Περάσαμε αισίως και τις 35.000 επισκέψεις!

Οι 35.000 επισκέψεις από διαφορετικές I.P. αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό για μας κοινό και συνοδεύονται από έντονα συναισθήματα: Είναι η αναγνώριση ότι ο κόπος, ο χρόνος και η προσπάθεια που επενδύθηκαν στην δημιουργία και συντήρηση του περιεχομένου αυτού του ιστοτόπου, αποδίδουν καρπούς. Το νούμερο αυτό αποτελεί απόδειξη ότι το περιεχόμενο του ιστότοπου έχει ενδιαφέρον και είναι χρήσιμο για ένα μεγάλο και αυξανόμενο κοινό. Λειτουργεί ως ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσει ο δημιουργός του να παράγει υψηλής ποιότητας περιεχόμενο και να θέσει ακόμα μεγαλύτερους στόχους. Η επίτευξη τέτοιων αριθμών δείχνει ξεκάθαρα την ανάπτυξη και την διεύρυνση της εμβέλειας του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.
Ευωδιά γιασεμιού σε ένα μικρό δρόμο του Χολαργού

Είναι εκείνες οι καθημερινές διαδρομές που ξαφνικά μεταμορφώνονται σε μικρές ανακαλύψεις. Στη γωνιά ενός δρόμου στον Χολαργό, ανάμεσα στις πολυκατοικίες και την κίνηση της πόλης, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα θέαμα που μου έκοψε την ανάσα και μου γαλήνεψε την ψυχή. Δεν ήταν απλώς ένας φράχτης. Ήταν ένας καταρράκτης πράσινου που χυνόταν πάνω από το παλιό, σιδερένιο πλέγμα. Και πάνω σε αυτόν τον καταρράκτη, χιλιάδες μικρά, λευκά, αστερόμορφα άνθη: το γιασεμί σε όλο του το μεγαλείο!

Η εικόνα ήταν υπέροχη. Το πυκνό, λαμπερό φύλλωμα δημιουργούσε έναν αδιαπέραστο τοίχο, μια φυσική ασπίδα που έκρυβε την αυλή πίσω της. Αλλά το πιο εντυπωσιακό δεν ήταν αυτό που έβλεπες, αλλά αυτό που ένιωθες. Η ατμόσφαιρα γύρω από αυτόν τον φράχτη ήταν πλούσια, σχεδόν βελούδινη, εμποτισμένη με ένα από τα πιο μεθυστικά αρώματα της ελληνικής φύσης. Το άρωμα του γιασεμιού ήταν τόσο έντονο, τόσο γλυκό, που σε έκανε να σταματήσεις, να κλείσεις τα μάτια και να πάρεις μια βαθιά, γεμάτη ανάσα.

Σε μια εποχή που όλα τρέχουν, αυτό το σημείο ήταν μια σιωπηλή υπενθύμιση της απλής, καθημερινής ομορφιάς. Πώς μια μικρή απόφαση ενός ανθρώπου – να φυτέψει και να φροντίσει αυτό το αναρριχώμενο φυτό – μπορεί να μετατρέψει ένα τσιμεντένιο πεζοδρόμιο σε μια όαση ευωδίας. Αυτή η στιγμή στον Χολαργό δεν ήταν απλώς μια φωτογραφία. Ήταν μια αισθητηριακή εμπειρία, μια υπόσχεση πως ακόμα και μέσα στην πόλη, η φύση έχει τον τρόπο να διεκδικεί τη θέση της. Και μας το υπενθυμίζει με τον πιο γλυκό και μεθυστικό τρόπο.





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…