Τηλεφωνικοί θάλαμοι στο West Vancouver!

Τις είδαμε στο δρόμο μας και τις φωτογράφησα… Μια κλασική κόκκινη βρετανική τηλεφωνική καμπίνα (red phone booth). Στο Dundarave Village του West Vancouver, στην περιοχή της Βρετανικής Κολομβίας, στον Καναδά και βρίσκεται ακριβώς έξω από το Delany’s Coffee House. Δεν είχε μέσα τίποτα, άνοιξα σκόπιμα το πορτάκι της, για να δω… Αλλά μου άρεσαν και τις φωτογράφησα…

Αυτές οι καμπίνες έχουν τοποθετηθεί εκεί καθαρά για διακοσμητικούς λόγους, ενισχύοντας την ομορφιά της γειτονιάς και δίνοντας μια νότα βρετανικής αισθητικής στο χωριό Dundarave, το όνομα του οποίου παραπέμπει σε σκωτσέζικο κάστρο. Συχνά τις διακοσμούν ανάλογα με την εποχή ή τις γιορτές. Είναι όντως ένα πολύ όμορφο και φωτογενές θέαμα που αρέσει πολύ στους ντόπιους και στους επισκέπτες!

Από τα γαλάζια νερά του Αιγαίου, στη Ραφήνα…

Το «Superrunner Jet» της Seajets έκοψε τα κύματα, αφήνοντας πίσω του το γαλάζιο του Αιγαίου. Στο κατάστρωμα, η Χλόη και ο Κάιλαν κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, αγναντεύοντας την ακτή της Αττικής να μεγαλώνει. Το γαμήλιο ταξίδι τους στην Ελλάδα έφτανε στο τέλος του, με τελευταίο σταθμό την Άνδρο – ένα νησί που τους χάρισε την ηρεμία και τη γραφική ομορφιά που χρειαζόντουσαν μετά την κοσμοπολίτικη Αθήνα και τις παραλίες της Μήλου και της Κέρκυρας.

Καθώς το πλοίο έδεσε στο λιμάνι της Ραφήνας, όπως φαίνεται στην φωτογραφία, η μεγάλη ράμπα κατέβηκε και ένας ποταμός επιβατών άρχισε να ξεχύνεται από το γκαράζ. Ο Κάιλαν έσπρωχνε τις βαλίτσες τους, ενώ η Χλόη κοιτούσε ανάμεσα στο πλήθος με λαχτάρα. Ήξεραν καλά ποιοι τους περίμεναν. Λίγο μετά, η γιαγιά Σούλα με το αστραφτερό χαμόγελό της και ο Νίκος με τον αέρα του προστάτη της οικογένειας, βρέθηκαν μπροστά τους. Οι αγκαλιές ήταν σφιχτές, γεμάτες τη ζεστασιά της ελληνικής φιλοξενίας και της οικογενειακής αγάπης.

«Καλώς τα παιδιά! Μας λείψατε πολύ!» είπε η γιαγιά Σούλα, παίρνοντας τη Χλόη στην αγκαλιά της. «Πώς ήταν η Άνδρος;» ρώτησε ο Νίκος, φορτώνοντας τις αποσκευές στο αυτοκίνητο. Η Χλόη και ο Κάιλαν αντάλλαξαν ένα χαμόγελο. Το ταξίδι τους ήταν ένα όνειρο, γεμάτο ιστορία, ήλιο, και θάλασσα. Όμως, η στιγμή που τους περίμεναν οι αγαπημένοι τους στο λιμάνι, ήταν η πιο γλυκιά όλων. Γιατί, τελικά, η Ελλάδα δεν είναι μόνο τα νησιά και τα αξιοθέατα.






























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…