Η φάρμα της Αναστασιάς: Μια ιστορία αρμονίας

Στο κτήμα του Ηλία, η πιο εντυπωσιακή παρουσία είναι ο φασιανός του. Με το ιριδίζον φτέρωμά του, που λάμπει σε αποχρώσεις του χαλκού και του σμαραγδιού, μοιάζει με βασιλιάς που περιφέρεται με χάρη. Ο φασιανός είναι ο καλλιτέχνης του αγροκτήματος — ένα ζωντανό κόσμημα που προσθέτει μια νότα άγριας ομορφιάς στο κτήμα του, στην Αναστασία των Σερρών.

Πιο κοντά στο έδαφος, συναντάμε τους πιστούς φύλακες του Ηλία. Τα δύο σκυλιά που επιβλέπουν τα πάντα, ακόμα και κατά τη διάρκεια του φαγητού, όταν είναι δεμένα με τις αλυσίδες τους. Παρόλο που δείχνουν άγρυπνα, μοιράζονται τον ίδιο χώρο, την ίδια λάσπη και τον ίδιο ουρανό με τη μικρή κοινότητα των γατών. Οι γάτες, μια μικρή οικογένεια με την πορτοκαλί, την ασπρόμαυρη και τη μαύρη, κινούνται με την αθόρυβη χάρη των αλεπούδων. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός για το φαγητό.

Με μια αδιαμφισβήτητη αρμονία, σκυλιά και γάτες απολαμβάνουν τα γεύματά τους, αποδεικνύοντας ότι στο κτήμα του Ηλία, υπάρχει χώρος για όλους. Και βέβαια, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι κόκορες και οι κότες. Ο κόκορας (όπως αυτός με το υπέροχο καφετί-μαύρο φτέρωμα) είναι ο πρώτος που ξυπνάει την Αναστασιά, διαλαλώντας την άφιξη της νέας ημέρας. Είναι οι επιβλέποντες που ελέγχουν την αυλή, τσιμπολογούν ανάμεσα στα φυτά και διατηρούν την τάξη στον κόσμο των πουλερικών.
Το χρυσάφι της Εύβοιας, συναντά τη σκιά…

Ο αέρας του φθινοπώρου είναι γεμάτος από υποσχέσεις. Στα νησιά και την ηπειρωτική Ελλάδα, από την Κρήτη ως την Εύβοια, ένας πανάρχαιος κύκλος ξεκινά: το λιομάζωμα! Ο φακός του φίλου μου Πέτρου, μας μεταφέρει σε έναν ευβοϊκό ελαιώνα, εκεί όπου η φύση ζωγραφίζει με αντίθεση, καθώς ο ήλιος χαμηλώνει. Στις φωτογραφίες, οι σιλουέτες των δέντρων, σκοτεινές και επιβλητικές, υψώνονται ενάντια σε έναν ουρανό που χάνει σιγά-σιγά το φως του. Είναι αυτές οι στιγμές που η δουλειά της χρονιάς κορυφώνεται.

Τα κλαδιά βαριά από τον καρπό, γίνονται σκιά, μα οι ελιές διακρίνονται, μικρές μαύρες και βιολετί κουκκίδες, που κρατούν μέσα τους όλο το φως του καλοκαιριού. Αυτές οι σκιές δεν είναι σκοτάδι. Είναι προσμονή. Μόνο μία από τις εικόνες φωτίζει πλήρως την αλήθεια: Οι καρποί, πλούσιοι, με χρώματα που τρεμοπαίζουν από το βαθύ βιολετί στο μαύρο, κρέμονται έτοιμοι. Είναι το «χρυσάφι» που θα γίνει το πολύτιμο λάδι, ο θησαυρός της μεσογειακής διατροφής.

Το λιομάζωμα δεν είναι απλώς αγροτική εργασία, είναι μια γιορτή της αντοχής. Η σκληρή δουλειά κάτω από τον ήλιο, η μυρωδιά της φρέσκιας ελιάς, οι φωνές που γεμίζουν τον κάμπο. Είναι η στιγμή που η Εύβοια, όπως και η Κρήτη, προσφέρει τους καρπούς της. Μέσα από τις καλλιτεχνικές αυτές φωτογραφίες, ο Πέτρος δεν αποτυπώνει μόνο δέντρα. Αποτυπώνει την ψυχή του ελληνικού τοπίου, την αιώνια σχέση του ανθρώπου με τη γη και την ομορφιά του κύκλου της ζωής, που πάντα, μετά τη σκιά, φέρνει το φως του λαδιού.





























Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια του κράτους (όχι της Χώρας) και της τωρινής αδιάφορης τοπικής αυτοδιοίκησης!! Κρίμα....! Δεν υπάρχουν άνθρωποι…