Αρχική » 2025
Αρχείο έτους 2025
Σταντ με εφημερίδες στη Βοσπόρου, Σεπόλια

Στην εποχή που το scroll-άρισμα έχει αντικαταστήσει το ξεφύλλισμα, και η “είδηση” φτάνει ως push notification στην τσέπη μας, ο έντυπος τύπος περνάει τη δική του κρίση. Οι εφημερίδες, άλλοτε οι βασίλισσες του πρωινού, παλεύουν να βρουν τη θέση τους στον ψηφιακό κόσμο. Και όμως, κάπου στην καρδιά της πόλης, στη Βοσπόρου στα Σεπόλια, υπάρχει ένα μικρό, ταπεινό ψιλικατζίδικο που επιμένει. Δεν είναι απλώς ένα ράφι. Είναι ένα μεταλλικό, τροχήλατο σταντ γεμάτο με το βάρος της μέρας: πρωτοσέλιδα με έντονες γραμματοσειρές, αθλητικές μάχες, πολιτικές αναλύσεις. Είναι η ελάχιστη, αλλά ουσιαστική, πράξη αντίστασης απέναντι στην ψηφιακή λαίλαπα. Το σταντ αυτό, βγαλμένο έξω από την πόρτα του καταστήματος, δεν είναι απλά μια πραμάτεια. Είναι μια πρόσκληση για στάση. Σε καλεί να μην παραλάβεις απλώς το μπουκάλι με το παγωμένο νερό. Σε καλεί να σκύψεις, να ψηλαφίσεις το χαρτί, να διαβάσεις τον πρωτοσέλιδο τίτλο που τραβάει το βλέμμα, πριν αποφασίσεις να το αγοράσεις ή όχι. Σε καλεί να θυμηθείς την ιεροτελεστία του πρωινού: καφές, εφημερίδα.
“Ζεστασιά” και παράδοση στο χωριό Σκλήθρο

Αν η εξωτερική όψη της “Ταβέρνας του Θωμά” στο Σκλήθρο (κοντά στο Νυμφαίο) σας προϊδεάζει για μια αυθεντική γαστρονομική εμπειρία, ο εσωτερικός της χώρος έρχεται να επιβεβαιώσει και να απογειώσει κάθε προσδοκία. Αφήνοντας πίσω την πέτρινη πρόσοψη, ο επισκέπτης περνάει το κατώφλι ενός χώρου που δεν είναι απλώς ένα εστιατόριο, αλλά ένα ζεστό, οικείο σπίτι βγαλμένο από άλλη εποχή. Ο Θωμάς και η οικογένειά του έχουν δημιουργήσει ένα σκηνικό που τιμά την μακεδονική παράδοση και την αρχοντική αισθητική. Δείτε ΕΔΩ το δημοσίευμα που κάναμε.

Οι τοίχοι είναι επενδυμένοι με την τοπική πέτρα, προσδίδοντας στιβαρότητα, αίσθηση μονιμότητας και μια ρουστίκ κομψότητα. Η πέτρα, σε συνδυασμό με το ζεστό ξύλο των πατωμάτων και των οροφών (όπως φαίνεται στην εικόνα 3 με τα εμφανή δοκάρια), δημιουργεί ένα περιβάλλον που σε αγκαλιάζει. Στο κέντρο του χώρου δεσπόζει ένα πέτρινο τζάκι που, ειδικά τους χειμερινούς μήνες, γίνεται η καρδιά της ταβέρνας. Περιτριγυρισμένο από αντίκες, επιβλητικά ξύλινα έπιπλα, και έναν παλιό καθρέφτη με χρυσή κορνίζα, η ατμόσφαιρα μετατρέπεται σε παραμυθένια.

Η επιλογή των επίπλων είναι μοναδική. Θα παρατηρήσετε την αντίθεση: γύρω από στρογγυλά τραπέζια, που προσδίδουν μια αίσθηση πολυτέλειας και άνεσης. Σκούρες, σκαλιστές ξύλινες καρέκλες με δερμάτινα καθίσματα, ιδανικές για μεγάλες παρέες, που ενισχύουν τον παραδοσιακό χαρακτήρα. Ο φωτισμός είναι χαμηλός, ζεστός και προέρχεται από κλασικά κρεμαστά φωτιστικά και επιτραπέζια φωτιστικά με αμπαζούρ. Σίγουρα ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία…

Λουτρά Ωραίας Ελένης, η γαλήνη της θάλασσας

Στην Ελλάδα, η θάλασσα δεν είναι μόνο καλοκαίρι. Είναι μια αδιάκοπη ανάσα, ένας παλμός που αλλάζει ρυθμό με τις εποχές. Όταν πέφτουν τα πρωτοβρόχια και ο αέρας αποκτά εκείνη την αιχμηρή, κρυστάλλινη ψύχρα, οι παραλίες αδειάζουν. Και τότε, αποκαλύπτεται η αληθινή, μεγαλοπρεπής γαλήνη του τοπίου. Το διαπιστώσαμε το περασμένο Σάββατο καθώς είδαμε τη θάλασσα στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, στην Κορινθία, στο δρόμο για την Επίδαυρο…

Εδώ, στην παραλία που κάποτε έβριθε από γέλια και ομπρέλες, βασιλεύει τώρα μια βαθιά, σχεδόν ιερή, σιωπή. Τα βότσαλα, που το καλοκαίρι καίγονταν από τον ήλιο, τώρα είναι δροσερά, πλυμένα και γυαλιστερά από το αλμυρό νερό. Με κάθε μικρό κύμα που σκάει, ακούγεται ένας ψίθυρος, ένας συρτός θρόος – η γλώσσα της θάλασσας που διηγείται ιστορίες χιλιάδων ετών, ανενόχλητη από την ανθρώπινη φασαρία.

Κοιτάξτε την άδεια ακτογραμμή. Οι ξαπλώστρες είναι μαζεμένες, οι ψάθινες ομπρέλες άδειες, μια σκηνή που θυμίζει τέλος θεατρικής παράστασης. Το κρύο είναι αρκετό, ναι, και τυλίγει το τοπίο με μια ασημένια, μελαγχολική ομορφιά. Η κοιλάδα και τα βουνά στο βάθος μοιάζουν πιο κοντά, πιο καθαρά, σαν να τα έπλυνε η χειμωνιάτικη βροχή.
Πέρα από την αρχαιολογία, στα βήματα του Παύλου

Η Κόρινθος ήταν μια κοσμοπολίτικη, πολυπολιτισμική και ιδιαίτερα σημαντική πόλη του αρχαίου και ρωμαϊκού κόσμου—ένα κέντρο εμπορίου και πολιτικής. Αυτά τα γνωρίζει κάθε βιβλίο Ιστορίας. Αυτό που κάνει την εμπειρία μοναδική είναι η σύνδεσή της με τις σελίδες της Αγίας Γραφής και, συγκεκριμένα, με τον Απόστολο Παύλο. Καθώς περπατούσαμε ανάμεσα στα ερείπια, ο ξεναγός μας άρχισε να μας μεταφέρει στο 50-52 μ.Χ., την εποχή που ο Παύλος έφτασε στην Κόρινθο, όπως περιγράφεται στις Πράξεις των Αποστόλων.

Αυτός ο τόπος δεν ήταν απλώς μια αρχαία πόλη—ήταν το σκηνικό όπου ο Απόστολος έζησε, εργάστηκε (ως σκηνοποιός), κήρυξε και δημιούργησε μια από τις πιο σημαντικές πρωτοχριστιανικές κοινότητες. Νιώσαμε ότι βρισκόμαστε ακριβώς εκεί, στην Αγορά (όπως φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία), όπου ο Απόστολος Παύλος λογομάχησε με τους Ιουδαίους και τους Έλληνες, μεταδίδοντας το μήνυμα του Χριστιανισμού. Τα ερείπια σταμάτησαν να είναι απλά “αρχαία” και έγιναν “πραγματικά” και “ζωντανά”.

Στις φωτογραφίες, μπορείτε να δείτε τους επιβλητικούς κίονες του Ναού του Απόλλωνα, ένα σύμβολο της αρχαίας δόξας. Δίπλα σε αυτά τα μνημεία της πολυθεΐας, ο Παύλος έδινε τη δική του μάχη. Στην καρδιά της Αγοράς, βρισκόταν το Βήμα (Bema), μια υπερυψωμένη εξέδρα. Εκεί, ο Ρωμαίος ανθύπατος Γαλλίων απέρριψε τις κατηγορίες των Ιουδαίων εναντίον του Παύλου, δηλώνοντας ότι επρόκειτο για μια εσωτερική θρησκευτική διαμάχη και όχι για έγκλημα κατά του Ρωμαϊκού Δικαίου (Πράξεις 18:12-16).

Αυτή η απόφαση ήταν κομβική, προσφέροντας de facto νομική προστασία στον ανερχόμενο Χριστιανισμό. Κοιτάζοντας τα ερείπια: Βλέπουμε την αρχιτεκτονική της Ρωμαϊκής Κορίνθου (όπως στα ερείπια με τον θόλο), αλλά ακούμε την ηχώ των λόγων του Παύλου. Βλέποντας την πλαγιά του Ακροκόρινθου: Θυμόμαστε τις δύο Επιστολές προς Κορινθίους, όπου ο Παύλος αντιμετώπισε τα προβλήματα, τις διαιρέσεις και την κοσμικότητα της ζωής αυτής της μεγάλης, αλλά προβληματικής, κοινότητας.
21 χρόνια στη σέλα της Vespa μου! Γερνάμε μαζί

Είναι κάτι παραπάνω από ένα δίτροχο. Είναι η αχώριστη συντροφιά μου, η βοηθός που με έχει συντροφεύσει αδιαμαρτύρητα στους δρόμους της πόλης για 21 ολόκληρα χρόνια. Μιλάω για τη Vespa μου, ένα όχημα που αποδεικνύει καθημερινά ότι η αξία ενός αντικειμένου δεν μετριέται μόνο στην τιμή, αλλά κυρίως στον χρόνο, την εξυπηρέτηση και τις αναμνήσεις που χτίζουμε μαζί του. Από την πρώτη στιγμή που την πήρα, ολοκαίνουργια, από το κατάστημα του αγαπημένου μου φίλου, Λευτέρη Θεοδωράκη (τότε στη Μεγάλου Αλεξάνδρου…), ένιωσα ότι αυτή η Vespa ήταν φτιαγμένη για μένα.

Σε αυτά τα 25 χρόνια, η μόνη της απαίτηση ήταν πάντα τα βασικά: λίγα καύσιμα για να συνεχίσει να με πηγαίνει παντού. Μια πραγματική ηρωίδα της καθημερινότητας, που δεν ζητάει τίποτα, πέρα από την αγάπη και τη φροντίδα μου. Για να παραμένει σε τέτοια εξαιρετική κατάσταση, η συντήρηση είναι απαραίτητη. Κάθε έξι μήνες, επισκέπτομαι τον άνθρωπο που μου την πούλησε και την ξέρει καλύτερα από τον καθένα, τον Λευτέρη. Στο συνεργείο του, ΕΛ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ SERVICE, φροντίζει για την αλλαγή λαδιών και φίλτρου λαδιού ‘η ότι άλλο χρειάζεται. Είναι μια ρουτίνα που εξασφαλίζει ότι η Vespa μου θα συνεχίσει να είναι τόσο αξιόπιστη όσο την πρώτη μέρα.

Ο Λευτέρης Θεοδωράκης είναι ο δικός μου Ήρωας! Είναι σπάνιο στις μέρες μας να διατηρείς μια τέτοια σχέση εμπιστοσύνης και ποιότητας εξυπηρέτησης. Τον ευχαριστώ και του εύχομαι να είναι πάντα καλά! Αν έχετε Vespa ΚΑι ψάχνετε για γνήσια ανταλλακτικά, αξεσουάρ, ή έναν τεχνικό που ξέρει πραγματικά τη δουλειά του και σέβεται το δίτροχό σας όσο εσείς, σας συστήνω ανεπιφύλακτα τον Λευτέρη. Η σχέση μου με τη Vespa και το συνεργείο του είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η ποιότητα και η εμπιστοσύνη πάνε χέρι-χέρι.
Βίαντος 7: Ένα σπίτι που άφησαν να πεθάνει…

Η οδός Βίαντος στον Κολωνό είναι μια φλέβα της πόλης, αλλά στο νούμερο 7, ο χρόνος έχει σταματήσει. Εκεί, στέκεται ένα κτίριο όχι απλώς παλιό, αλλά τραυματισμένο. Οι ξεφλουδισμένοι τοίχοι, τα μισοξεραμένα κλαδιά, το αγκαλιάζουν σαν νεκρικά χέρια και η σκουριασμένη, μισάνοιχτη σιδερένια πόρτα, φωνάζουν μια ιστορία αποχώρησης και σιωπής. Αυτή η ανοιχτή πόρτα είναι η πρόκληση. Είναι η ρωγμή στον χρόνο, η πρόσκληση να εισέλθουμε εκεί όπου η ιδιωτική ζωή μετατράπηκε σε δημόσιο ερείπιο.

Μόλις περνάς τη σκουριασμένη εξώπορτα, η πόλη χάνεται. Μένει μόνο η οσμή της υγρασίας, της σκόνης και του μούχλιασμένου ξύλου. Ο εξωτερικός χώρος του ισογείου μοιάζει με κεντρική σκηνή σε ένα έργο που διακόπηκε βίαια. Τα κίτρινα χρώματα των τοίχων, κάποτε ζεστά και φιλόξενα, έχουν γίνει πλέον σκιές. Δύο ανοιχτές, κενές πόρτες οδηγούν σε σκοτεινά δωμάτια – οι πύλες του «πριν». Στη γωνία, μια πολυθρόνα, παραδομένη και σάπια, μαρτυρά την τελευταία ανάπαυση κάποιου.

Και μετά, το παράθυρο… Οι ξύλινες περσίδες, μισάνοιχτες, ίσα που αφήνουν το φως να μπει, αποκαλύπτοντας το χάος: σκουπίδια, σκόνη, και η μαύρη τρύπα ενός εσωτερικού χώρου. Εκεί μέσα, το φως πεθαίνει. Τι έκανε άραγε τους ενοίκους να φύγουν; Σε τέτοια κτίρια, η απάντηση δεν είναι ποτέ μία. Ίσως ήταν η κληρονομιά που έγινε βάρος. Ίσως ήταν ο σεισμός που άφησε σημάδια και φόβο. Ίσως ήταν η οικονομική κρίση που έκανε ασύμφορη την επισκευή. Ή ίσως, και εδώ κρύβεται η ποίηση, ήταν μια ιστορία πιο προσωπική.

Το «Φανάρι του Διογένη» στην όμορφη Πλάκα

Το μνημείο αυτό βρίσκεται στην ιστορική συνοικία της Πλάκας στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στην Πλατεία Λυσικράτους (Οδός Επιμενίδου 3). Επί της αρχαίας Οδού Τριπόδων, η οποία οδηγούσε από την Αγορά στο Θέατρο του Διονύσου και ήταν κάποτε γεμάτη από παρόμοια χορηγικά μνημεία. Η κατασκευή που απεικονίζεται στην φωτογραφία είναι το Χορηγικό Μνημείο του Λυσικράτους (γνωστό και ως «Φανάρι του Διογένη»). Το Μνημείο Λυσικράτους είναι το μοναδικό πλήρως σωζόμενο χορηγικό μνημείο της αρχαιότητας. Κτίστηκε το 335/334 π.Χ. από τον πλούσιο Αθηναίο πολίτη Λυσικράτη για να τιμήσει τη νίκη της χορωδίας που είχε χρηματοδοτήσει (χορηγός) στους δραματικούς αγώνες των Διονυσίων. Το βραβείο της νίκης, ένας χάλκινος τρίποδας, ήταν αρχικά τοποθετημένος στην κορυφή του μνημείου.

Ήταν ένα ήσυχο μεσημέρι του Δεκεμβρίου στην Πλάκα. Ο αέρας ήταν δροσερός, κουβαλώντας τις μυρωδιές από τα ψητά και τα μπαχαρικά της γειτονιάς, μα η διάθεση μας ήταν όμορφη. Είχε μόλις τελειώσει μια πολύωρη βόλτα στα σοκάκια, θαυμάζοντας τα νεοκλασικά και τις ανθισμένες βουκαμβίλιες που ακόμη κρατούν. Το κατάστημα La Pasteria da Vinci στη βιτρίνα του πααρουσίαζε τα χειροποίητα γλυκά και τις σοκολάτες που έλαμπαν κάτω από το απαλό φως. Ο μαυροπίνακας δίπλα στην είσοδο τράβηξε την προσοχή μας. Εκεί, κάτω από την ένδειξη “PLAKA”, μια μεγάλη λίστα με πόλεις και περιοχές απλωνόταν: ΕΡΜΟΥ, ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ, ΚΗΦΙΣΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ακόμη και ΠΑΡΙΣΙ, ΒΕΡΣΑΛΛΙΕΣ. Προφανώς κι εδώ αυτή η φίρμα είχε μαγαζιά…




























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…