Στη “Λειβαδιά”, η γεύση που νίκησε τον χρόνο

Περπατώντας στην Αθήνα του σήμερα, ανάμεσα σε βιτρίνες που αλλάζουν και κτίρια που μεταμορφώνονται, το βλέμμα μου έπεσε σε μια γωνία της Πλατείας Κάνιγγος. Οδός Κάνιγγος. Η ταμπέλα έγραφε «Η Λειβαδιά – από το 1965». Ξαφνικά, ο θόρυβος της πόλης χάθηκε. Το ημερολόγιο γύρισε 55 χρόνια πίσω. Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’60. Τότε που η Αθήνα ήταν διαφορετική, πιο απλή, και εγώ νέος, με όρεξη για ζωή και άδειες τσέπες.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που στάθηκα σε εκείνη τη γωνία. Δεκαετία του ’70. Μόλις είχα έρθει στην Αθήνα. Παιδαρέλι στα 14-15 μου. Η μυρωδιά από το φρεσκοψημένο κρέας στα κάρβουνα σε τραβούσε από τη μύτη πριν καν στρίψεις στη Γλάδστωνος. Τότε, για εμάς, αυτό ήταν το «καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας». Πέρασε μισός αιώνας και βάλε. Θα περίμενε κανείς πως όλα θα είχαν αλλάξει.

Όμως, μπαίνοντας ξανά στον ίδιο χώρο, ένιωσα πως ο χρόνος είχε κάνει μια εξαίρεση για χάρη της γεύσης. Το μυστικό της «Λειβαδιάς» παραμένει το ίδιο, πεισματικά αναλλοίωτο: Καλό κρέας, απλότητα και εκείνο το γενναιόδωρο, φρέσκο χωριάτικο ψωμί που συνοδεύει κάθε καλαμάκι. Χωρίς περιττές σάλτσες, χωρίς μοντέρνες παρεμβάσεις. Μια γεύση καθαρή, που σέβεται την ιστορία της.

Τα μανιτάρια του Αγησίλαου, στο Θραψανό!

Ο Αγησίλαος το έκανε πάλι το θαύμα του! Επέστρεψε στα γνώριμα λημέρια του στο Θραψανό και γύρισε με τα χέρια γεμάτα. Φρέσκα, άγρια μανιτάρια, από τα μέρη που βγαίνουν κάθε χρόνο, ελεγμένα και πεντανόστιμα. Έτοιμα να μεταμορφωθούν στον απόλυτο μεζέ για κρασί. Γιατί τα καλύτερα δώρα της φύσης, είναι αυτά που μοιράζεσαι με καλούς φίλους. Στο Θραψανό, η γη ξέρει να κρατάει τις υποσχέσεις της, αρκεί να ξέρεις πού να ψάξεις. Και ο Αγησίλαος ξέρει.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, πιστός στο φθινοπωρινό του ραντεβού, επισκέφθηκε τα «μυστικά» του περάσματα. Εκείνα τα συγκεκριμένα σημεία που μόνο ένας έμπειρος συλλέκτης γνωρίζει. Και η φύση τον ανταμείψε γενναιόδωρα. Τα μανιτάρια που βλέπετε δεν είναι απλώς μια τυχαία συγκομιδή. Είναι ελεγμένα, σίγουρα και διαλεγμένα με προσοχή και γνώση. Είναι η επιτομή της αγνής τροφής που φτάνει από τους λόφους του χωριού, κατευθείαν στην κουζίνα.
Η κυρία της Κολοκοτρώνη, αποκαλύπτεται…

Περπατώντας στην οδό Κολοκοτρώνη, πίσω ακριβώς από τη βουή της Σταδίου και τη σκιά της Παλαιάς Βουλής, το βλέμμα πέφτει πλέον αναγκαστικά ψηλά. Εκεί που για χρόνια βλέπαμε σκαλωσιές και μουντάδα, τώρα ξεπροβάλλει κάτι φωτεινό. Η Μπενάκειος Βιβλιοθήκη, ξυπνάει… Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους: Οι επιβλητικοί λευκοί κίονες στέκονται πλέον καθαροί μπροστά από τους φρεσκοβαμμένους τοίχους σε έντονη απόχρωση της ώχρας.

Κάτω χαμηλά, οι λαμαρίνες και τα γκράφιτι του εργοταξίου θυμίζουν πως η δουλειά δεν έχει τελειώσει ακόμα, αλλά ψηλά, το κτήριο έχει ήδη αρχίσει να διηγείται την επόμενη μέρα του. Ένα ιστορικό τοπόσημο της Αθήνας ετοιμάζεται να επαναλειτουργήσει, φέρνοντας λίγο ακόμα φως στο κέντρο της πόλης. Με γοργούς ρυθμούς προχωρούν οι εργασίες αποκατάστασης στο ιστορικό κτήριο της Μπενάκειου Βιβλιοθήκης.

Η όψη του κτηρίου, που βρίσκεται στο συγκρότημα της Παλαιάς Βουλής, έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει δραματικά. Όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, η εξωτερική τοιχοποιία έχει αποκατασταθεί και χρωματιστεί με τους χαρακτηριστικούς τόνους του νεοκλασικισμού, ενώ η κιονοστοιχία έχει καθαριστεί, αναδεικνύοντας την αρχιτεκτονική αξία του οικοδομήματος.

Η ιστορία της βουκαμβίλιας του 7ου ορόφου

Στον 7ο όροφο του κτιρίου στη Νίσαιας, ανάμεσα στον αστικό ορίζοντα και τον ήλιο της Μεσογείου, μια βουκαμβίλια αποφάσισε φέτος να διηγηθεί τη δική της ιστορία. Δεν ήταν μια συνηθισμένη βουκαμβίλια. Ήταν η βουκαμβίλια του Κώστα και της Άννυς. Για καιρό, το φυτό μεγάλωνε διακριτικά, σκαρφαλώνοντας στην ξύλινη πέργκολα του μπαλκονιού. Τα φύλλα της ήταν καταπράσινα, υγιή, αλλά τα κόκκινα λουλούδια, τα περίφημα βράκτεια, εμφανίζονταν δειλά, σαν να φοβούνταν το ύψος.

Όμως, φέτος κάτι άλλαξε. Ίσως η αγάπη και η φροντίδα των ιδιοκτητών, ίσως οι ιδανικές συνθήκες του καλοκαιριού. Η βουκαμβίλια άρχισε να ξεχύνεται με μια σπάνια ορμή και ζωντάνια. Καθώς την παρατηρούμε στις φωτογραφίες, βλέπουμε ένα πραγματικό θρίαμβο του κόκκινου. Κάθε κλαδί, κάθε γωνιά της πέργκολας πλημμύρισε από το έντονο, φλογερό της χρώμα. Μετέτρεψε τη λευκή επιφάνεια του τοίχου σε έναν καμβά ζωής και πάθους.

Παυσίλυπο: Τα χρυσαφένια φύλλα της Καρδίτσας

Παρασκευή απόγευμα. Η εβδομάδα τελείωσε και η ανάγκη για αναπνοή είναι επιτακτική. Στην καρδιά της Καρδίτσας, υπάρχει ένα καταφύγιο που το ίδιο του το όνομα αποτελεί υπόσχεση: το πάρκο Παυσίλυπο. Αυτό το απόγευμα, η βόλτα εδώ είναι μια πραγματική «παύση λύπης». Καθώς περπατάμε στα βοτσαλωτά μονοπάτια, ο αέρας είναι δροσερός και μυρίζει χώμα και βρεγμένα φύλλα. Ο χειμώνας έρχεται, αλλά το πάρκο ζει…

Οι εικόνες που αντικρίζουμε είναι σαν πίνακας: Τα ψηλά δέντρα, με τους κορμούς τους ντυμένους με κισσό, υψώνονται προς τον συννεφιασμένο ουρανό, κρατώντας ακόμα τα τελευταία κίτρινα και πράσινα φύλλα. Κάτω, το έδαφος είναι στρωμένο με ένα παχύ χαλί από πεσμένα, χρυσαφένια φύλλα, θυμίζοντας μας πως ο χρόνος κυλά με τον δικό του ρυθμό. Η φύση ετοιμάζεται να κοιμηθεί, αλλά η ομορφιά της είναι στο απόγειο της.

Ακόμα και τώρα, ανάμεσα στους θάμνους, διακρίνουμε τις πινελιές χρώματος από τα χειμωνιάτικα λουλούδια στους κύκλους πρασίνου, μια μικρή αντίσταση στο γκρι του καιρού. Το Παυσίλυπο δεν είναι απλά ένα πάρκο, είναι η συνήθεια της πόλης. Είναι το σημείο συνάντησης, ο τόπος όπου: Τα παιδιά τρέχουν ξέγνοιαστα στην παιδική χαρά. Οι φοιτητές διαβάζουν στα παγκάκια. Τα ζευγάρια κάνουν τον ρομαντικό τους περίπατο. Τα παγώνια, το σήμα κατατεθέν του, κυκλοφορούν περήφανα ανάμεσα στα δέντρα.

Πώς πάνε οι εργασίες στο νέο αεροδρόμιο;

Περίπου 30 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Ηρακλείου, ανάμεσα στο Καστέλι Πεδιάδας και το Αρκαλοχώρι, και εννιά χιλιόμετρα από το χωριό μου Θραψανό, υψώνεται ένα κολοσσιαίο έργο που αναμένεται να μεταμορφώσει ριζικά την Κρήτη. Ο υπό κατασκευή Διεθνής Αερολιμένας Ηρακλείου Κρήτης (ΔΑΗΚ) δεν θα είναι απλώς ένα υπερσύγχρονο αεροδρόμιο, αλλά μια νέα «πύλη» εξωστρέφειας.

Με δυνατότητα υποδοχής άνω των 15 εκατομμυρίων επισκεπτών ετησίως και με συνδέσεις σε δεκάδες χώρες, το νέο αεροδρόμιο αναμένεται να αποτελέσει έναν αεροπορικό κόμβο διεθνούς ακτινοβολίας. Ένα έργο-ορόσημο που θα ενισχύσει καθοριστικά τη δυναμική της Κρήτης, απογειώνοντας την ανάπτυξη και τις τουριστικές δυνατότητες ολόκληρου του νησιού.
Διαβάστε ΕΔΩ ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του Γιάννη Χελιώτη από το CRETALIVE NEWS…
Κάτω από τις γκλεντίτσιες της πλ. Συντάγματος

Ο μεσημεριανός ήλιος έλουζε την κάτω πλατεία Συντάγματος με ένα χρυσό φως, ζωγραφίζοντας σκιές που χόρευαν στο πλακόστρωτο. Ο θόρυβος της πόλης, ένα μείγμα από κόρνες, συζητήσεις και το βουητό των τουριστών, έφτανε εδώ κάτω σαν ένας μακρινός ψίθυρος, ελαφρώς σβησμένος από το φύλλωμα των δέντρων. Στο επίκεντρο αυτής της μικρής αστικής όασης στέκονταν αγέρωχες οι γκλεντίτσιες (Gleditsia triacanthos). Ήταν αυτές που τράβηξαν το βλέμμα μου χθες το μεσημέρι. Με τα σύνθετα, πτερωτά φύλλα τους, που τώρα άρχιζαν να παίρνουν τις χρυσαφένιες αποχρώσεις του φθινοπώρου, δημιουργούσαν έναν θόλο από πράσινο και κίτρινο.

Αλλά το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό τους ήταν οι τεράστιοι, σκούροι καφέ λοβοί που κρέμονταν βαριά από τα κλαδιά, λες και ήταν κάποιοι αρχαίοι καρποί ενός μαγικού δέντρου. Έμοιαζαν με υπερμεγέθη χαρούπια, ένα θέαμα που δύσκολα το συναντάς στο κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Κάτω από τη σκιά τους, ο ρυθμός της πόλης έδειχνε να επιβραδύνεται. Στα πεζούλια, φοιτητές με ανοιχτά βιβλία, ηλικιωμένοι με εφημερίδες και τουρίστες με χάρτες μοιράζονταν τον ίδιο χώρο, ο καθένας απορροφημένος στη δική του μικρή στιγμή.

Ένα ζευγάρι φιλιόταν κρυφά πίσω από έναν θάμνο, ενώ ένα παιδί προσπαθούσε να πιάσει ένα περιστέρι που πετούσε δίπλα σε μια βρύση. Κάθε φύλλο που έπεφτε απαλά στο έδαφος, κάθε λοβός που κουνιόταν στον ελαφρύ αέρα, έμοιαζε να αφηγείται μια ιστορία. Οι γκλεντίτσιες, σιωπηλοί μάρτυρες, είχαν δει αμέτρητα πρόσωπα, άκουσαν χιλιάδες συζητήσεις, έζησαν δεκαετίες αλλαγών. Χθες, κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού, συνέχιζαν να προσφέρουν τη σκιά τους, ένα καταφύγιο γαλήνης στην καρδιά του αστικού χάους.




























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…