωθεί σε πάρκο και θα δοθεί στους κατοίκους.
Και οι γραμμές του τρένου που συνδέουν την Αθήνα με τη Θεσσαλονίκη, ίσως πει κάποιος, από πού θα περάσουν; Τα σχέδια είναι, να γίνει υπογειοποίηση. Και απ’ ότι ακούμε παράλληλα με την επιφάνεια γίνονται κι αυτές οι εργασίες. Το ξέρουμε ότι θα γίνει κάποια στιγμή, αλλά το ζήτημα είναι να το προλάβουμε να το ζήσουμε, όσο είμαστε ζωντανοί. Θα είναι κάτι πολύ ωραίο!
Για την ώρα η όλη κατάσταση βρίσκεται σε μια εγκατάλειψη, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε κι εσείς, Μερικοί, μάλιστα, που δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα του πράγματος, πετούν εκεί τα σκουπίδια τους. Κι εμείς βιαζόμαστε να δούμε όλη αυτή την περιοχή να μεταμορφώνεται σε ένα πνεύμονα πρασίνου. Θα την κρατήσουμε αυτή τη φωτογραφία για τότε…
Ένα πάρκο στη Νέα Ιωνία, και στην πλ. Πάρση, ρημαγμένο
Βρεθήκαμε για δουλειά στη Νέα Ιωνία και περιμένοντας να περάσει λίγο η ώρα, περπατήσαμε σε ένα πάρκο ρημαγμένο κι εγκαταλειμμένο, τουλάχιστον το καφέ που ήταν μέσα σε αυτό. Ψάχνοντας στους χάρτες της Google βρήκα αυτή τη φωτογραφία από το όχι και τόσο μακρινό 2014… Οι υπόλοιπες φωτογραφίες είναι δικές μου. Για να πάρετε μια γεύση του τι σημαίνει εγκατάλειψη.
Δείτε την άλλοτε λιμνούλα μπροστά στο καφέ. Χωρίς νερό, με τα λίγα φυτά μόλις να επιζούν. Συζητώντας με τους κατοίκους εκεί, μας είπαν ότι την ευθύνη την έχει ο Δήμος. Δικιά του περιουσία είναι. Και το μαγαζί αυτό το νοίκιαζε κάπου 6.000 ευρώ το μήνα. Ήρθε κι η κρίση του 2012, πού να αντέξει ο άνθρωπος που το είχε μισθώσει; Τα παράτησε κι έφυγε.
Και τώρα, είναι σ’ αυτή την κατάσταση… Θλίψη σε πιάνει να βλέπεις αυτό το πράγμα. Αιτία; Όπως λένε οι κάτοικοι, ο Δήμος, που αρνείται να βάλει λίγο νερό στο κρασί του, να χαμηλώσει το ενοίκιο και να βρεθεί κάποιος να ενδιαφερθεί να το λειτουργήσει. Αλήθεια, προτιμά να το έχει σ’ αυτή την κατάσταση; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτή τη δημοσιοϋπαλληλική, επικίνδυνη, νοοτροπία.
Τα λουλούδια του φίλου Ηλία, από την Αναστασία Σερρών
Ξέρω πως και ο ίδιος ο Ηλίας και η γυναίκα του, η Κατερίνα, αγαπάνε τα λουλούδια και φροντίζουν πάντοτε ο κήπος τους να έχει εποχιακά φυτά. Όπως αυτά τα χρυσάνθεμα. Και επίσης τους αρέσει να δείχνουν τους κόπους των χεριών τους, οπότε συχνά τα ανεβάζουν στο διαδίκτυο. Δείτε κι άλλα δημοσιεύματα που έχουμε κάνει, κατά καιρούς, για τον Ηλία ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Και καλά κάνει, εδώ που τα λέμε. Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το να έχεις επιλέξει να ζεις σε ένα χωριό της βόρειας Ελλάδας, το χωριό που γεννήθηκες και μεγάλωσες, εν προκειμένω την Αναστασιά Σερρών και να ασχολείσαι με τον κήπο σου και τα ζώα σου; Πώς αλλιώς θα περάσει η καθημερινότητα της ζωής και πώς αλλιώς θα νιώθεις καλά με την επιλογή σου;
Είτε στις γλάστρες, είτε στα παρτέρια, η ομορφιά είναι η ίδια… Και αυτή την εποχή τα χρυσάνθεμα κυριαρχούν. Και το κίτρινο χρώμα κάνει τη ζωή πιο λαμπερή και της δίνει περισσότερο χρώμα, έτσι ώστε να αποκτά νόημα, ακόμα για σ’ αυτή τη συγκυρία με την ακρίβεια και τις οικονομικές δυσκολίες που όλοι περνάμε. Ο Ηλίας, έχει το δικό του όμορφο κόσμο.
Ακαδημία Αθηνών, επιβλητικό κτίριο στο κέντρο της πόλης
Η Ακαδημία είναι μια από τις κεντρικότερες περιοχές της Αθήνας. Βρίσκεται ανάμεσα στην Ομόνοια, στην Πλατεία Κάνιγγος, στα Εξάρχεια και στο Κολωνάκι. Διασχίζεται από τρεις παράλληλες οδούς (Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας). Είναι η πιο πολυσύχναστη περιοχή της Αθήνας και είναι γεμάτη εμπορικά καταστήματα, τράπεζες, υπηρεσίες και πνευματικά ιδρύματα.
H Aκαδημία Aθηνών υπήρξε ο πρώτος ερευνητικός φορέας της χώρας. Στον Iδρυτικό της νόμο, το 1926, η επιστημονική έρευνα περιλαμβάνεται στους σκοπούς της, για την επίτευξη των οποίων προβλέπεται η ίδρυση “Eργαστηρίων επιστημονικής έρευνας” και η ενθάρρυνση και ενίσχυση ερευνών.
Στο πλαίσιο αυτό η Aκαδημία Aθηνών, αμέσως μετά την ίδρυσή της, ενέταξε στους κόλπους της, δύο επιστημονικά αρχεία – κέντρα που λειτουργούσαν ήδη: το Iστορικόν Λεξικόν (ίδρυση 1914) σήμερα Kέντρο Έρευνας των Nεοελληνικών Διαλέκτων και Iδιωμάτων, και το Λαογραφικό Aρχείο (ίδρυση 1918) σήμερα Kέντρο Έρευνας της Eλληνικής Λαογραφίας.
Μνήμη Πολυτεχνείου του 1973. Οι νέοι ανοίγουν δρόμους!
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μαζική και δυναμική εκδήλωση της λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών που έλαβε χώρα στην ελληνική επικράτεια τον Νοέμβριο του 1973. Μέρα μνήμης…
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 19/11/2022
Πέρασαν κιόλας 49 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου… Ήμουν κάπου 18 χρονών, όταν το 1978, επιχειρήσαμε και, κόντρα στις απαγόρευση του λυκειάρχη μας, το γιορτάσαμε για πρώτη φορά στο σχολείο που πηγαίναμε τότε, με ομιλία και έκθεση φωτογραφίας καθώς και τα ηχητικά ντοκουμέντα που κυκλοφορούσαν σε δίσκο. Μόνοι μας, οι μαθητές. Εννοείται ότι δεν ήταν επίσημη αργία. Πήραμε απουσίες, αλλά κανείς δεν μπήκε στην τάξη!
Ήμασταν νέοι, γεμάτοι δύναμη για ζωή Η καρδιά μας φτερούγιζε για ελευθερία και θέλαμε ακόμα να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον αλλάξουμε γρήγορα…
Διαβάζω τώρα, από μια ανακοίνωση της Ανώτατης Γενικής Συνομοσπονδίας Συνταξιούχων Ελλάδας για τη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου: Η εξέγερση των νέων ενάντια στην ξενοκίνητη δικτατορία, καθώς ο αγώνας για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία αποτελούν Εθνικό Ορόσημο.
Οι συνταξιούχοι, όπως σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός, τιμά τους αγώνες για τα ατομικά και τα πολιτικά δικαιώματα. Οι περισσότεροι από εμάς γνώρισαν τις δύσκολες ημέρες της χούντας και στάθηκαν αλληλέγγυοι στους αγώνες των φοιτητών, εάν δεν συμμετείχαν ως Νέοι.
Το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου θα εμπνέει πάντα τους πολίτες για ένα διαφορετικό κόσμο, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και ισχυρή κοινωνία.
Τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα δεν μπορεί παρά να συμβολίζουν και να συνυπάρχουν με τα κοινωνικά. Με αξιοπρέπεια στην εργασία και τη ζωή. Με ευκαιρίες για μόρφωση, πρόοδο και προκοπή, αλλά και διασφάλιση μιας άνετης διαβίωσης στα “στερνά του Βίου”.
Τον αγώνα για αξιοπρέπεια στην Τρίτη ηλικία δίνει καθημερινά η Ανώτατη Γενική Συνομοσπονδία Συνταξιούχων Ελλάδος. Με δράση για ποιότητα ζωής, για ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Με νηφαλιότητα και ψύχραιμα τώρα που όλα τελείωσαν και τα φώτα της γιορτής έσβησαν, ας θυμηθούμε λίγο τα γεγονότα εκείνων των ημερών .
Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του βάναυσου στρατιωτικού καθεστώτος. Οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής, επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου.
Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία».
Οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια και οι εκδηλώσεις κατά του καθεστώτος της Χούντας αυξήθηκαν. Κυρίως στην Αθήνα, αλλά και σε σημεία της επαρχίας, δημιουργήθηκαν συνθήκες εξέγερσης. Από τις 14 μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου (και πιο περιορισμένα μέχρι τις 18) στήθηκαν οδοφράγματα και διεξήχθησαν οδομαχίες μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομίας.
Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου, και ενώ οι διαπραγματεύσεις για ασφαλή αποχώρηση των φοιτητών από το χώρο του Πολυτεχνείου βρίσκονταν σε εξέλιξη, αποφασίστηκε από τη μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρέμισε την κεντρική πύλη. Επίσης, από τα συντρίμμια τραυματίστηκε σοβαρά, με συντριπτικά κατάγματα στα πόδια, η φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου.
Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση συνεχίστηκε ακόμα και μετά την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Μνήμες από τη ζώσα ιστορία. Εγώ ήμουν στην Κρήτη τότε, στο χωριό μου και δεν ήξερα και πολλά πράγματα για όλα αυτά.
Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί στην έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας κρητικής εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ που κυκλοφορεί αύριο Σάββατο 19/11/2022 στα περίπτερα…
Ρόκα της θάλασσας! Την είδαμε στο διαδίκτυο, από το Πήλιο
Η Κακίλη η παράλια (Cakile maritima) με κοινή ονομασία Ρόκα της θάλασσας, ανήκει στην οικογένεια των Σταυροφόρων ή Σταυρανθών (Cruciferae) στην οποία ανήκουν επίσης πολλά γνωστά μας λαχανικά όπως το λάχανο, το κάρδαμο, το ρεπάνι, το σινάπι, η ρόκα κ.ά. Οι φωτογραφίες είναι του Andreas Koutsolampros, δημοσιευμένες στην ομάδα Greek Flora.
Κατανέμεται στις ακτές της Μεσογείου και του Ατλαντικού, ενώ στην Ελλάδα κατανέμεται σε όλες τις παράκτιες περιοχές της χώρας. Αποτελεί ένα αλονιτρόφιλο είδος, από τα χαρακτηριστικά είδη φυτών των αμμοθινών, της ζώνης της κυμαγωγής της ακτογραμμής. Τα είδη αυτά είναι πολύ καλά προσαρμοσμένα στις δύσκολες περιβαλλοντικές συνθήκες που επικρατούν στους αμμόλοφους.
Συνήθως, είναι φυτά ανθεκτικά στις υψηλές μεταβολές αλατότητας, καθώς και στην έλλειψη υγρασίας, ειδικά κατά το θέρος και έχουν πολύ εκτεταμένες και βαθιές ρίζες, ώστε να συγκρατούν το έδαφος και να φθάνουν στο επίπεδο του υδροφόρου ορίζοντα. Δυστυχώς όμως, τα σημεία που αναπτύσσονται, αποτελούν και τα σημεία που επισκέπτονται και δραστηριοποιούνται οι λουόμενοι το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα να απειλούνται όλο και περισσότερο.
Στο εύχομαι Δήμητρα... Καθένα έχει την ομορφιά του, επειδή ότι έφτιαξε ο Θεός είναι ωραίο!