Ο μεσημεριανός ήλιος έλουζε την κάτω πλατεία Συντάγματος με ένα χρυσό φως, ζωγραφίζοντας σκιές που χόρευαν στο πλακόστρωτο. Ο θόρυβος της πόλης, ένα μείγμα από κόρνες, συζητήσεις και το βουητό των τουριστών, έφτανε εδώ κάτω σαν ένας μακρινός ψίθυρος, ελαφρώς σβησμένος από το φύλλωμα των δέντρων. Στο επίκεντρο αυτής της μικρής αστικής όασης στέκονταν αγέρωχες οι γκλεντίτσιες (Gleditsia triacanthos). Ήταν αυτές που τράβηξαν το βλέμμα μου χθες το μεσημέρι. Με τα σύνθετα, πτερωτά φύλλα τους, που τώρα άρχιζαν να παίρνουν τις χρυσαφένιες αποχρώσεις του φθινοπώρου, δημιουργούσαν έναν θόλο από πράσινο και κίτρινο.
Αλλά το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τους ήταν οι τεράστιοι, σκούροι καφέ λοβοί που κρέμονταν βαριά από τα κλαδιά, λες και ήταν κάποιοι αρχαίοι καρποί ενός μαγικού δέντρου. Έμοιαζαν με υπερμεγέθη χαρούπια, ένα θέαμα που δύσκολα το συναντάς στο κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Κάτω από τη σκιά τους, ο ρυθμός της πόλης έδειχνε να επιβραδύνεται. Στα πεζούλια, φοιτητές με ανοιχτά βιβλία, ηλικιωμένοι με εφημερίδες και τουρίστες με χάρτες μοιράζονταν τον ίδιο χώρο, ο καθένας απορροφημένος στη δική του μικρή στιγμή.
Ένα ζευγάρι φιλιόταν κρυφά πίσω από έναν θάμνο, ενώ ένα παιδί προσπαθούσε να πιάσει ένα περιστέρι που πετούσε δίπλα σε μια βρύση. Κάθε φύλλο που έπεφτε απαλά στο έδαφος, κάθε λοβός που κουνιόταν στον ελαφρύ αέρα, έμοιαζε να αφηγείται μια ιστορία. Οι γκλεντίτσιες, σιωπηλοί μάρτυρες, είχαν δει αμέτρητα πρόσωπα, άκουσαν χιλιάδες συζητήσεις, έζησαν δεκαετίες αλλαγών. Χθες, κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού, συνέχιζαν να προσφέρουν τη σκιά τους, ένα καταφύγιο γαλήνης στην καρδιά του αστικού χάους.
