Διαφορετικοί εμπορικοί χώροι στην πλατεία…

“FLAGSHIP AMSTERDAM XXX”. Φαίνεται να είναι ένα μικρό κατάστημα με αναμνηστικά, τέχνη ή ίσως ένα γραφείο πληροφοριών/τουριστικό γραφείο. Έχει μια πολύ ζεστή και διακοσμημένη βιτρίνα με πορτοκαλί και λευκά λουλούδια, ένα ποδήλατο διακοσμημένο με λουλούδια, και έναν πίνακα που διαφημίζει ένα βιβλίο ή περιοδικό. Μέσα στη βιτρίνα διακρίνονται πολλές κορνίζες με φωτογραφίες/πίνακες, μια υδρόγειος σφαίρα και κάποια φυλλάδια.

“MAGNA PLAZA SHOPPING CENTRE“. Είναι ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο με εντυπωσιακή νεο-γοτθική αρχιτεκτονική και έντονη, φωτεινή επιγραφή (neon) που τονίζει το όνομα. Η είσοδος έχει ένα φωτισμένο στέγαστρο και αναγράφει: “OPEN 7 DAYS A WEEK” και “OPEN 10:00 – HOURS” (μάλλον λείπει το κλείσιμο). Η γενική αίσθηση είναι πιο μεγαλοπρεπής και εμπορική. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα αντίθεση ανάμεσα σε ένα μικρό, “boutique” κατάστημα και ένα μεγάλο, ιστορικό εμπορικό κέντρο της πόλης του Άμστρενταμ στην Ολλανδία.
Στην καρδιά του Άμστερνταμ, την πλατεία Νταμ

Η πλατεία Νταμ (Dam Square) δεν είναι απλώς μια πλατεία. Είναι το ιστορικό θεμέλιο, ο κεντρικός κόμβος και η ψυχή του Άμστερνταμ της πρωτεύουσας της Ολλανδίας. Κάθε φορά που την επισκέπτεσαι, αισθάνεσαι τον παλμό μιας πόλης που ζει και αναπνέει. Το όνομά της προδίδει την ταπεινή της καταγωγή: Dam στα Ολλανδικά σημαίνει φράγμα. Εκεί, στον ποταμό Άμστελ, τον 13ο αιώνα, ξεκίνησαν όλα. Σήμερα, το σημείο αυτό έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο όπου η Ιστορία συναντά τη σύγχρονη ζωή.

Στις φωτογραφίες βλέπουμε την πλατεία την ώρα που το λυκόφως καλύπτει τον ουρανό. Στο κέντρο δεσπόζει το Εθνικό Μνημείο (Nationaal Monument), ο λευκός οβελίσκος. Κάθε βράδυ, φωτισμένος από τα γύρω κτίρια, στέκεται ως σιωπηλός φρουρός, υπενθυμίζοντας σε ντόπιους και επισκέπτες τους Ολλανδούς που θυσιάστηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γύρω του, η ζωή συνεχίζεται: άνθρωποι περπατούν, τα τραμ διασχίζουν τις ράγες – μια διαρκής κίνηση πάνω σε ένα ιστορικό σκηνικό.

Εδώ το βλέμμα μας πέφτει στο επιβλητικό Βασιλικό Παλάτι (Koninklijk Paleis). Παρόλο που φαίνεται μερικώς καλυμμένο λόγω εργασιών, η κλασική, αυστηρή αρχιτεκτονική του αποκαλύπτει τον ρόλο του ως πρώην Δημαρχείο της Χρυσής Εποχής και σημερινή επίσημη κατοικία του μονάρχη. Δίπλα του, ίσα που διακρίνεται η Νέα Εκκλησία (Nieuwe Kerk), ένα κτίριο-ορόσημο που φιλοξενεί εκθέσεις και βασιλικές τελετές. Εκεί ακριβώς, στην πολυσύχναστη διασταύρωση, όπου οι γραμμές του τραμ διακόπτουν το πεζοδρόμιο, μπορεί κανείς να νιώσει την ένταση του σύγχρονου εμπορικού κέντρου.

Η πλατεία Νταμ στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας

Η επάνω φωτογραφία δείχνει το Εθνικό Μνημείο (Nationaal Monument) που βρίσκεται στην πλατεία Νταμ, το οποίο ανεγέρθηκε προς τιμήν των Ολλανδών θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η κάτω φωτογραφία, με το μεγάλο κίτρινο ξύλινο παπούτσι (κλαμπέτ ή klomp), είναι ένα χαρακτηριστικό ολλανδικό στοιχείο, το οποίο επιβεβαιώνει επίσης ότι βρισκόμαστε στην πρωτεύουσα στην Ολλανδία, στο Άμστερνταμ κοντά σε κάποιο τουριστικό κατάστημα. Με τη βοήθεια φίλων, τις επόμενες μέρες θα δούμε μερικές αναρτήσεις από εδώ… Ξεκινώντας από αυτήν την πλατεία. Ταξιδεύοντας στον κόσμο…

Η φθινοπωρινή ομορφιά της Πάρνηθας που ζήσαμε

Το περπάτημα στα μονοπάτια του Εθνικού Δρυμού αυτή την εποχή είναι μια εμπειρία για όλες τις αισθήσεις. Ο ήλιος, ακόμα δυνατός, ζεσταίνει τους ώμους, αλλά ο αέρας είναι δροσερός και καθαρός, γεμάτος με το άρωμα του πεύκου και της υγρασίας. Όσο ανεβαίνουμε ψηλότερα, το τοπίο αλλάζει. Τα πυκνά, σχεδόν τροπικά, δάση ελάτης δίνουν τη θέση τους σε πιο ανοιχτούς ορίζοντες. Μέσα από τα σκιερά μονοπάτια, όπως αυτό που μας δείχνει η Σοφία με το διακριτικό κίτρινο σημάδι, νιώθεις την αίσθηση του μυστηρίου και της περιπέτειας. Κάθε βήμα σε οδηγεί βαθύτερα σε έναν κόσμο όπου η φύση είναι ο απόλυτος κυρίαρχος.

Η κορυφή, όμως, είναι η ανταμοιβή. Μια πανοραμική αγκαλιά με τον ορίζοντα. Εκεί, η θέα κόβει την ανάσα. Το βλέμμα ταξιδεύει πάνω από τις αλλεπάλληλες κορυφές, που σβήνουν απαλά στο βάθος κάτω από έναν απέραντο γαλάζιο ουρανό. Αυτή η στιγμή, όπου στέκεσαι ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων, ατενίζοντας την απεραντοσύνη, είναι η πεμπτουσία της ορεινής εξόρμησης. Οι φωτογραφίες είναι της φίλης μας Σοφίας που ήταν στην παρέα μας στη βόλτα της περασμένης Τρίτης 28/10/2025 στο Καταφύγιο Μπάφι, στην Πάρνηθα.

Το φθινόπωρο δίνει τη δική του πινελιά: το σκούρο, ζωηρό πράσινο της ελάτης και του πεύκου αρχίζει να πλαισιώνεται από φωτεινές πινελιές του κίτρινου και του κόκκινου. Είναι η μαρτυρία του κύκλου της ζωής, μια ήσυχη, πολύχρωμη μετάβαση. Η Πάρνηθα, δεν είναι απλώς ένα βουνό. Είναι ένας τόπος όπου μπορείς να αποσυνδεθείς, να γεμίσεις τις μπαταρίες σου και να θυμηθείς πόσο μαγική είναι η ελληνική φύση, ακόμα και τόσο κοντά στην πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της χώρας.

Πώς είναι στο καταφύγιο Μπάφι αυτή την εποχή

Το Καταφύγιο Μπάφι στην Πάρνηθα αυτή την εποχή του χρόνου, στα τέλη Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου, προσφέρει μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη εμπειρία, καθώς το βουνό μπαίνει επίσημα στο φθινόπωρο. Λόγω του υψομέτρου (1.160 μέτρα), η θερμοκρασία είναι σημαντικά χαμηλότερη από την Αθήνα. Τις ημέρες με λιακάδα, η ατμόσφαιρα μπορεί να είναι πολύ ευχάριστη, αλλά μόλις πέσει ο ήλιος, η ψύχρα είναι έντονη. Χρειάζονται οπωσδήποτε ζεστά ρούχα, ειδικά για τις απογευματινές ώρες και αν σκοπεύετε να κάνετε πεζοπορία.

Είναι μια από τις καλύτερες εποχές για την Πάρνηθα, καθώς το δάσος αρχίζει να αλλάζει χρώματα. Θα δείτε ένα πανέμορφο μωσαϊκό από πράσινο (έλατα), κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο (φυλλοβόλα δέντρα). Ο αέρας είναι συνήθως καθαρός και δροσερός, γεμάτος με τις μυρωδιές του δάσους και της υγρασίας. Το Καταφύγιο Μπάφι αυτή την εποχή είναι ένα ζωντανό ορεινό κέντρο, με τον κόσμο να απολαμβάνει το μαγευτικό φθινοπωρινό δάσος και τον δροσερό, καθαρό αέρα. Χρειάζεται προσοχή μόνο για τις απότομες αλλαγές του καιρού.

Όταν η κίνηση της Αθήνας ανέβηκε στο βουνό

Η αργία της 28ης Οκτωβρίου έφερε την αναμενόμενη «έξοδο» των Αθηναίων, αλλά αυτή τη φορά ο τελικός προορισμός δεν ήταν μόνο οι εθνικές οδοί! Λόγω του εξαιρετικού, ηλιόλουστου καιρού, ένα μεγάλο μέρος της κυκλοφοριακής κίνησης της πόλης μεταφέρθηκε… στην κορυφή της Πάρνηθας, με επίκεντρο το Καταφύγιο Μπάφι. Οι φωτογραφίες που σας δείχνουμε, είναι χαρακτηριστικές. Η εικόνα της κίνησης και της πολυκοσμίας θύμιζε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, αλλά με ένα εντυπωσιακό, καταπράσινο σκηνικό.

Ο παράδεισος του δάσους… Γεμάτος Αυτοκίνητα! Η ανάβαση προς το Καταφύγιο Μπάφι μετατράπηκε σε μια μικρή δοκιμασία υπομονής. Δρόμοι περικυκλωμένοι από πανύψηλα πεύκα, που υπό άλλες συνθήκες προσφέρουν γαλήνη και δροσιά, ήταν γεμάτοι με παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ακόμα και κατά μήκος του οδοστρώματος. Αυτοκίνητα σταθμευμένα σε σειρά, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για τη διέλευση, με τον ήλιο να λούζει το φθινοπωρινό δάσος.

Πλήρης ο χώρος στάθμευσης του καταφυγίου Ο κύριος χωμάτινος χώρος στάθμευσης ήταν ασφυκτικά γεμάτος, με εκατοντάδες οχήματα να καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή, επιβεβαιώνοντας τη μαζική προσέλευση. Το ίδιο και στην άσφαλτο κοντά ένα χιλιόμετρο πριν και ένα μετά. Χρειάστηκε να περπατήσουμε αρκετά για να βρούμε χώρο και να αφήσουμε το δικό μας αυτοκίνητο. Και φυσικά να πάμε για να το πάρουμε όταν φύγαμε…

Ένας κήπος – ψυχή, στην Αναστασιά Σερρών

Καθώς ο ήχος της βροχής αγγίζει τη σκεπή σαν μια απαλή μελωδία και ο αέρας σιγοψιθυρίζει μέσα στα κλαδιά, ταξιδεύω. Δεν χρειάζεται να πάω μακριά. Ο προορισμός είναι ένας τόπος εσωτερικής χαράς και γαλήνης ψυχής, κι η αφετηρία… Ο κήπος του φίλου μου, του Ηλία, στην Αναστασιά Σερρών. Η φθινοπωρινή μέρα είναι γεμάτη χρώματα που συγκινούν. Τα πολύχρωμα φύλλα των δέντρων βάφουν τον ουρανό, προσφέροντας ένα θέαμα ζεστό και καθησυχαστικό. Ανάμεσα στα πλούσια πράσινα φύλλα, ξεχωρίζουν τα ρόδια, βαθυκόκκινα και στρογγυλά, να κρέμονται βαριά από το δέντρο.

Κάποια από αυτά είναι ήδη σκασμένα, αποκαλύπτοντας τους λαμπερούς, πορφυρούς σπόρους τους. Ο Ηλίας, με το χαμόγελό του, βρίσκεται ακριβώς κάτω από το ρόδι, σαν να είναι ο φύλακας αυτού του μικρού παραδείσου. Η εικόνα του, με φόντο τη γενναιοδωρία της φύσης, είναι μια απόδειξη της ομορφιάς και της απλότητας της ζωής. Κάθε φορά που απολαμβάνω τέτοιες στιγμές, συνειδητοποιώ ξανά την αστείρευτη Αγάπη του Υψίστου Δημιουργού για τον άνθρωπο. Μια αγάπη που δεν έχει όρια, που εκφράζεται μέσα από την τέχνη της Φύσης. Είχε, πράγματι, πολύ γούστο όταν δημιουργούσε κάθε χρώμα, κάθε ήχο, κάθε καρπό.






























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…