Καθώς ο ήχος της βροχής αγγίζει τη σκεπή σαν μια απαλή μελωδία και ο αέρας σιγοψιθυρίζει μέσα στα κλαδιά, ταξιδεύω. Δεν χρειάζεται να πάω μακριά. Ο προορισμός είναι ένας τόπος εσωτερικής χαράς και γαλήνης ψυχής, κι η αφετηρία… Ο κήπος του φίλου μου, του Ηλία, στην Αναστασιά Σερρών. Η φθινοπωρινή μέρα είναι γεμάτη χρώματα που συγκινούν. Τα πολύχρωμα φύλλα των δέντρων βάφουν τον ουρανό, προσφέροντας ένα θέαμα ζεστό και καθησυχαστικό. Ανάμεσα στα πλούσια πράσινα φύλλα, ξεχωρίζουν τα ρόδια, βαθυκόκκινα και στρογγυλά, να κρέμονται βαριά από το δέντρο.
Κάποια από αυτά είναι ήδη σκασμένα, αποκαλύπτοντας τους λαμπερούς, πορφυρούς σπόρους τους. Ο Ηλίας, με το χαμόγελό του, βρίσκεται ακριβώς κάτω από το ρόδι, σαν να είναι ο φύλακας αυτού του μικρού παραδείσου. Η εικόνα του, με φόντο τη γενναιοδωρία της φύσης, είναι μια απόδειξη της ομορφιάς και της απλότητας της ζωής. Κάθε φορά που απολαμβάνω τέτοιες στιγμές, συνειδητοποιώ ξανά την αστείρευτη Αγάπη του Υψίστου Δημιουργού για τον άνθρωπο. Μια αγάπη που δεν έχει όρια, που εκφράζεται μέσα από την τέχνη της Φύσης. Είχε, πράγματι, πολύ γούστο όταν δημιουργούσε κάθε χρώμα, κάθε ήχο, κάθε καρπό.
